Ανεργία; Μετανάστευση

Αρκετές φορές παίρνω μηνύματα από Έλληνες που ρωτάνε για το αν υπάρχει ανεργία στη Γερμανία και για τις συνθήκες εργασίας εδώ. Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Βλέπετε εγώ είμαι αποσπασμένος από την Ελλάδα εδώ, η Ελλάδα είναι αυτή που με πληρώνει και σε ελληνικό σχολείο δουλεύω, άρα ούτε με τις γερμανικές συνθήκες στην αγορά εργασίας έρχομαι σε επαφή ούτε και ξέρω Γερμανούς με τους οποίους να συζητήσω τέτοια θέματα (στην πραγματικότητα δεν ξέρω κανέναν Γερμανό - άρα δεν μπορώ να συζητήσω ούτε άλλα θέματα, αλλά λέμε τώρα). Το μόνο που μπορώ να πω είναι αυτά που βλέπω. Και τι είναι αυτά;

Κυκλοφοριακά

Οι πρώτες γραμμές αυτού του σημειώματος γράφτηκαν πριν πολύ καιρό. Η αφορμή δόθηκε όταν το διάστημα των διακοπών των Χριστουγέννων πήγαμε στο χιονοδρομικό. Είχα γράψει τότε ένα σημείωμα και το έκανα, όχι τόσο για να πω πώς ήταν στο Λένγκρις, όσο γιατί μέχρι να γυρίσω είδα κι έπαθα. Κι εξηγούμαι: Είχε γίνει αρκετή συζήτηση εκ των προτέρων με θέμα ποιο μέσο να προτιμήσουμε για να πάμε στο Λένγκρις. Το χιονοδρομικό από το χωριό που βρίσκεται ο σταθμός των τρένων είναι ενάμισι - δυο χιλιόμετρα κι υπάρχει λεωφορείο που ξεκινάει με το που φτάνει το τρένο. Απ' την άλλη η απόσταση από το Μόναχο δεν είναι τρομερή. Γύρω στα 70 χιλιόμετρα και καθώς το τρένο που ξεκινάει από εδώ, στο δρόμο χωρίζεται και ξαναχωρίζεται σε τρεις διαφορετικούς προορισμούς κάνει αρκετή ώρα. Έτσι η ιδέα να πάρουμε το αυτοκίνητο μας φαινόταν καλή.

Ρέγκενσμπουργκ

Στο Ρέγκενσμπουργκ (Regensburg) είχαμε πάει το καλοκαίρι. Το συζητάγαμε αρκετό καιρό με τον Γιάννη και τη Μάγδα να κάνουμε μια βόλτα προς τα εκεί, ο καιρός πέρναγε, και από αναβολή σε αναβολή το πηγαίναμε. Εκείνοι θα έφευγαν από τη Γερμανία κι αυτή η κοινή βόλτα (σε συνδυασμό και με ένα ταξιδάκι στον Δούναβη) είπαμε ότι έπρεπε να γίνει. Το συνδυάσαμε με την παραλαβή των ποδηλάτων τους. Μας τα έφεραν μέχρις εκεί, κάναμε τις τσάρκες μας και στην επιστροφή προς Μόναχο τα πήραμε μαζί μας κι έτσι αποκτήσαμε ποδήλατα. Τη μέρα εκείνη, δεν ξέρω πώς τα κατάφερα και ξέχασα να πάρω τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου. Η Μάγδα προσφέρθηκε να μου δώσει τη δική της, έτσι πολλές από τις φωτογραφίες τις τράβηξα εγώ με τη δική της μηχανή ενώ κάποιες άλλες τις τράβηξε εκείνη. Έτσι κι αλλιώς στο τέλος θα τις ανταλλάζαμε, δεν θα ήταν και η πρώτη φορά. Η πρώτη επαφή μας με την πόλη, με το που βγήκαμε από το σταθμό, ήταν μια ολάνθιστη ροτόντα με το σήμα της πόλης.

Βιέννη, 2008

Το δημαρχείο τη νύχτα

Το Πάσχα του 2008 κάναμε μια μεγάλη βόλτα ανά την Ευρώπη. Φθάσαμε με πλοίο στη Βενετία, που ήταν η πρώτη πόλη που είδαμε, επισκεφθήκαμε φίλους που ήδη βρίσκονταν με απόσπαση στη Γερμανία να δούμε πώς περνάνε κι επιστρέψαμε οδικά στην Ελλάδα. Η παρέα ήταν μεγάλη, εκτός από τη γνωστή οικογενειακή τετράδα ήταν μαζί μας και ο γιος κάποιων φίλων στο πήγαινε, ενώ στην επιστροφή ενσωματώθηκε στην ομάδα και η κόρη, σύνολο άτομα 6. Το ταξίδι πήγε πολύ καλά, σταθήκαμε σε αρκετές πόλεις και πήραμε μόλις μια ιδέα απ' την κάθε μια, αφού μέναμε μια μέρα μόνο. Γιατί τα λέω όλ' αυτά; Μέσα στις πόλεις που επισκεφθήκαμε τότε, ήταν και η Βιέννη. Έτσι, στην καινούρια μας επίσκεψη εκεί, αποφύγαμε να περάσουμε από μέρη που είχαμε δει. Όχι γιατί δεν μας άρεσαν αλλά γιατί θέλαμε να δούμε και καινούρια. Κι υπήρχαν πολλά.

Συναυλία στη Βιέννη

Αλλιώς τα θέλω και αλλιώς μου βγαίνουν. Πρώτα έπρεπε να πω για τη Βιέννη, μετά για τις συγκοινωνίες και τέλος για τη συναυλία. Ακόμα για τη Βιέννη δεν έχω μιλήσει, αλλά τα άλλα παρουσιάζονται. Ας είναι.
Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω, πολύ καιρό πριν, αλλά βλέπετε "άλλα μελετάν τα βόδια κι άλλα μελετά ο ζευγάς". Είχα κατά νου το σημερινό θέμα να το γράψω και να το βάλω τις πρώτες μέρες μετά την επιστροφή απ' τη Βιέννη (πριν ανοίξουν τα σχολεία - ή ακόμα κι όταν ήμασταν εκεί), αν ήταν δυνατόν. Πέρασε καιρός από τότε, χρόνος δεν βρέθηκε κι έτσι μπήκε με τη σωστή σειρά του, αλλά την αρχή την άφησα, έτσι, για να φαίνεται πως εξελίσσονται τα πράγματα.

Βιέννη: Καφές, Φαγητό

Κουίζ: Τι είναι αυτό που κρατάει η κυρία; Η απάντηση στο τέλος.

Η Βιέννη περηφανεύεται πως είναι η πατρίδα του σνίτσελ. Χιλιάδες σνίτσελ πουλιούνται καθημερινά στην πόλη (και στην υπόλοιπη Αυστρία, αλλά όχι με τον ίδιο ρυθμό). Έτσι αυτό που φάγαμε αρκετά ήταν σνίτσελ. Η Ειρήνη κατάφερε στις 4 μέρες που μείναμε να φάει 4 φορές σνίτσελ: Μία στο δρόμο στο χέρι σε ψωμάκι (3€), μια σε εστιατόριο σερβιρισμένο κανονικά (8€;) και δυο σε ενδιάμεσο: σε πιάτο με πατάτες τηγανιτές (4 - 5€) αλλά στο χέρι ( ή σε παρακείμενο τραπεζάκι). Εγώ τις δυο τελευταίες μόνο. Την πρώτη μέρα αποφάσισα να φάω μπόσνια (Bosnia - 3€) που είναι λουκάνικο σε ψωμάκι με διάφορα καυτερά.

Βιέννη, η Παραδουνάβια

Η Βιέννη είναι χτισμένη πάνω στο Δούναβη. Τη διασχίζει με τρία διαφορετικά τμήματα, τα εξής τέσσερα. Το κανάλι του Δούναβη είναι αυτό που περνάει από το κέντρο. Ο κύριος ποταμός ευθυγραμμίστηκε απ' την παλιά του ροή κι έτσι το παλιό κομμάτι είναι σχετικά ξεκομμένο κι ο κύριος όγκος των νερών (και η διελεύσεις των πλοίων) είναι στο καινούριο κομμάτι που δημιουργήθηκε. Αυτό το καινούριο κομμάτι είναι χωρισμένο στη μέση από μια νησίδα στην οποία υπάρχει και σταθμός του μετρό. Το ένα κομμάτι ήταν σε πλήρη λειτουργία ενώ το άλλο εν μέρει παγωμένο.