Την πολυπολιτισμικότητα του Βερολίνου δεν μπορείς να τη δεις σε φωτογραφίες. Την νιώθεις και τη καταλαβαίνεις όταν περπατάς στο δρόμο. Όχι, παρόλο που λένε ότι το Βερολίνο είναι η τρίτη σε μέγεθος πόλη της Τουρκίας αφού ένας στους οκτώ κατοίκους του είναι τουρκικής καταγωγής, δεν την καταλαβαίνεις την πολυπολιτισμικότητα από τις μαντίλες στο δρόμο. Αν ήμουνα στο Μάνχαϊμ θα έβλεπα 10πλάσιες τουλάχιστον. Ακόμα και στο Μόναχο θα έβρισκα περισσότερες. Στο Βερολίνο είδα μερικές στη γειτονιά που ήταν το ξενοδοχείο (που ήταν σε περιοχή με σαφώς κυρίαρχο το τουρκικής καταγωγής στοιχείο) και τέλος. Στο Μάνχαϊμ τόσες τις βλέπω μέχρι να μπω στο τραμ (και καθημερινά)! Ούτε από το γεγονός ότι ένας στους τρεις - τέσσερις κατοίκους του δεν είναι γερμανικής καταγωγής (και στο Μόναχο το ποσοστό είναι ίδιο αν όχι και μεγαλύτερο)
Το Βερολίνο όμως, πέρα από τους διαφορετικής εθνικότητας ανθρώπους αποπνέει έναν άλλον αέρα. Δεν είναι η στυλιζαρισμένη πόλη καμιάς ευρωπαϊκής χώρας που ξέρω. Θυμίζει αρκετά την κατάσταση στην Αθήνα. Κι η μη καθαριότητα που έγραφα χθες, και τα συνθήματα στους τοίχους κι οι ζητιάνοι στους δρόμους και στα μέσα συγκοινωνίας (καλά, ένας μας έκανε να κατέβουμε από το μετρό από τη μπόχα - όσα παράθυρα κι αν ανοίχτηκαν αποτέλεσμα κανένα. Έτσι κι εμείς πήραμε το επόμενο). Έχει, θα μου πείτε, και το Παρίσι απ' αυτά. Σίγουρα, αλλά στο Βερολίνο τα νιώθεις διαφορετικά.
Όσοι γνωστοί μου μου λέγανε για το Βερολίνο και το πόσο τους άρεσε, ζητώντας διευκρινήσεις για το τι ακριβώς εννοούσαν η απάντηση ήταν "το Βερολίνο είναι μια πόλη με ζωή". Με τα μπαράκια του, με τα κλαμπάκια του με τις δυνατότητες για βραδινή έξοδο (δεν είναι τυχαίο ότι έχει εξαιρετικά καλές νυκτερινές συγκοινωνίες) προσφέρεται για διαβίωση ειδικά σε νέους ανθρώπους με διάθεση για τέτοιες καταστάσεις. Τις μέρες που ήμουνα εκεί βγήκα δυο φορές (δεν είμαι από τους φαν τέτοιων εξόδων). Και τα δυο μαγαζιά είχαν κάτι κοινό: ήταν θύμησες από την παλιά εποχή. Το ένα συνέχιζε ακόμα, με συνθήματα σε πανό και αφίσες για τα σύγχρονα τεκταινόμενα ενώ το άλλο με σημαίες την DDR, της FDJ, με προτομές των Μαρξ και Ένγκελς (Γερμανοί και οι δύο), με αφίσες εποχής κλπ.
Το είναι είναι κακιά λέξη (μια συνεργασία του Μιχάλη Ρουμελιώτη)
Πριν από 1 ημέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου