Βερολίνο 2011 Συνέχεια

Λίγα μας λέει η Ελληνική Βικιπαίδεια για τις φιλύρες. Βασικά μιλάει για τη νύμφη Φιλύρα και η μόνη σύνδεση με το δέντρο είναι πως κάποια στιγμή αυτή μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο δέντρο. Δηλαδή τίποτα. Αντίθετα στο Φιρίκι βρήκα μερικά ενδιαφέροντα τόσο για το δέντρο όσο και για τα παράγωγά του! Γιατί χρόνια είχα την απορία τι δέντρο είναι αυτό. Πέρυσι που είχα πάει, ήταν ακόμα αρχές Απρίλη κι έτσι δεν είχαν φυλλώσει. Φέτος ο δρόμος ήταν καταπράσινος. Αλλά τα δέντρα αυτά τα είδα και στο Μόναχο. Κι αν δεν ερχόταν ο Σταμάτης να μου ανοίξει τα μάτια, πάντα θα είχα την απορία τι είδους μουριές είναι αυτές (τέτοιες μου φανήκανε). Ώσπου έρχεται λοιπόν ο Σταμ και μας λέει: "Για δες ρε πόσο φλαμούρι πάει χαμένο". Κι εκεί πήρα πρέφα πως δεν είναι κανένα εξωτικό δέντρο αλλά το έχουμε και στην Ελλάδα (αν και, μάλλον όχι στο χωριό μου). Και μάλιστα υπάρχει και σχετικό τραγούδι (σε μουσική του Γερμανού Σούμπερτ μεν, και με ελληνικό στίχο δε "Στη βρύση τη βουνίσια, σιμά είν' η φλαμουριά" - στο σύνδεσμο στο 4:20). Κι έψαξα κι έμαθα.

Η περίφημη λεωφόρος "Υπό τας Φιλύρας" (Unden den Linden).

Φιλύρες όμως έχει και σε άλλες γωνιές του Βερολίνου. Μάλιστα, επειδή δεν ξέραμε, σχολιάζαμε πώς και έχει τόσα φύλλα πεσμένα τέτοια εποχή - Ιούνης ήταν (δεν είδαμε πως είναι τα πέταλα απ' τα λουλούδια του) αλλά και συγκρίναμε ότι εδώ δεν καθαρίζουν τους δρόμους τους! Στην άλλη φωτογραφία μια βρύση - αντλία. Την είδα, τη δοκίμασα και δούλευε!

Μπροστά απ' την Πύλη του Βρανδεμβούργου, υπήρχε μπόλικος κόσμος ακόμα και την ώρα που φτάσαμε (κι ήταν λίγο αργά). Τουρίστες (αυτό συμβαίνει όλες τις ώρες της μέρας) αλλά και διάφοροι που παρουσίαζαν τις ατραξιόν τους. Από σαπουνόφουσκες, μέχρι βόλτα με το αμαξάκι. Εκείνοι που έλειπαν ήταν αυτοί που, ντυμένοι με στολές της παλαίποτε Ανατολικής Γερμανίας, έβαζαν σφραγίδες σε "διαβατήρια" τα οποία πουλούσαν βγάζοντας τα προς το ζην. Μάλλον αραίωσε ο κόσμος κι έκλεισαν το μαγαζί τους. Στην άλλη φωτογραφία μια άποψη του Ράιχσταγκ.

Η Πύλη του Βρανδεμβούργου έχει απ' τη μια τη λεωφόρο "Υπό τας Φιλύρας" κι απ' την άλλη την λεωφόρο 17ης Ιουνίου με τον Άγγελο της Νίκης στο βάθος.

Ξενοδοχείον η Άρτα, στο Βερολίνο! Και είσοδος σταθμού του προαστιακού. Για να φτάσεις πρέπει να περάσεις από μια πολυκατοικία. Ας πούμε κάτι σαν στοά! Αλλά γιατί με παραξενεύει. Στη Βαρσοβία το ίδιο πρέπει να κάνεις για να δεις τμήμα του τείχους του γκέτο...

Το τούρκικο στοιχείο στο Βερολίνο έχει ιδιαίτερη παρουσία. Ανεκδοτολογικά λεγόταν παλιότερα πως η τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Τουρκίας είναι το Βερολίνο. Κι οι Τούρκοι στη Γερμανία κυρίως ασχολούνται με δυο επαγγέλματα: ομπστ ουντ γκεμίζε (Obst und Gemüse = φρούτα και λαχανικά) και ντονέρ. Εδώ ένα γυράδικο αλλά όχι ότι κι ότι. Ντελούξ. Σε υποδέχονται με κόκκινο χαλί.
Όσο γι το συγκεκριμένο τακούνι δεν ξέρω από ποια εθνότητα φοριέται. Αλλά μου έκανε εντύπωση...