Βιέννη, 2008

Το δημαρχείο τη νύχτα

Το Πάσχα του 2008 κάναμε μια μεγάλη βόλτα ανά την Ευρώπη. Φθάσαμε με πλοίο στη Βενετία, που ήταν η πρώτη πόλη που είδαμε, επισκεφθήκαμε φίλους που ήδη βρίσκονταν με απόσπαση στη Γερμανία να δούμε πώς περνάνε κι επιστρέψαμε οδικά στην Ελλάδα. Η παρέα ήταν μεγάλη, εκτός από τη γνωστή οικογενειακή τετράδα ήταν μαζί μας και ο γιος κάποιων φίλων στο πήγαινε, ενώ στην επιστροφή ενσωματώθηκε στην ομάδα και η κόρη, σύνολο άτομα 6. Το ταξίδι πήγε πολύ καλά, σταθήκαμε σε αρκετές πόλεις και πήραμε μόλις μια ιδέα απ' την κάθε μια, αφού μέναμε μια μέρα μόνο. Γιατί τα λέω όλ' αυτά; Μέσα στις πόλεις που επισκεφθήκαμε τότε, ήταν και η Βιέννη. Έτσι, στην καινούρια μας επίσκεψη εκεί, αποφύγαμε να περάσουμε από μέρη που είχαμε δει. Όχι γιατί δεν μας άρεσαν αλλά γιατί θέλαμε να δούμε και καινούρια. Κι υπήρχαν πολλά.

Από το αυτοκίνητο τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες. Ανακάλυψα πως μας είχε εντυπωσιάσει και τότε το κτίριο (γαλλική πρεσβεία;) μπροστά από το μνημείο του σοβιετικού στρατού.

Από την τότε επίσκεψη δεν είχα σκοπό να βάλω φωτογραφίες. Και πράγματι τις πρώτες μέρες δεν είχα τίποτα. Γράφοντας όμως για τον Άγιο Στέφανο και διαπιστώνοντας ότι δεν τον έχω τραβήξει μέρα, ή αναφέροντας πως το δημαρχείο είναι υπέροχο τη νύχτα αλλά φωτογραφία δεν είχα, είπα να ψάξω να τις βρω και να εμπλουτίσω το αφιέρωμα με κάνα δυο. Αλλά όσο τις κοίταζα, τόσο έβρισκα κι άλλες που μου κινούσαν το ενδιαφέρον για διάφορους λόγους. Έτσι, αποφάσισα να μην βάλω μια δυο φωτογραφίες εκ των υστέρων αλλά να αφιερώσω το θέμα μιας μέρας.

Και την Καρλσκίρχε είχα τραβήξει από το αυτοκίνητο, μέσα από τα δέντρα που τότε ήταν φυλλομένα.

Η "Αλμπερτίνα" είναι ένα ακόμα παλάτι της Βιέννης που σήμερα στεγάζει εκθέσεις.

Το Ξενοδοχείο "Ζάχερ" υποστηρίζει ότι η ζάχερτόρτε είναι δική του επινόηση. Και στις δυο επισκέψεις ζήτησα να πάμε για καφέ σ' αυτό, και οι δυο προτάσεις απερρίφθησαν μετά πολλών επαίνων. Το δεύτερο κτίριο μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε, αλλά μάλλον δεν το προσέξαμε αυτή τη φορά. Είχε τζάμια σαν καθρέφτες στα οποία καθρεφτιζόταν ο Άγιος Στέφανος και όχι μόνο.

Ο μεγάλος πεζόδρομος Κέρντνερστράσε. Τότε ο καιρός ήταν καλός (σ' όλο μας το ταξίδι είχαμε θερμοκρασίες γύρω στους 20 βαθμούς, πράγμα απίστευτο για την κεντρική Ευρώπη) κι έτσι υπήρχαν και τραπεζάκια έξω.

Άλλη άποψη του πεζόδρομου και μια άμαξα που ο (ή η) αμαξάς φοράει το παραδοσιακό παλτό και το ημίψηλο των αμαξάδων.

Και ο Στέφανσντομ εξωτερικά και εσωτερικά. Δεν το θυμόμουνα, αλλά τότε γίνονταν έργα συντήρησης και καθαρισμού.

Λεπτομέρειες από τον Στέφανσντομ.

Να θυμηθώ και μια κακή εμπειρία από την Βιέννη τότε. Φθάσαμε στη Βιέννη μεσημεράκι, ξεκουραστήκαμε λίγο στο ξενοδοχείο και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Ήταν παραμονή πρωτομαγιάς και πέσαμε και σε διαδηλώσεις (με τους οδοκαθαριστές και τους αστυνομικούς να κλείνουν την πορεία), κάναμε τη βόλτα μας και γυρίσαμε για ύπνο. Την άλλη μέρα, ξεχνώντας όσα είχαμε δει το περασμένο βράδυ, πως εκείνη η μέρα ήταν Πρωτομαγιά, άρα όλα κλειστά, πήγαμε σε παρακείμενο εμπορικό κέντρο να πάρουμε νερά και διάφορα φαγώσιμα από το σουπερμάρκετ που είδαμε πως υπήρχε. Δεν ξέραμε πού ακριβώς είναι η είσοδος, βρεθήκαμε στο πίσω μέρος, εκεί που γίνεται η τροφοδοσία, και κατεβαίνω απ' τ' αυτοκίνητο να δω από πού μπαίνουμε. Είχε μια σκάλα, ανεβαίνω να δω αν τυχόν υπάρχει καμιά είσοδος εκεί, δεν βρίσκω κι αρχίζω να κατεβαίνω τη σκάλα για να μετακινηθούμε προς άλλη μεριά (ακόμα δεν είχαμε πάρει χαμπάρι πως ήταν κλειστά). Ξαφνικά κάτι κυλάει δίπλα μου. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, συνεχίζω να κατεβαίνω, το σκηνικό επαναλαμβάνεται κι αυτή τη φορά προλαβαίνω να δω πως αυτό που ¨κύλαγε¨ ήταν μια πέτρα. Μού 'κανε εντύπωση μεν πού βρέθηκε η πέτρα εκεί ή ποιος την πέταγε, αλλά δεν σταμάτησα να το ψάξε κι επιτάχυνα το κατέβασμα. Φτάνω σχεδόν τρέχοντας στο αυτοκίνητο, δεν προλαβαίνω να μπω και σκάει μια πετριά στην κολόνα ανάμεσα στις πόρτες. Το σημάδι απ' αυτήν υπάρχει ακόμα, αλλά, ουδέν κακόν αμιγές καλού, ευτυχώς που ήταν εκεί, γιατί αν ήταν λίγο πιο αριστερά ή δεξιά θα έβρισκε ή το μπροστινό παράθυρο που ήταν κλειστό και πιθανότατα θα το έσπαγε ή το πίσω που ήταν ανοικτό και θα έσπαγε το κεφάλι αυτουνού που καθόταν μέσα. Φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, κάναμε κάποιο γύρο και βρήκαμε την είσοδο και μόνο προχωρώντας και βλέποντας τα πάντα κλειστά θυμήθηκα επιτέλους πως δεν έπρεπε να ψάχνω για ψώνια εκείνη τη μέρα (ό,τι θέλαμε τα πήραμε από μίνι μάρκετ βενζινάδικου, στο δρόμο πάνω). Εκεί κάναμε και τον έλεγχο για το αποτέλεσμα του λιθοβολισμού (προφανώς έτσι που φύγαμε δεν προλαβαίναμε για τέτοιο πράγμα). Δεν συναντήσαμε πρόβλημα σε πόλεις που είχαμε ακούσει διάφορα εκφοβιστικά (π.χ. στο Βελιγράδι) και το πετύχαμε στη Βιέννη.

Στο ίδιο καφέ που είχαμε καθίσει και τότε τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες. Η επιλογή της συγκεκριμένης έγινε μιας και συνδυάζει το γεμάτο τραπέζι (μπορεί να ήταν κι αυτό το ίδιο!) με τους καθρέφτες πίσω μας που δείνουν έμμεσα την ατμόσφαιρα.

Το κοινοβούλιο νύχτα. Οι φωτισμοί εντυπωσιακοί, αλλά δεν θα μπορούσαν να βγουν αυτές οι φωτογραφίες αν δεν είχα μαζί μου ένα μικρούλι τριποδάκι για τη μηχανή. Μου το είχαν κάνει δώρο όταν την αγόρασα κι ενώ το είχα αρκετά χρόνια και το κουβάλαγα μιας και είναι εξαιρετικά μικρό, δεν του είχα δώσει και πολύ σημασία. Τότε λοιπόν, στη Βιέννη ήταν που αναγνώρισα την ανεκτίμητη αξία του. Γιατί όπως είναι μικρό δεν είναι πρόβλημα το κουβάλημά του αλλά σου δίνει τη δυνατότητα να βγάλεις ακούνητες φωτογραφίες τη νύχτα, κάτι που δεν γίνεται εύκολα με το χέρι. Το στήριζα όπού έβρισκα. Στο πλάι μιας κολώνας φωτισμού, σ' έναν σκουπιδοτενεκέ ή ακόμα και κάτω στο οδόστρωμα. Τότε δεν είχα ανακαλύψει πόσο σταθερό χέρι έχει ο Δημήτρης! Πολλές φορές, σε περιπτώσεις που ο φωτισμός είναι δύσκολος δίνω τη μηχανή σ' αυτόν. Και τα καταφέρνει πολύ καλά.

Η όπερα κι ένα τμήμα των (κεντρικών) ανακτόρων όπως είναι φωταγωγημένα κι αυτά τη νύχτα είναι επιβλητικά.