Αλλιώς τα θέλω και αλλιώς μου βγαίνουν. Πρώτα έπρεπε να πω για τη Βιέννη, μετά για τις συγκοινωνίες και τέλος για τη συναυλία. Ακόμα για τη Βιέννη δεν έχω μιλήσει, αλλά τα άλλα παρουσιάζονται. Ας είναι.
Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω, πολύ καιρό πριν, αλλά βλέπετε "άλλα μελετάν τα βόδια κι άλλα μελετά ο ζευγάς". Είχα κατά νου το σημερινό θέμα να το γράψω και να το βάλω τις πρώτες μέρες μετά την επιστροφή απ' τη Βιέννη (πριν ανοίξουν τα σχολεία - ή ακόμα κι όταν ήμασταν εκεί), αν ήταν δυνατόν. Πέρασε καιρός από τότε, χρόνος δεν βρέθηκε κι έτσι μπήκε με τη σωστή σειρά του, αλλά την αρχή την άφησα, έτσι, για να φαίνεται πως εξελίσσονται τα πράγματα.
Και ποια μέρα (π)έτυχε να είναι αυτή για τη δημοσίευση. Η 14η Φεβρουαρίου. Μέρα που τα τελευταία χρόνια γιορτάζουν οι ερωτευμένοι. Παλιότερα, όταν ήμουν γύρω στα 12 - 14, ξαφνικά στο χωριό αρχίσαμε να γιορτάζουμε έναν άγιο τελείως τοπικό. Με καταγωγή απ' το χωριό και με ονοματεπώνυμο (Γεώργιος Πασγιάνος) ξεκίνησε να γιορτάζεται κάθε τέτοια μέρα στις αρχές της 10ετίας του 70. Καμιά 10αριά χρόνια αργότερα μάθαμε και για τον άγιο Βαλεντίνο προστάτη, λέει, των ερωτευμένων. Ας πω λοιπόν χρόνια πολλά σ' όλους όσοι γιορτάζουν σήμερα. Αν και, εγώ, προτιμώ τις πιο προσωπικές γιορτές όπως είναι τα γενέθλια (κι ας προτιμούν κάποιοι να τα ξεχνάνε, σάματι μ' αυτό τον τρόπο θα ξορκίσουν το χρόνο. Θα μου πείτε πως άλλοι στην ονομαστική τους γιορτή κατεβάζουν το τηλέφωνο. Έλα ντε) οπότε να ευχηθώ χρόνια πολλά στη Ντίνα.
Από πολλά χρόνια τώρα είχα ακούσει για τη μεγάλη πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης, ένα γεγονός που μεταδίδει κάθε χρόνο η ΕΤ1 και που τα εισιτήρια έχουν προπωληθεί κάνα χρόνο πριν! Και τις μέρες που ήμασταν στη Βιέννη βλέπαμε σε διάφορα σημεία να πουλάνε εισιτήρια για άλλες συναυλίες που γίνονταν εκείνες τις μέρες. Πωλητές σε μάγκωναν στο δρόμο να σε ψήσουν να πάρεις εισιτήρια για τη συναυλία που πουλούσαν εκείνη την ώρα (έχω την εντύπωση πως όταν τέλειωναν απ' τη μια θα άρχιζαν την επόμενη). Στημένοι σε σημεία - περάσματα τουριστών προσπαθούσαν να διαθέσουν την πραμάτεια τους με κάθε τρόπο. Για να προκαλέσουν εντύπωση ήταν ντυμένοι με στολή που να ξεχωρίζει. Ο δικός μας για να μας ψήσει, κι αφού έμαθε πως είμαστε Έλληνες, είπε το εξής αμίμητο: "Το να έρθει κάποιος στη Βιέννη και να μην πάει σε συναυλία είναι σαν να πάει στην Ελλάδα και να μην δοκιμάσει σουβλάκι" (τι σκέφτεται να πει ο άνθρωπος για να πουλήσει)! Η συνομιλία γινόταν στα αγγλικά και τα δικά του ήταν εξαιρετικά. Κι από μπλα μπλα; Σαν πωλητής!
Η συναυλία που μας πούλησε ήταν ένα μίγμα από Μπετόβεν και Στράους υποτίθεται (μπα, ανακάτωμα ήταν κι και είχε και άλλους συνθέτες) και περιλάμβανε εκτός από μουσική και κάποια κομμάτια τραγουδιστικά και χορό. Η διάρκεια ήταν μικρή, μιάμιση ώρα περίπου, να μην είναι κουραστική (για τους μουσικούς) και ήταν ένα ποτ πουρί από διάφορα γνωστά (ως επί το πλείστον) έργα. Την απολαύσαμε (το ότι είχε πολλά γνωστά κομμάτια βοηθούσε) και στο τέλος είχε 2 - 3 ανκόρ. Η εντύπωσή μας ήταν πως μάλλον επρόκειτο για την παρουσίαση της τάξης (ή των αποφοίτων) μιας δασκάλας ωδείου, αν και οι εξαιρετικοί χορευτές δεν έδιναν τέτοια εντύπωση. Η ορχήστρα αποτελείτο από 12 - 14 άτομα, συν δυο που τραγουδούσαν κάποια κομμάτια συν τους δυο χορευτές. Μάλλον μικρό σχήμα που όμως αν σ' αυτό προσθέταμε τους πωλητές, και τους υπεύθυνους για την όλη οργάνωση, από την υποδοχή μέχρι την αναχώρηση, το μπαρ, τη γκαρνταρόμπα (εδώ κόστιζε 1€) και δεν ξέρω κι εγώ σε τι ακόμα, τελικά για τη συγκεκριμένη συναυλία πρέπει να απασχολήθηκαν πάνω από 100 άτομα.
Η συναυλία δόθηκε στους χώρους του καλλιτεχνικού γυμνασίου, ενός επιβλητικού κτιρίου στην πλατεία Μπετόβεν, χτισμένο γύρω στα 1860. Η αίθουσα ήταν στον δεύτερο όροφο, διακοσμημένοι με ψηφιδωτά και έργα ζωγραφικής και είχε περίπου 300 - 350 θέσεις, που κάποιες ήταν καρέκλες μαθητών σχολείου. Ήταν σχεδόν γεμάτη, οι πωλητές έκαναν πολύ καλή δουλειά απ' ότι φάνηκε. Εδώ η φωτογράφιση προφανώς δεν απαγορευόταν (τι τουριστική ατραξιόν θα ήταν αν δεν μπορούσες να τη φωτογραφίσεις - σαν να πάει ο τουρίστας στην Πλάκα και να του πουν να μη τραβήξει φωτογραφίες τα χορευτικά) απλά δεν επιτρεπόταν το φλας.
Να αναφέρω εδώ και το κόστος για τη συναυλία αυτή. Οι 1+6 πρώτες σειρές, ήταν οι πιο ακριβές, δεν θυμάμαι πόσο. Οι 7 επόμενες ήταν στα 56€ (κατ' άτομο) οι επόμενες στα 46 κι οι άλλες (με τις καρέκλες του σχολείου) στα 36€. Κι απ' αυτές τις τιμές αρχινούσαν τα παζάρια κι οι προσφορές. Ας πούμε εμείς είχαμε: Προσφορά πρώτη: 12€ έκπτωση. Προσφορά δεύτερη: στα τέσσερα άτομα που ήμασταν, το ένα δωρεάν (άρα πληρώνουν οι τρεις). Προσφορά τρίτη: αναβάθμιση θέσης. Ενώ πληρώσαμε δεύτερης κατηγορίας εισιτήρια, καθίσαμε στην τελευταία σειρά καθισμάτων της πρώτης. Σε επαφή του πωλητή με το κέντρο για το κλείσιμο των θέσεων, μέσω του κινητού τηλεφώνου βεβαίως, έκανε και προσπάθεια να εξασφαλίσει καλύτερη σειρά αλλά δεν υπήρχε(;) διαθέσιμη. Α! υπήρξε κι άλλη μια προσφορά που τελικά δεν την αξιοποιήσαμε. Ένα ποτήρι σαμπάνια στο μπαρ, στο διάλειμμα! Μετά απ' όλ' αυτά πώς να πεις όχι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου