Ολλανδία, Ζέελαντ

Φεύγοντας από το Άμστερνταμ και κατευθυνόμενοι προς Βρυξέλλες είπαμε να δούμε γιατί τις λένε "Κάτω Χώρες" αυτές. Και για να το δούμε, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το να περάσουμε από την Ζέελαντ, τη γη της θάλασσας (κι αν το όνομα σας μπλέκει και σας θυμίζει τη Νέα Ζηλανδία, καλά κάνει, αφού οι Ολλανδοί, αποικιοκράτες παλέποτε, έχουν βάλει το χεράκι τους στην υπόθεση). Εκεί που λένε οι Ολλανδοί πως κάθε πόντο γης τον έχουν πάρει από τη θάλασσα. Πρόκειται βασικά για νησιά πολύ κοντά με τη στεριά ή και ενωμένα λιγάκι μ' αυτήν. Τη διαδρομή αυτή την κάναμε δυο φορές με απόσταση μερικών χρόνων - 5, όχι πολλών. Η βασική διαφορά ήταν πως η τεχνολογία αυτά τα χρόνια προχώρησε πολύ. Τεχνολογία υπήρχε και την πρώτη φορά: χάρτες τυπωμένοι από τους μεγάλους ειδικούς του είδους Γκουγκλ και Μισελέν (ναι, η εταιρία που βγάζει λάστιχα για τα αυτοκίνητα έχει ένα εξαιρετικό σάιτ με χάρτες και μπορείς να πάρεις οδηγίες για μετάβαση από ένα μέρος σε άλλο σχεδόν οπουδήποτε). Αλλά τη δεύτερη είχαμε αυτά τα καταπληκτικά μηχανάκια που σου μιλάνε και σε καθοδηγούν. Έτσι την πρώτη φορά λίγο γιατί την ώρα που φύγαμε πέσαμε σε μεγάλη κίνηση (με τις ώρες στο δρόμο) λίγο γιατί δεν στρίψαμε στην σωστή έξοδο βρεθήκαμε από λάθος σε ένα δρόμο στο άσχετο. Δεν ζημιωθήκαμε, μιας και ήταν ένα πανέμορφο χωριουδάκι και τότε είδαμε πως αυτά που υπήρχαν στο Άμστερνταμ (την πρωτεύουσα σα να λέμε) υπήρχα και σε μικρά χωριά: Ποδηλατόδρομοι, κανάλια (και δεν μιλάμε για τα τηλεοπτικά), γέφυρες που ανοίγουνε όπως αυτή της φωτογραφίας. Και φανάρια όχι μόνο στο δρόμο αλλά και στα κανάλια.

Ταλαιπωρημένοι όπως ήμασταν μπήκαμε σ' ένα καφέ μπαρ να πιούμε έναν καφέ. Και βρεθήκαμε σ' ένα καταπληκτικό περιβάλλον, με διακόσμηση από διάφορες παλιές πινακίδες και άλλα παλιά αντικείμενα που φαινόταν πως ήταν συλλεγμένα με μεράκι και γούστο.

Άμστερνταμ - Χάγη. Όριο ταχύτητας (για εκείνη τη στιγμή) 50. Πραγματική ταχύτητα 20 (κατά μέσον όρο) και αν. Απόγευμα, γύρω στις 5 η ώρα. Αν βρεθεί κάποιος στην Ευρώπη ας προσπαθήσει να αποφύγει να οδηγήσει εκείνη την ώρα. Είτε μέσα σε πόλη είτε σε δρόμους κοντά σε πόλεις. Όσες φορές έτυχε να οδηγούμε τέτοια ώρα, όλες μαρτυρήσαμε.

Και μια πρωινή εικόνα από τον αυτοκινητόδρομο προς Αμβέρσα. Και οι δυο κατευθύνσεις κυκλοφορίας. Η καταμέτρηση του πόσες νταλίκες υπήρχαν στο δρόμο εκείνη την ώρα κατέστη ατελέσφορος, καθώς το μέτρημα χανόταν συνεχώς. Λωρίδες κυκλοφορίας δύο. Η μια κατειλημμένη μόνιμα από νταλίκες, η άλλη μόνο(!) όποτε η μια προσπέρναγε την άλλη (δηλ. κάθε λίγο). Και πότε και πώς περνάνε τα αυτοκίνητα;

Όταν βρεθήκαμε επιτέλους(!) στον επαρχιακό δρόμο, βρήκαμε την ησυχία μας. Κυκλοφορούσαμε με μικρότερη ταχύτητα επίσημα (ας πούμε 90 έναντι 130) αλλά με μεγαλύτερη πραγματικά. Και μας έκανε εντύπωση η πατέντα στις κυκλικές διασταυρώσεις. Πρώτα πρώτα, αντί να απαγορεύεται η αριστερή στροφή ή να μπαίνουν φανάρια προτιμούν να ορίζουν κυκλική κυκλοφορία φτιάχνοντας κάτι σαν πλατεία στις διασταυρώσεις. Λίγο πριν φτάσεις έχει και λουρίδες ανάλογα με το προς τα πού θα κινηθείς με κατάλληλη σήμανση βέβαια και χωρισμένες με (χαμηλό) διαχωριστικό επί της πλατείας.

Αναχώματα υπήρχαν σ' όλη τη διαδρομή ώστε να αποτρέπουν τα νερά της θάλασσας απ' το να κατακλύσουν τη στεριά. Ανεβαίνοντας πάνω τους συναντάς ποδηλάτες και πεζούς απ΄τα κοντινά χωριά να κάνουν τη βόλτα τους.

Χάρτης ενός τμήματος της περιοχής με επισημασμένα τα μέρη που ισχύουν περιορισμοί για προστασία της φύσης. Η θέα φτάνει μέχρι τα λιμάνια που υπάρχουν στην περιοχή (κι όλη, απ' την Αμβέρσα μέχρι το Ρότερνταμ, το Άμστερνταμ και μέχρι το Αμβούργο είναι στην πραγματικότητα ένα ατέλειωτο λιμάνι).

Και μιας και η γη είναι "φτιαχτή" δηλ. την έχουν πάρει από τη θάλασσα που λέγαμε, οι δρόμοι είναι μια ατέλειωτη ευθεία. Τα χωριουδάκια πανέμορφα μέσα, μπήκαμε γιατί είδαμε από μακρυά έναν απ' τους φημισμένους ανεμόμυλους της Ολλανδίας και τον ψάχναμε να τον δούμε από κοντά. Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα (λίγο πριν το μεσημέρι).

Το χωριό εκτός απ' την καθιερωμένη εκκλησία διέθεται και έναν πύργο ή παλάτι ή πώς να το πω.

Τα ποδήλατα κι εδώ κάνουν καλή δουλειά. Στολισμένα με άνθη και σημαίες. Προσοχή: μην παρασυρθείτε. Δεν είναι ελληνική σημαία αλλά της (ολλανδικής) Φλάνδρας. (Τελικά το γαλανόλευκο το έχουν πολύ περισσότερες σημαίες απ' ότι πίστευα. Την έχω πάθει τόσες φορές).  Κι όταν λέω πως τα ποδήλατα κάνουν καλή δουλειά, εννοώ ως μεταφορικό μέσον. Ένα παιδί μπροστά, ένα πίσω και δυο στο καρότσι ή αλλιώς χρησιμοποιείς το καρότσι για να βάζεις τα ψώνια σου και το κάνεις τρίκυκλο!

Εικόνες από το σχολείο του χωριού. Εξωτερικά,

και εσωτερικά όσο είναι δυνατόν να δει (ή μάλλον να φωτογραφήσει) κανείς από τα τζάμια. Ως εκπαιδευτικός μ' ενδιαφέρει να βλέπω πώς είναι τα σχολεία σε άλλα μέρη. Τις μέρες αυτές είχαν και στην Ολλανδία διακοπές φαίνεται, κι έτσι ήταν κλειστά, κάνα δυο παιδιά έπαιζαν μόνα τους στην αυλή.

Αλλά πολύ μεγάλο βγαίνει το θέμα Ζέελαντ. Ας σταματήσω εδώ κι αύριο η συνέχεια με το μύλο και ό,τι άλλο είδαμε εκεί.