Βρυξέλλες

Το Δημαρχείο στη Μεγάλη Πλατεία. Εντυπωσιάζει και με τον πανύψηλο πύργο του αποτελεί σημείο προσανατολισμού από πολλά σημεία της πόλης.

Το Βέλγιο είναι χωρίς κυβέρνηση από 13 Ιουνίου 2010. Όλο μετράνε τις μέρες, όλοι μιλάνε για το ρεκόρ (ξεπεράστηκαν οι 289 του Ιράκ, που όμως μόλις έβγαινε από πόλεμο - αν βγήκε δηλ.) κι όχι μόνο αυτό, το γιορτάζουνε κιόλας. Είναι από τα παράδοξα των ημερών. Η χώρα που φιλοξενεί την έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί κοντά ένα χρόνο τώρα να σχηματίσει κυβέρνηση γιατί αποτελείται από δυο τμήματα τα οποία θέλουν να διαχωριστούν. Κι εκτός των άλλων είναι κι αστείο πως αυτοί που υποστηρίζουν την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση των άλλων (βλέπε π.χ. Κοσυφοπέδιο) για τη δική τους χώρα μαλώνουν μεν, δεν χωρίζουν δε και συγχρόνως παρά το ότι δεν έχουν κυβέρνηση για 10 μήνες έχουν και νέο προϋπολογισμό και ο οποίος τηρείται και δεν ψάχνονται όπως κάποιες άλλες χώρες, που ξέρω, κι οι οποίες διαθέτουν ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις.

Ραντεβού με την Εφορία

Έγραφα χθες πως ήρθε η άνοιξη και κάποιες - ευχάριστες - συνέπειες. Μια άλλη συνέπεια είναι κάθε χρόνο μαζί με την άνοιξη να έρχεται και το ραντεβού με την εφορία. Από τότε που καθιερώθηκε το σύστημα να είναι διαφορετική η προθεσμία κατάθεσης της δήλωσης ανάλογα με τον αριθμό του ΑΦΜ το πράγμα για μένα είναι στριμωγμένο στις ημερομηνίες, μιας και το ΑΦΜ μου λήγει σε 1. Έτσι πρέπει να μαζέψω όλη αυτή τη χαρτούρα γρήγορα, αλλά οι υπηρεσίες μας καθυστερούν. Ακόμα π.χ. δεν έχω πάρει τις βεβαιώσεις αποδοχών. Είναι 4 τον αριθμό, μια από το σχολείο που ανήκα τελευταία (κι απ' το οποίο πληρώνομαι) στην Ελλάδα και μια από το εδώ γραφείο για μένα κι άλλες τόσες για τη Μαρία. Ε, απ' όλες αυτές μόνο μία είναι στα χέρια μου, ενώ μετά από τηλεφωνήματα έμαθα πως κι οι άλλες στην Ελλάδα είναι έτοιμες οπότε τις μάζεψε η Ειρήνη κι όταν πάω την άλλη βδομάδα θα είναι έτοιμες. Μου μένει της Μαρίας απ' το Μόναχο. Όχι τίποτα, αλλά θα κλείσουν τα σχολεία και τι κάνω μετά!

Άνοιξη, Οριστικά και Αμετάκλητα

Το ότι ήρθε η άνοιξη το έγραφα πριν μερικές μέρες. Γιατί επανέρχομαι σήμερα; Για μερικές φωτογραφίες του Μονάχου απ' την Παρασκευή κι από σήμερα. Απ' τη χθεσινή εκδρομή - δεν θα αποκαλύψω πού - επιφυλάσσομαι. Στην αρχή είναι ο μονόπτερος. Το ξέρω ότι τον έχω ξαναβάλει, αλλά είναι πάντα όμορφος. Και μιας και την μέρα εκείνη ο καιρός ήταν μάλλον κρύος και συννεφιασμένος, ο κόσμος ήταν ελάχιστος (έως ανύπαρκτος). Αλλά αυτές οι συνθήκες ήταν που ευνοούσαν και μια όμορφη φωτογραφία!

Ολλανδία, Ζέελαντ 2

Ένα βίντεο με μύλο. Μια, όσο το δυνατό, αίσθηση απ' το γύρισμά του, οπτική και ακουστική.

Όπως έγραφα χθες, φεύγοντας απ' το Αμβούργο προς τις Βρυξέλλες, δεν ακολουθήσαμε τον κανονικό (γρήγορο) δρόμο αλλά πήγαμε από τα Ζέελαντ και στο δρόμο κάναμε (άλλη) μια παράκαμψη και μπήκαμε σε ένα χωριό για να δούμε έναν μύλο από κοντά. Ιδού λοιπόν μερικές απόψεις του μύλου που λέγαμε. Φάγαμε αρκετή ώρα να ψάχνουμε πώς να τον πλησιάσουμε. Γιατί τον βλέπαμε μεν, αλλά έπρεπε να μπούμε σε στενά για να φτάσουμε σε κατάλληλο σημείο που να τον βλέπουμε καλά ολόκληρο κι όχι πίσω από κάποια σπίτια αλλά και να μπορεί να βγει φωτογραφία. Δεν είχαμε ξαναδεί μύλο από κοντά. Από μακρυά είχαμε δει μερικούς κάποιες φορές κι είδαμε κι άλλους αργότερα, αλλά άλλο πράγμα να τον βλέπεις και να τον ακπούς δίπλα σου, και να γυρίζει κιόλας.

Ολλανδία, Ζέελαντ

Φεύγοντας από το Άμστερνταμ και κατευθυνόμενοι προς Βρυξέλλες είπαμε να δούμε γιατί τις λένε "Κάτω Χώρες" αυτές. Και για να το δούμε, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το να περάσουμε από την Ζέελαντ, τη γη της θάλασσας (κι αν το όνομα σας μπλέκει και σας θυμίζει τη Νέα Ζηλανδία, καλά κάνει, αφού οι Ολλανδοί, αποικιοκράτες παλέποτε, έχουν βάλει το χεράκι τους στην υπόθεση). Εκεί που λένε οι Ολλανδοί πως κάθε πόντο γης τον έχουν πάρει από τη θάλασσα. Πρόκειται βασικά για νησιά πολύ κοντά με τη στεριά ή και ενωμένα λιγάκι μ' αυτήν. Τη διαδρομή αυτή την κάναμε δυο φορές με απόσταση μερικών χρόνων - 5, όχι πολλών. Η βασική διαφορά ήταν πως η τεχνολογία αυτά τα χρόνια προχώρησε πολύ. Τεχνολογία υπήρχε και την πρώτη φορά: χάρτες τυπωμένοι από τους μεγάλους ειδικούς του είδους Γκουγκλ και Μισελέν (ναι, η εταιρία που βγάζει λάστιχα για τα αυτοκίνητα έχει ένα εξαιρετικό σάιτ με χάρτες και μπορείς να πάρεις οδηγίες για μετάβαση από ένα μέρος σε άλλο σχεδόν οπουδήποτε). Αλλά τη δεύτερη είχαμε αυτά τα καταπληκτικά μηχανάκια που σου μιλάνε και σε καθοδηγούν. Έτσι την πρώτη φορά λίγο γιατί την ώρα που φύγαμε πέσαμε σε μεγάλη κίνηση (με τις ώρες στο δρόμο) λίγο γιατί δεν στρίψαμε στην σωστή έξοδο βρεθήκαμε από λάθος σε ένα δρόμο στο άσχετο. Δεν ζημιωθήκαμε, μιας και ήταν ένα πανέμορφο χωριουδάκι και τότε είδαμε πως αυτά που υπήρχαν στο Άμστερνταμ (την πρωτεύουσα σα να λέμε) υπήρχα και σε μικρά χωριά: Ποδηλατόδρομοι, κανάλια (και δεν μιλάμε για τα τηλεοπτικά), γέφυρες που ανοίγουνε όπως αυτή της φωτογραφίας. Και φανάρια όχι μόνο στο δρόμο αλλά και στα κανάλια.

Άμστερνταμ Συνέχεια

Αρκετά είπα χθες για το Άμστερνταμ, έχω γράψει και για τις συγκοινωνίες του, αλλά έχω μερικές φωτογραφίες ακόμα και λέω να τις παρουσιάσω σήμερα. Μια πρώτη φωτογραφία από κεντρικό δρόμο, απέναντι από το Δημαρχείο. Κόσμος πάει κι έρχεται.

Άμστερνταμ

Μπορεί οι καλοκαιρινές μας διακοπές,  εδώ στα σχολεία της Γερμανίας, να είναι λιγες, αλλά ενδιάμεσα της χρονιάς υπάρχουν αρκετές. Για τη μια βδομάδα διακοπές που είχαμε το φθινόπωρο είπαμε να πάμε προς τις Βρυξέλλες. Είχαμε σκεφθεί διάφορους τρόπους για μετάβαση και καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτοκίνητο. Αλλά μιας και τα χιλιόμετρα ήταν αρκετά είπαμε να μοιράσουμε το χρόνο μας και να συνδυάσουμε τις Βρυξέλλες με άλλη μια πόλη, εκεί κοντά. Διαλέξαμε το Άμστερνταμ το οποίο είχαμε επισκεφθεί για λίγες ώρες παλιότερα, μας είχε αρέσει κι είπαμε να το καλοδούμε. Φτιάξαμε μια διαδρομή σχεδιασμένη και ζυγισμένη στα δικά μας μέτρα και πράγματι όλα πήγαν πολύ καλά. Για τις μέρες της παραμονής μας στο Άμστερνταμ ζητήσαμε τη βοήθεια της Πένης. Κόρη φίλου, τέλειωσε το Μετσόβειο κι έκανε το μεταπτυχιακό της στη Ολλανδία (τελικά ήταν στο Ρότερνταμ) της έστειλα ένα μήνυμα κι η απάντηση ήταν εξαιρετικά κατατοπιστική και πολύτιμη. Θα την παραθέσω στο τέλος για κάθε ενδιαφερόμενο. Τι να πω. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Εγώ δεν θα μπορούσα να βοηθήσω έτσι κάποιον αν μου ζήταγε πληροφορίες για το Μόναχο!