Αντιμετώπισή μου από τους Γερμανούς

Είναι κάποια σημειώματα που δεν γράφονται με δική μου πρωτοβουλία αλλά γιατί κάποιος κάπου μου το πρότεινε. Βέβαια, όταν αποφασίζω να γράψω για κάτι, αυτό γίνεται με τη δική μου θεώρηση, που μπορεί να είναι και αντίθετη απ' αυτήν εκείνου που το πρότεινε. Κι αυτό το σημείωμα είναι "κατόπιν παραγγελίας". Πάει κάμποσος καιρός που ένας αναγνώστης, ο Θανάσης, σε σχόλιό του σε μάλλον άσχετο θέμα, με παρακινούσε να γράψω για τη σχέση μου με τους Γερμανούς. Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες. Πέρασε κάμποσος καιρός, το είχα κατά νου να το κάνω αλλά όλο το ανέβαλα. Ε, σήμερα λοιπόν ήρθε η ώρα να μιλήσω και γι' αυτό.

Ταξίδια

Ημέρα της Εθνικής Παλιγγενεσίας σήμερα και αργία. Άρα, σύμφωνα με τις συνήθεις μου, δεν θα έπρεπε να έχει δημοσίευση, αφού ΔΕΝ πάω στη Στουτγάρδη. "Νο τρένο Νο ποστ" είναι ο συνήθης κανόνας (αν και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις όπως π.χ. την εβδομάδα των διακοπών). Το θέμα είναι ότι τώρα βρίσκομαι στο Αμβούργο. Οπότε τρένο μεσολάβησε και μάλιστα για πολύ. Το ζήτημα είναι πώς και γιατί προέκυψε το Αμβούργο. Αυτή την ιστορία θα διηγηθώ, μαζί και με το πώς έγινε κατορθωτό να φτάσω μέχρις εδώ. Για την πόλη αυτή έχω γράψει το καλοκαίρι κυρίως ό,τι είδα απ' το λεωφορείο, όταν την είχα επισκεφτεί στα πλαίσια της βόλτας στη Σκανδιναβία. Κι επειδή μας άρεσε τότε, είχαμε πει πως κάποια στιγμή θα πρέπει να ξαναπάμε.

Σήμανση Κυκλοφορίας αλά Ελληνικά

Έγραφα χθες για την οδική σήμανση στη Γερμανία κι έτσι βρίσκω αφορμή σήμερα να γράψω για τη σήμανση που πέτυχα το καλοκαίρι στη Λέσβο. Εκεί ο κάθε πάρεδρος επεμβαίνει όπως του καπνίσει. Είχα διαβάσει πριν χρόνια πως στην Εκάλη (και λοιπές "καλές" συνοικίες) οι τότε δημοτικοί άρχοντες είχαν φτιάξει σαμαράκια ή είχαν επιβάλει μονοδρομήσεις στους δρόμους τους με στόχο να αποτρέπουν τοις οδηγούς άλλων περιοχών να περνάνε από τους δήμους τους. Το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών κάποια στιγμή το είδα και το βίωσα (δεν ξέρω πώς τα βγάζουν πέρα οι μόνιμοι κάτοικοι). Δεν πίστευα όμως ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα αυθαίρετης κίνησης και απορούσα πώς βρέθηκαν οι αρμόδιοι για την κυκλοφορία που έδωσαν την έγκρισή τους για κάτι τέτοιο. Και πίστευα πως αυτό έγινε ακριβώς γιατί ήταν ακριβές συνοικίες άρα το οικονομικό κύρος ήταν αυτό που έφερε τέτοια αποτελέσματα που ήταν κραυγαλέα πως δεν διασφάλιζαν την ομαλή κυκλοφορία γενικά παρά μόνο τη βολή(;) και την ησυχία των περιοίκων.

Σήμανση Κυκλοφορίας Γερμανικά

Γράφοντας τις προάλλες για τον (περιβαλλοντικό) δακτύλιο (αν κάποιον τον ενδιαφέρει το θέμα ας ρίξει πάλι μια ματιά μιας και βρήκα κι άλλες πληροφορίες και το συμπλήρωσα - μέχρι που έβγαλα κι εγώ σήμα) είχα φωτογραφίες από το σήμα που έδειχνε τα όριά του. Για όσους ξέρουν τι σημαίνουν τα σήματα του αυτοκινήτου να θυμίσω και για όσους δεν ξέρουν να εξηγήσω πως ήταν ένα τετράγωνο πλαίσιο στο οποίο υπήρχε το σήμα της απαγόρευσης κι απ' τις δυο μεριές του δρόμου με τη λέξη για το περιβάλλον (ουμβελτ - Umwelt) στη μέση κι από κάτω το χρώμα που επιτρέπεται να εισέλθει. Η επιλογή του συγκεκριμένου σήματος δεν είναι τυχαία. Το τετράγωνο σημαίνει γενικά πως μπαίνεις σε μια ζώνη στην οποία ισχύει η συγκεκριμένη απαγόρευση. Στο παραπάνω σήμα έχουμε τον αντίστοιχο δακτύλιο για τα φορτηγά (με τη διευκρίνηση ότι η τοπική κυκλοφορία είναι ελεύθερη).

Φροντιστήρια

Πολλές φορές διαβάζουμε κι ακούμε στην Ελλάδα πως τα φροντιστήρια είναι ελληνική εφεύρεση. Πως φροντιστήρια δεν υπάρχουν αλλού όπου γης (κάποιο κάνουν τη χάρη και βάζουν και την Ιαπωνία στις χώρες με φροντιστήριο, ενώ άλλοι είναι σκληροπυρηνικοί και το αρνούνται κατηγορηματικά). Ότι οι μαθητές των υπολοίπων χωρών του κόσμου δεν έχουν καμιά άλλη βοήθεια εκτός από τους δασκάλους του σχολειού τους και πως  τελευταία(;) όπου υπάρχουν Έλληνες μετέφεραν τις συνήθειες της Ελλάδας κι έφτιαξαν φροντιστήρια για τα παιδιά τους κι αποτελούν το όνειδος των υπολοίπων κατοίκων των ξένων τόπων κι άλλες παρόμοιες απόψεις. (Και το θέμα γίνεται επίκαιρο με την έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο παιδείας και που το συμπέρασμα λίγο πολύ είναι ότι γονείς και μαθητές θεωρούν πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν αξίζει τίποτα κι ότι μπορεί να επιτύχει κάποιος οφείλεται στο φροντιστήριο!)

Περί Διοδίων, Εισιτηρίων και Δεν Πληρώνω

Από αστρονομικής άποψης σήμερα είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης. Κι εδώ άρχισαν να φουσκώνουν τα μάτια στα δέντρα και να ψιλοανοίγουν. Έτσι, πριν αρχίσω το σημερινό θέμα να κεράσω μια σχετική φωτογραφία. Βέβαια, πιστεύω πως στην Ελλάδα όσοι τα βλέπουν θα γελάνε, μιας και θα πουν σιγά τα φύλλα. Πράγματι, όπως είδαμε και στη Ζυρίχη που ήμασταν την προπερασμένη βδομάδα τα φυτά είναι πιο κοντά στο πρασίνισμα. Και συγχρόνως θυμάμαι πέρυσι, στη Σκανδιναβία, ήταν τέλη Μάη κι ακόμα δεν μπορώ να πω πως είχαν ανοίξει. Τι να κάνουμε, κάθε μέρος με τα δικά του! Αλλά ας προχωρήσουμε στο θέμα μας:

Ποιος Άλλος Λαός Χρειάζεται Σωτηρία;

Για άλλη μια φορά το μπλογκ του Νίκου Σαραντάκου μου δίνει τροφή. Είχε σήμερα ως θέμα τον τίτλο "Εσείς συμφωνείτε να βομβαρδίσουμε τη Λιβύη;", στο οποίο αναδημοσίευε ανάλυση του πολιτικού φιλόσοφου, συγγραφέα κ.ά. Τάκη Φωτόπουλου στην Ελευθεροτυπία. Το συντάκτη εγώ δεν τον ήξερα, βρήκα όμως στοιχεία γι' αυτόν (πού αλλού) στη Βικιπαίδεια. Το άρθρο το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, κυρίως γιατί - παρά την ιδιόμορφη γλώσσα που χρησιμοποιεί, με διάφορους χαρακτηρισμούς - περιέχει ιδέες και σκέψεις που κι εγώ είχα κάνει αυτές τις μέρες, απλά σ' αυτό είναι καταγραμμένες και παρουσιασμένες σε μια σειρά. Πάντα μου ερχόταν μια ελαφριά αναγούλα όταν γινόταν λόγος για επέμβαση υπέρ της μιας πλευράς σε μια εμφύλια διαμάχη, στην ιδέα πως εγώ ο απ' έξω ξέρω ποιο είναι το καλό των ανθρώπων και το επιβάλω.