Κυκλοφοριακά

Οι πρώτες γραμμές αυτού του σημειώματος γράφτηκαν πριν πολύ καιρό. Η αφορμή δόθηκε όταν το διάστημα των διακοπών των Χριστουγέννων πήγαμε στο χιονοδρομικό. Είχα γράψει τότε ένα σημείωμα και το έκανα, όχι τόσο για να πω πώς ήταν στο Λένγκρις, όσο γιατί μέχρι να γυρίσω είδα κι έπαθα. Κι εξηγούμαι: Είχε γίνει αρκετή συζήτηση εκ των προτέρων με θέμα ποιο μέσο να προτιμήσουμε για να πάμε στο Λένγκρις. Το χιονοδρομικό από το χωριό που βρίσκεται ο σταθμός των τρένων είναι ενάμισι - δυο χιλιόμετρα κι υπάρχει λεωφορείο που ξεκινάει με το που φτάνει το τρένο. Απ' την άλλη η απόσταση από το Μόναχο δεν είναι τρομερή. Γύρω στα 70 χιλιόμετρα και καθώς το τρένο που ξεκινάει από εδώ, στο δρόμο χωρίζεται και ξαναχωρίζεται σε τρεις διαφορετικούς προορισμούς κάνει αρκετή ώρα. Έτσι η ιδέα να πάρουμε το αυτοκίνητο μας φαινόταν καλή.

Το πρωί φύγαμε με την ησυχία μας, περάσαμε από δευτερεύοντες δρόμους, κάπου μπερδευτήκαμε και φτάσαμε τέλος πάντων εκεί σε μια ώρα και κάτι, όπως το είχαμε δει στους χάρτες την προηγούμενη. Κάναμε τις βόλτες μας και το απόγευμα, όπως ήταν προγραμματισμένο, ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε. Ο Δημήτρης, όπως ξαναέγραψα, ήταν στις πίστες και κατέβηκε λίγο πριν τις 4 (τα λιφτ έκλειναν στις 4:30). Μέχρι να αλλάξει, φύγαμε στις 4:15, την ώρα που ξεκίναγαν και πολλοί άλλοι ακόμα, τα πάρκινγκ άρχισε να φαίνεται πως αδειάζουν. Κι εκεί άρχισε η περιπέτεια.

Για να κατεβούμε το ενάμισι χιλιόμετρο μέχρι το χωριό κάναμε περίπου 20 λεπτά. Αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο σε μια ουρά που γέμιζε ενδιάμεσα από αυτοκίνητα που έβγαιναν απ' τα άλλα πάρκινγκ και δεν έλεγε να προχωρήσει. Τέλος πάντων, σκεφτόμαστε πως δεν θα είναι όλος ο δρόμος έτσι, θα φτάσουμε στο χωριό και μετά θα ξεμπλοκάρουμε. Πράγματι, όταν μπήκαμε επιτέλους στο χωριό και πήραμε το δρόμο για το Μόναχο, ο δρόμος ήταν ανοιχτός και κινηθήκαμε με τα 90 (αν θυμάμαι καλά) που ήταν το όριο. Και πάνω που λέμε πως εντάξει, τώρα ξεκινήσαμε και πάει πέρασε το πρόβλημα, δεν προλαβαίνουμε να απομακρυνθούμε 5 - 6 χιλιόμετρα, κολλάμε πάλι πίσω από μια ουρά.

Προσπαθώ να σκεφτώ ποιο είναι το επόμενο κομβικό σημείο και για πόση ώρα θα είμαστε έτσι, δεν τα βλέπω πολύ ζωηρά τα πράγματα, τέλος πάντων, σταμάτα ξεκίνα, με πρώτη και δευτέρα και άντε ξανά φτάνουμε στο επόμενο, παίρνουμε τη δική μας διακλάδωση αλλά βελτίωση καμιά. Για να μην τα πολυλογώ, έχει περάσει μια ώρα από τότε που ξεκινήσαμε κι έχουμε κάνει με το ζόρι 20 χιλιόμετρα.Την επόμενη μισή τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα: κάνουμε άλλα 15. Συνολικά δηλ. σε μιάμιση ώρα έχουμε κάνει μόλις τη μισή απόσταση, αλλά επιτέλους έχουμε βγει στον αυτοκινητόδρομο. Εντάξει, τέλος το ζόρι, τώρα πια θα μπορέσουμε να τρέξουμε να φτάσουμε στο σπίτι που έπρεπε να πάμε να μαγειρέψουμε και για να φάμε. Μέχρι τότε είχαμε πει κάνα δυο φορές να σταματήσουμε για φαΐ αλλά όλο κάτι τύχαινε και τ' αφήναμε για παρακάτω. Αν τ' αποφασίζαμε πιθανότατα να γλιτώναμε την ταλαιπωρία, αλλά...

35 χιλιόμετρα είχαν μείνει, σε αυτοκινητόδρομο κινιόμασταν, αλλά αυτό δεν βελτίωσε ιδιαίτερα την κατάσταση. Εντάξει, σε μια ώρα φτάσαμε στο σπίτι. συνολικά κοντά 3 ώρες για μια απόσταση 70 χιλιομέτρων. Μίλησε κανείς για κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Ελλάδα; Ναι, ξέρω. Απ' τη Χαλκιδική μπορεί να κάνεις τόσο, αλλά μόνο το καλοκαίρι και ορισμένες μέρες. Εδώ αυτή η κατάσταση είναι καθημερινή. Οποιαδήποτε ώρα της μέρας (με ιδιαίτερη έμφαση τις απογευματινές αυτές ώρες που σχολάνε) ακούμε στο ραδιόφωνο για τα χιλιόμετρα με τις ουρές στο δρόμο. Δεν μπορείς να προϋπολογίσεις το χρόνο που χρειάζεσαι για να μετακινηθείς με αυτοκίνητο. Ο σωστός υπολογισμός είναι με μια μέση ταχύτητα 60 - 70 χιλιόμετρα την ώρα και την όποια μεγαλύτερη πετύχεις να την θεωρήσεις δώρο. Βέβαια, αν κινηθείς αργά το βράδυ, μπορείς να πετύχεις πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Αλλά τότε έχεις να αντιμετωπίσεις άλλες δυσκολίες που επειδή πολλοί τις σκέπτονται και τις αποφεύγουν η κατάσταση στους δρόμους είναι ομαλή.

Δεν ξέρω πώς ήταν η κατάσταση πριν αρκετά χρόνια, τότε που δημιουργήθηκε ο μύθος για τους καλούς αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας. Δηλ. καλοί είναι. Για την ποιότητα του δρόμου καθ' αυτού δεν μπορώ να πω τίποτα. Αλλά για το αποτέλεσμα από τη χρήση του, πολλά. Γιατί νομίζω πως δεν αρκεί να έχεις καλοστρωμένους δρόμους με σωστή σήμανση κλπ. Σίγουρα όλ' αυτά είναι απαραίτητα. Αλλά πρέπει και να μπορείς όταν τους χρησιμοποιείς να μπορείς να φτάσεις στον προορισμό σου χωρίς να σου έχουν σπάσει τα νεύρα (όσο κι αν οι Γερμανοί είναι συνηθισμένοι να περιμένουν σε ουρές). Χωρίς να έχεις επιμηκύνει τον απαραίτητο χρόνο μετάβασης και να μην κουράζεσαι μόνο για την μετακίνηση. Κι επειδή είναι τόσο προβληματικοί οι δρόμοι, αλλά κι επειδή υπάρχει η κατάλληλη παιδεία από νωρίς, γι' αυτό κι η άνθιση των μετακινήσεων με τα τρένα. Που έτσι κι αλλιώς έχουν δρομολόγια πυκνά τόσο ώστε να βρίσκεις ένα κάθε φορά που το χρειάζεσαι. Και τ' αυτοκίνητο είναι μόνο για έκτακτες ή πιο σύνθετες μετακινήσεις.