Βιέννη: Καφές, Φαγητό

Κουίζ: Τι είναι αυτό που κρατάει η κυρία; Η απάντηση στο τέλος.

Η Βιέννη περηφανεύεται πως είναι η πατρίδα του σνίτσελ. Χιλιάδες σνίτσελ πουλιούνται καθημερινά στην πόλη (και στην υπόλοιπη Αυστρία, αλλά όχι με τον ίδιο ρυθμό). Έτσι αυτό που φάγαμε αρκετά ήταν σνίτσελ. Η Ειρήνη κατάφερε στις 4 μέρες που μείναμε να φάει 4 φορές σνίτσελ: Μία στο δρόμο στο χέρι σε ψωμάκι (3€), μια σε εστιατόριο σερβιρισμένο κανονικά (8€;) και δυο σε ενδιάμεσο: σε πιάτο με πατάτες τηγανιτές (4 - 5€) αλλά στο χέρι ( ή σε παρακείμενο τραπεζάκι). Εγώ τις δυο τελευταίες μόνο. Την πρώτη μέρα αποφάσισα να φάω μπόσνια (Bosnia - 3€) που είναι λουκάνικο σε ψωμάκι με διάφορα καυτερά.

Αλήθεια πώς τα καταφέρνουν έτσι με το σνίτσελ οι Βιεννέζοι; Αλλά και γενικότερα οι Αυστριακοί - αφού σνίτσελ εξαιρετικό έχω φάει και στο Σάλτσμπουργκ π.χ. Αντίθετα στο Μόναχο σερβίρουν μεν σνίτσελ αλλά ουδεμία σχέση. Και για όποιον δεν ξέρει το σνίτσελ (βιένερ αρτ αναφέρουν για τον τρόπο που το φτιάχνουν). Είναι κομμάτια κρέας, χοιρινό ή από κοτόπουλο, τεράστια σε εμβαδόν και πολύ λεπτά σε πάχος βουτηγμένα σε αυγό (λέει) και τυλιγμένα σε ένα πολύ παχύ στρώμα φρυγανιάς που φτιάχνει κάτι σαν φύλλο γύρω από το κρέας.

Γενικά, στο δρόμο βρήκαμε πολύ φαγητό, κάθε είδους και -βέβαια- στους σταθμούς. Κι αν και γενικά η εντύπωσή μας ήταν πως η Βιέννη είναι πιο ακριβή από το Μόναχο, στο θέμα του φαγητού ήταν σαφώς φτηνότερη (κομμάτι πίτσα με 1€!). Την Κυριακή είπαμε να φάμε πιο "επίσημα" (δηλ.να καθίσουμε και να μας σερβίρουν, όχι στο πόδι, μη νομίσει κανείς τίποτα άλλο) και πήγαμε στην μπιραρία 12 Απόστολοι. Ωραία ατμόσφαιρα (αν και μάλλον εστιατόριο θύμιζε κι όχι μπιραρία και δη κελάρι) ωραίο φαγητό και με λιγότερα από 60€ τα τέσσερα άτομα (με τις σχετικές μπίρες).

Πολύ γνωστά είναι επίσης τα Βιενέζικα καφέ. Το 2008 όταν είχαμε ξαναβρεθεί στη Βιέννη πρότεινα στην παρέα (εκτός από την οικογένεια ήταν μαζί και δυο παιδιά φίλων - ταξιδεύαμε 6 άτομα στο αυτοκίνητο) να πάμε να γνωρίσουμε ένα απ' αυτά. Πάμε να κάτσουμε κάπου και βλέπω ότι ήταν Ιταλικό κι όχι Βιεννέζικο (το ότι ήταν στη Βιέννη δεν άλλαζε το χαρακτήρα και το στυλ του). Έτσι ζήτησα να φύγουμε πράγμα που έγινε. Η ώρα πέρναγε, καφέ δεν βρίσκαμε κι είχα τη γρίνια τους (1 προς 5, καθόλου ευχάριστο). Ώσπου, κάποια στιγμή πέφτουμε πάνω στο παραπάνω και δικαιώθηκα για την επιμονή μου να αλλάξουμε αφού όλου παραδέχτηκαν πως αυτό δεν είχε καμιά σχέση με τα συνηθισμένα. Έτσι, όταν κάποια στιγμή κάνοντας τη βόλτα μας στη Βιέννη πέσαμε πάλι πάνω του (και το αναγνωρίσαμε όλοι) υπήρξε απαίτηση να το επισκεφτούμε και πάλι. Η χλιαρή μου πρόταση να πάμε στο περίφημο Ζάχερ δεν έγινε δεκτή. Το στυλ γενικά έχει μείνει όπως το ξέραμε με μόνη αλλαγή ότι προστέθηκε και κουζίνα (για παρασκευή φαγητού) που ήταν ακριβώς πίσω από κει που καθίσαμε κι άνοιξαν και το εσωτερικό παράθυρο οπότε μας πήρε η μυρουδιά κι η φασαρία της.

Παρά το ότι κάποιος θα περίμενε ο καφές που σερβίρεται (ή αντίστοιχα η σοκολάτα) να είναι βιενουά, κάτι τέτοιο δεν είδαμε πουθενά (καθίσαμε και σε άλλα καφέ). Το τυπικό βιενέζικο καφέ είναι με καρέκλες αλλά και καναπεδάκια με μαρμάρινα τραπέζια και σ' αυτά οι βιεννέζοι περνάνε αρκετές ώρες διαβάζοντας την εφημερίδα που φέρνουν μαζί τους ή συχνότερα αυτήν που έχει το κατάστημα. Και για να μην ξεχαστεί κάποιος και την πάρει μαζί του είναι στηριγμένη σε ειδικό πλαίσιο και κρέμονται αρκετές και διάφορες δίπλα στην πόρτα σε ειδικό χώρο. Ο καφές εδώ (και γενικότερα στην Αυστρία) σερβίρεται με νερό - όχι όπως στη Γερμανία που αν σου φέρουν και νερό λες κάνας φούρνος θα γκρεμίσει. Σε κάποιο μαγαζί μάλιστα που καθίσαμε να φάμε και δεν θέλαμε να πιούμε κάτι, θεώρησε υποχρέωσή του ο σερβιτόρος να φέρει τουλάχιστον νερό. Η τιμή του καφέ είναι στα 2 - 4€ (σερβιρισμένος) ανάλογα το μέγεθος (μικρός, μεσαίος, μεγάλος). Με τον καφέ η παράδοση απαιτεί και ένα γλυκό κι είπαμε να δοκιμάσουμε την φημισμένη ζάχερτόρτε που όμως η συγκεκριμένη δεν μ' ενθουσίασε. Έχω φάει και καλύτερες, αυτή ήταν πολύ γλυκιά και με γλυκιά σοκολάτα, μάλλον στεγνή, χωρίς λίγο σιρόπι να την μαλακώνει. Η ζάχερτόρτε είναι ένα κέικ με σοκολάτα ραντισμένη με λίγο λικέρ ή κάτι τέτοιο. Ο Δημήτρης πήρε και σαντιγί που την έκανε πιο ελαφριά κι έτσι του έκλεψα λίγη κι εγώ για να μπορέσω να τη φάω. Τιμή; 3,5€ σκέτη, 5€ με την κρέμα.

Και η απάντηση στο κουίζ της αρχής: Σάντουιτς σούπας! Στο Δημήτρη αρέσει πολύ να φτιάχνει το κάθε φαγητό σε σάντουιτς. Τρώμε, παίρνει το ψωμί, το ανοίγει και βάζει μέσα το φαγητό και το φτιάχνει σάντουιτς και το τρώει. Βέβαια, σε φαγητά που προσφέρονται. Ποιος; αυτός που παίρνει την τυρόπιτα, την ξετυλίγει και τρώει χωριστά το τυρί και χωριστά το φύλλο. Τι να πεις. Γούστα είναι αυτά. Αλλά όταν τον βλέπαμε, του κάναμε πλάκα: Άντε να σε δούμε πώς θα κάνεις σάντουιτς άμα έχουμε σούπα. Στο Σενμπρουν λοιπόν, το είδαμε κι αυτό. Σέρβιραν τη σούπα σε στυλ σάντουιτς. Έπαιρναν ένα ψωμί αρκετά χοντρό, το έσκαβαν και στην κοιλότητα που φτιαχνόταν έριχναν τη σούπα.