Ολλανδία, Ζέελαντ

Φεύγοντας από το Άμστερνταμ και κατευθυνόμενοι προς Βρυξέλλες είπαμε να δούμε γιατί τις λένε "Κάτω Χώρες" αυτές. Και για να το δούμε, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το να περάσουμε από την Ζέελαντ, τη γη της θάλασσας (κι αν το όνομα σας μπλέκει και σας θυμίζει τη Νέα Ζηλανδία, καλά κάνει, αφού οι Ολλανδοί, αποικιοκράτες παλέποτε, έχουν βάλει το χεράκι τους στην υπόθεση). Εκεί που λένε οι Ολλανδοί πως κάθε πόντο γης τον έχουν πάρει από τη θάλασσα. Πρόκειται βασικά για νησιά πολύ κοντά με τη στεριά ή και ενωμένα λιγάκι μ' αυτήν. Τη διαδρομή αυτή την κάναμε δυο φορές με απόσταση μερικών χρόνων - 5, όχι πολλών. Η βασική διαφορά ήταν πως η τεχνολογία αυτά τα χρόνια προχώρησε πολύ. Τεχνολογία υπήρχε και την πρώτη φορά: χάρτες τυπωμένοι από τους μεγάλους ειδικούς του είδους Γκουγκλ και Μισελέν (ναι, η εταιρία που βγάζει λάστιχα για τα αυτοκίνητα έχει ένα εξαιρετικό σάιτ με χάρτες και μπορείς να πάρεις οδηγίες για μετάβαση από ένα μέρος σε άλλο σχεδόν οπουδήποτε). Αλλά τη δεύτερη είχαμε αυτά τα καταπληκτικά μηχανάκια που σου μιλάνε και σε καθοδηγούν. Έτσι την πρώτη φορά λίγο γιατί την ώρα που φύγαμε πέσαμε σε μεγάλη κίνηση (με τις ώρες στο δρόμο) λίγο γιατί δεν στρίψαμε στην σωστή έξοδο βρεθήκαμε από λάθος σε ένα δρόμο στο άσχετο. Δεν ζημιωθήκαμε, μιας και ήταν ένα πανέμορφο χωριουδάκι και τότε είδαμε πως αυτά που υπήρχαν στο Άμστερνταμ (την πρωτεύουσα σα να λέμε) υπήρχα και σε μικρά χωριά: Ποδηλατόδρομοι, κανάλια (και δεν μιλάμε για τα τηλεοπτικά), γέφυρες που ανοίγουνε όπως αυτή της φωτογραφίας. Και φανάρια όχι μόνο στο δρόμο αλλά και στα κανάλια.

Άμστερνταμ Συνέχεια

Αρκετά είπα χθες για το Άμστερνταμ, έχω γράψει και για τις συγκοινωνίες του, αλλά έχω μερικές φωτογραφίες ακόμα και λέω να τις παρουσιάσω σήμερα. Μια πρώτη φωτογραφία από κεντρικό δρόμο, απέναντι από το Δημαρχείο. Κόσμος πάει κι έρχεται.

Άμστερνταμ

Μπορεί οι καλοκαιρινές μας διακοπές,  εδώ στα σχολεία της Γερμανίας, να είναι λιγες, αλλά ενδιάμεσα της χρονιάς υπάρχουν αρκετές. Για τη μια βδομάδα διακοπές που είχαμε το φθινόπωρο είπαμε να πάμε προς τις Βρυξέλλες. Είχαμε σκεφθεί διάφορους τρόπους για μετάβαση και καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτοκίνητο. Αλλά μιας και τα χιλιόμετρα ήταν αρκετά είπαμε να μοιράσουμε το χρόνο μας και να συνδυάσουμε τις Βρυξέλλες με άλλη μια πόλη, εκεί κοντά. Διαλέξαμε το Άμστερνταμ το οποίο είχαμε επισκεφθεί για λίγες ώρες παλιότερα, μας είχε αρέσει κι είπαμε να το καλοδούμε. Φτιάξαμε μια διαδρομή σχεδιασμένη και ζυγισμένη στα δικά μας μέτρα και πράγματι όλα πήγαν πολύ καλά. Για τις μέρες της παραμονής μας στο Άμστερνταμ ζητήσαμε τη βοήθεια της Πένης. Κόρη φίλου, τέλειωσε το Μετσόβειο κι έκανε το μεταπτυχιακό της στη Ολλανδία (τελικά ήταν στο Ρότερνταμ) της έστειλα ένα μήνυμα κι η απάντηση ήταν εξαιρετικά κατατοπιστική και πολύτιμη. Θα την παραθέσω στο τέλος για κάθε ενδιαφερόμενο. Τι να πω. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Εγώ δεν θα μπορούσα να βοηθήσω έτσι κάποιον αν μου ζήταγε πληροφορίες για το Μόναχο!

Ήλιος

Το ότι οι βόρειοι λαοί εκστασιάζονται από την παρουσία του ήλιου δεν είναι κάτι καινούριο. Το ότι στους κατοίκους του Μονάχου επίσης αρέσει ο ήλιος, το έχω ξαναγράψει. Και μάλιστα πως αγαπούν την ηλιοθεραπεία κάθε εποχή. Σκεφτείτε λοιπόν τι έγινε το Σαββατοκύριακο που ο ήλιος έλαμπε κι η θερμοκρασία έφτασε τους 25 βαθμούς! Για παράδειγμα στη γνωστή καφετέρια "Τομπόζι". Βρίσκεται στην Οντέονσπλατς, κι έχει καρέκλες σε στυλ θέατρο, σε παράλληλες σειρές, κι όχι καφετέριας γύρω απ' τα (λιγοστά είν' η αλήθεια) τραπεζάκια! Οι καρέκλες λοιπόν αυτές, προφανώς ήταν γεμάτες με κόσμο που ατένιζε τον ήλιο και την Τεατίνερκιρχε!

Τρένα Εμπορικά

Σταθμός(;) στον οποίο οργανώνονται τα φορτηγά βαγόνια σε συρμούς. Στο βάθος φαίνονται ο Ολυμπιακός Πύργος και τα γραφεία της Μπεεμβέ, καθώς κι ο πύργος της τηλεφνικής εταιρίας Ο2 στα δεξιά..

Σήμερα έχει γενέθλια ο γιος μου. (Ε, δεν έχει γενέθλια όποια όποια μέρα! Την ίδια μέρα με τον Κολοκοτρώνη. Ναι, ναι το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Όλοι οι μεγάλοι μαζί. Ε, είναι κι η κόρη του Νίκου, αλλά ας μην επεκταθούμε, για μεγάλους μιλάμε)! Έτσι, προς τιμήν του θα υπάρξει έκτακτη δημοσίευση. Να του πω χρόνια πολλά από δω και να του αφιερώσω αυτό τη δημοσίευση με θέμα τα τρένα που (αν τη διαβάσει) θα του αρέσει, πάντα του αρέσουν θέματα τεχνολογίας.

Διαμαρτυρία

Μια πρωτότυπη διαμαρτυρία έγινε στην πλατεία Φικτουαλίενμαρκτ στο κέντρο του Μονάχου. Ήταν μια διαμαρτυρία για την κατανάλωση κρέατος απ' ότι κατάλαβα! Δυο κοπέλες ήταν ξαπλωμένες γυμνές και πασαλειμμένες με κόκκινη μπογιά και χαρτί από πάνω που περιέγραφε το "εμπόρευμα". Σκεπασμένες με νάιλον μεμβράνη για να μην κρυώνουν, μέσα σε κάτι σαν κούτα που ήταν το στρώμα τους, μαζεμένες έμοιαζαν με πραγματικό σφαχτό.

Εφημερίδες της Γερμανίας

Από τα παλιά καλά (ή κακά) χρόνια είχα ακούσει κάποια ονόματα γερμανικών εφημερίδων, όπως και κάποιων άλλων χωρών. Πόσες ξένες εφημερίδες ξέρουμε, αλήθεια, στην Ελλάδα; Μια δυο από κάθε χώρα, αν δεν κάνω λάθος. Και, τουλάχιστον για τη Γερμανία, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Γιατί πόσες νομίζετε πως είναι οι εφημερίδες παγγερμανικής κυκλοφορίας; Ελάχιστες. Προσπαθώντας να κάνω μια καταμέτρηση, κάποια στιγμή διαπίστωσα πως αυτές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού! Επίσης, αν το δούμε λίγο καλύτερα, αυτές δεν βγαίνουν σε μια πόλη αλλά η κάθε μια έχει διαφορετική έδρα. Και τα δυο είναι νομίζω συνέπεια από το γεγονός πως στη Γερμανία κυκλοφορούν πολλοί τοπικοί τίτλοι. Και ο Γερμανός προτιμά την εφημερίδα της περιοχής του κι όχι αυτήν που έρχεται από ένα σοφό κέντρο. Σε πλήρη αντίθεση δηλ. με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα όπου υπάρχουν 10 - 15 τίτλοι πανελλαδικής κυκλοφορίας και όλοι είναι με έδρα την Αθήνα (οι τίτλοι της Θεσσαλονίκης έχουν ουσιαστικά εκλείψει, πέρα απ' το γεγονός πως δεν ξέρω να είχαν ποτέ πραγματικά πανελλαδική κυκλοφορία).