BMW

Μπεεμβέ επί παντός Μονάχου. Φωτογραφία τραβηγμένη από ψηλά, από τον Ολυμπιακό Πύργο η σκιά του οποίου "δείχνει" τον πύργο των κεντρικών γραφείων της εταιρίας και το μουσείο της, που βρίσκονται μπροστά από ένα από τα εργοστάσιά της. Μπροστά δεσπόζει το κτίριο του "κόσμου της Μπεεμβέ" με τις ηλιακές κυψέλες στη στέγη! Πίσω του (δηλ. αριστερά στη φωτογραφία) ο σταθμός Ολύμπια Τσέντρουμ του μετρό. Πιο πίσω άποψη του βορειοανατολικού Μονάχου ενώ στο βάθος διακρίνεται το "Αλιάνζ Αρένα" το στάδιο της Μπάγιερν.

Κλείδωσε την Αγάπη σου!

Πριν αρκετό καιρό, τότε που είχαμε πάει με τη Μαρία στην Κολωνία, είχαμε δει στα πλαϊνά της γέφυρας που πέρναγε εκείνη την ώρα το τρένο μπαίνοντας στο σταθμό, να υπάρχουν πάρα πολλές κλειδαριές κρεμασμένες που - προφανώς - δεν είχαν κάτι να κρατήσουν. Μας έκανε εντύπωση, ήταν βασικά από τη μια πλευρά της γέφυρας, αλλά έχοντας μπει σχεδόν σε κάθε θηλιά του προστατευτικού πλέγματος και μη υπάρχουσας θέσης για άλλες, κάπου είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και από την απέναντι. Το σχολιάζαμε μέσα από το τρένο όταν τις βλέπαμε, αναρωτιόμασταν ποιοι και γιατί τις έβαλαν εκεί. Βγάλαμε και κάτι φωτογραφίες που ήταν χάλια μιας και το τρένο προχωρούσε κι ήταν και μέσα από το τζάμι, αλλά με το που βγήκαμε από το τρένο το είχαμε ξεχάσει. Μας είχε πάρει κι ο ενθουσιασμός που βρεθήκαμε σε καινούριο μέρος, τι να σκεφτόμαστε τώρα. Το βράδυ, επιστρέφουμε κουρασμένοι στο σταθμό, έχουμε κάποια ώρα που μπορούμε να ξοδέψουμε ακόμα, αλλά την περνάμε με καφέ μιας και μας είχε φύγει τελείως από το νου το θέμα με τις κλειδαριές. Φεύγοντας με το τρένο τις ξαναβλέπουμε, αλλά είναι αργά για να πάμε κοντά μπας και λύσουμε την απορία μας: γιατί τόσες κλειδαριές;

Αντιμετώπισή μου από τους Γερμανούς

Είναι κάποια σημειώματα που δεν γράφονται με δική μου πρωτοβουλία αλλά γιατί κάποιος κάπου μου το πρότεινε. Βέβαια, όταν αποφασίζω να γράψω για κάτι, αυτό γίνεται με τη δική μου θεώρηση, που μπορεί να είναι και αντίθετη απ' αυτήν εκείνου που το πρότεινε. Κι αυτό το σημείωμα είναι "κατόπιν παραγγελίας". Πάει κάμποσος καιρός που ένας αναγνώστης, ο Θανάσης, σε σχόλιό του σε μάλλον άσχετο θέμα, με παρακινούσε να γράψω για τη σχέση μου με τους Γερμανούς. Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες. Πέρασε κάμποσος καιρός, το είχα κατά νου να το κάνω αλλά όλο το ανέβαλα. Ε, σήμερα λοιπόν ήρθε η ώρα να μιλήσω και γι' αυτό.

Ταξίδια

Ημέρα της Εθνικής Παλιγγενεσίας σήμερα και αργία. Άρα, σύμφωνα με τις συνήθεις μου, δεν θα έπρεπε να έχει δημοσίευση, αφού ΔΕΝ πάω στη Στουτγάρδη. "Νο τρένο Νο ποστ" είναι ο συνήθης κανόνας (αν και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις όπως π.χ. την εβδομάδα των διακοπών). Το θέμα είναι ότι τώρα βρίσκομαι στο Αμβούργο. Οπότε τρένο μεσολάβησε και μάλιστα για πολύ. Το ζήτημα είναι πώς και γιατί προέκυψε το Αμβούργο. Αυτή την ιστορία θα διηγηθώ, μαζί και με το πώς έγινε κατορθωτό να φτάσω μέχρις εδώ. Για την πόλη αυτή έχω γράψει το καλοκαίρι κυρίως ό,τι είδα απ' το λεωφορείο, όταν την είχα επισκεφτεί στα πλαίσια της βόλτας στη Σκανδιναβία. Κι επειδή μας άρεσε τότε, είχαμε πει πως κάποια στιγμή θα πρέπει να ξαναπάμε.

Σήμανση Κυκλοφορίας αλά Ελληνικά

Έγραφα χθες για την οδική σήμανση στη Γερμανία κι έτσι βρίσκω αφορμή σήμερα να γράψω για τη σήμανση που πέτυχα το καλοκαίρι στη Λέσβο. Εκεί ο κάθε πάρεδρος επεμβαίνει όπως του καπνίσει. Είχα διαβάσει πριν χρόνια πως στην Εκάλη (και λοιπές "καλές" συνοικίες) οι τότε δημοτικοί άρχοντες είχαν φτιάξει σαμαράκια ή είχαν επιβάλει μονοδρομήσεις στους δρόμους τους με στόχο να αποτρέπουν τοις οδηγούς άλλων περιοχών να περνάνε από τους δήμους τους. Το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών κάποια στιγμή το είδα και το βίωσα (δεν ξέρω πώς τα βγάζουν πέρα οι μόνιμοι κάτοικοι). Δεν πίστευα όμως ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα αυθαίρετης κίνησης και απορούσα πώς βρέθηκαν οι αρμόδιοι για την κυκλοφορία που έδωσαν την έγκρισή τους για κάτι τέτοιο. Και πίστευα πως αυτό έγινε ακριβώς γιατί ήταν ακριβές συνοικίες άρα το οικονομικό κύρος ήταν αυτό που έφερε τέτοια αποτελέσματα που ήταν κραυγαλέα πως δεν διασφάλιζαν την ομαλή κυκλοφορία γενικά παρά μόνο τη βολή(;) και την ησυχία των περιοίκων.

Σήμανση Κυκλοφορίας Γερμανικά

Γράφοντας τις προάλλες για τον (περιβαλλοντικό) δακτύλιο (αν κάποιον τον ενδιαφέρει το θέμα ας ρίξει πάλι μια ματιά μιας και βρήκα κι άλλες πληροφορίες και το συμπλήρωσα - μέχρι που έβγαλα κι εγώ σήμα) είχα φωτογραφίες από το σήμα που έδειχνε τα όριά του. Για όσους ξέρουν τι σημαίνουν τα σήματα του αυτοκινήτου να θυμίσω και για όσους δεν ξέρουν να εξηγήσω πως ήταν ένα τετράγωνο πλαίσιο στο οποίο υπήρχε το σήμα της απαγόρευσης κι απ' τις δυο μεριές του δρόμου με τη λέξη για το περιβάλλον (ουμβελτ - Umwelt) στη μέση κι από κάτω το χρώμα που επιτρέπεται να εισέλθει. Η επιλογή του συγκεκριμένου σήματος δεν είναι τυχαία. Το τετράγωνο σημαίνει γενικά πως μπαίνεις σε μια ζώνη στην οποία ισχύει η συγκεκριμένη απαγόρευση. Στο παραπάνω σήμα έχουμε τον αντίστοιχο δακτύλιο για τα φορτηγά (με τη διευκρίνηση ότι η τοπική κυκλοφορία είναι ελεύθερη).

Φροντιστήρια

Πολλές φορές διαβάζουμε κι ακούμε στην Ελλάδα πως τα φροντιστήρια είναι ελληνική εφεύρεση. Πως φροντιστήρια δεν υπάρχουν αλλού όπου γης (κάποιο κάνουν τη χάρη και βάζουν και την Ιαπωνία στις χώρες με φροντιστήριο, ενώ άλλοι είναι σκληροπυρηνικοί και το αρνούνται κατηγορηματικά). Ότι οι μαθητές των υπολοίπων χωρών του κόσμου δεν έχουν καμιά άλλη βοήθεια εκτός από τους δασκάλους του σχολειού τους και πως  τελευταία(;) όπου υπάρχουν Έλληνες μετέφεραν τις συνήθειες της Ελλάδας κι έφτιαξαν φροντιστήρια για τα παιδιά τους κι αποτελούν το όνειδος των υπολοίπων κατοίκων των ξένων τόπων κι άλλες παρόμοιες απόψεις. (Και το θέμα γίνεται επίκαιρο με την έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο παιδείας και που το συμπέρασμα λίγο πολύ είναι ότι γονείς και μαθητές θεωρούν πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν αξίζει τίποτα κι ότι μπορεί να επιτύχει κάποιος οφείλεται στο φροντιστήριο!)