Συνέπεια στους χρόνους ολοκλήρωσης

Έχω ξαναγράψει για το θέμα του μύθου που θέλει τους άλλους λαούς και ειδικά τους Ευρωπαίους και ακόμα ειδικότερα τους Γερμανούς (που μας ενδιαφέρει περισσότερο μιας και τα γράμματα αυτά ήταν από τη Γερμανία, έστω κι αν τώρα τελευταία και για λίγο καιρό ακόμα γράφονται στην Ελλάδα) να είναι προγραμματισμένοι, οργανωμένοι και να τελειώνουν τα δημόσια έργα τους στην ημερομηνία που αναφέρεται στις πινακίδες που συνήθως συνοδεύουν τα έργα αυτά και λένε ποιος το φτιάχνει, ποιος το πληρώνει κλπ σε αντίθεση με τους απρογραμμάτιστους Έλληνες (άντε και μερικούς άλλους λαούς της Μέσης Ανατολής). Για άλλη μια φορά αυτό αποδεικνύεται πως είναι μόνο μύθος. Το επεισόδιο που έγινε αφορμή για το σημείωμα αυτό είναι η νέα αναβολή λειτουργίας του νέου αεροδρομίου του Βερολίνου.

Το Βερολίνο ήταν κάποτε χωρισμένο σε Ανατολικό και Δυτικό. Και το διαφημίζει συνέχεια. «Είχαμε και τείχος εμείς». Ως εκ τούτου, υπήρχαν τότε δυο σταθμοί των τρένων, δυο αεροδρόμια (και κάτι παραπάνω) κλπ. Με την ενοποίηση φτιάχτηκε ένας νέος σιδηροδρομικός σταθμός. Αυτό ήταν εύκολο. Ένας απ' τους ενδιάμεσους μεγάλωσε, ξαναφτιάχτηκε και πήρε τη θέση του, μεγαλοπρεπής κι υπέροχο. Για τα αεροδρόμια δεν ήταν εύκολο. Στην πραγματικότητα δεν ήταν μόνο δυο. Ήταν περισσότερα. Και μεγαλώνοντας το Βερολίνο είχαν όλα ενταχθεί στον οικιστικό ιστό της πόλης (όπως έγινε και σε πολλές άλλες πόλεις - βλέπε και την Αθήνα με το Ελληνικό ή το Μόναχο που μετακόμισε το αεροδρόμιό του δυο φορές). Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν πως κάποια στιγμή έπρεπε να φτιαχτεί ένα καινούριο αεροδρόμιο.

Για το καινούριο αεροδρόμιο διαλέχτηκε το μέρος, διαλέχτηκε το όνομα (Βίλι Μπραντ θα το λένε) και ξεκίνησαν τα έργα. Όπως σε όλα τα έργα γράφτηκε και η ημερομηνία παράδοσης του αεροδρομίου. Κι η ημερομηνία αυτή πλησίαζε κι έτσι φτιάχτηκε το πρόγραμμα των εγκαινίων, έγινα κι οι απαραίτητες προετοιμασίες (αυτά τα πράγματα οι Γερμανοί ξεκινάνε να τα οργανώνουν από πολύ νωρίς - ας πούμε από το χειμώνα ξέραμε πως ο σταθμός του Πάζινγκ θα είναι κλειστός το Δεκαπενταύγουστο, ή μερικούς μήνες πριν ξεκινάει η προπώληση των εισιτηρίων για όλες τις εκδηλώσεις). Όμως....

Όμως το αεροδρόμιο (που θα ήταν, βεβαίως, σούπερ ντούπερ, με τα όλα του, τα πιο καινούρια και σύγχρονα συστήματα) κρίθηκε πως δεν ήταν ολοκληρωμένο. Κι έτσι ή θα γίνονταν τα εγκαίνια και δεν θα ξεκίναγε η λειτουργία (ρεζιλίκι) ή θα αναβάλλονταν οι παράτες. Κι αυτό έγινε. Αρχικά θα ξεκίναγε στις αρχές του φετινού καλοκαιριού (τότε ήταν προγραμματισμένες οι γιορτές). Αναβολή ολίγων ημερών ή εβδομάδων. Πάμε λένε για φθινόπωρο. Αλλά μπα. Δεν προκάνουμε μέχρι τότε. Άστε να πάμε μέχρι το Μάρτη. Και όχι όποια μέρα ή όποιο Μάρτη. Ξέρουμε ακριβώς πότε: 13 Μαρτίου του 2013.

Μάλλον όμως το πολύ 13άρι κρίθηκε πως μπορεί να ήταν γουρσούζικο κι έτσι (ήδη από τώρα) δόθηκε νέα παράταση (η τρίτη κατά σειρά αν μετράω σωστά κι αν δεν υπήρχε και καμιά προηγούμενη πριν αρχίσουν οι προγραμματισμοί των εγκαινίων και πριν γραφτεί στον τύπο για το θέμα). Τώρα η ημερομηνία μετατοπίστηκε αρκετά: για τις 20 ή τις 27 Οκτώβρη του 2013. Το ψάχνουν και σε λίγες μέρες θα δουν και θα μας πουν ποια ακριβώς απ' τις δύο ημερομηνίες θα είναι έτοιμο. Και να είστε σίγουροι πως αυτήν ακριβώς την ημερομηνία θα είναι έτοιμο. Ποια; Μα αυτήν που θα υπάρχει στην τελευταία ανακοίνωση!

Είναι τελικά διαπιστωμένο: Εμείς οι Έλληνες δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι στον προγραμματισμένο χρόνο γιατί φταίνε τα γονίδιά μας!