Βρυξέλλες

Το Δημαρχείο στη Μεγάλη Πλατεία. Εντυπωσιάζει και με τον πανύψηλο πύργο του αποτελεί σημείο προσανατολισμού από πολλά σημεία της πόλης.

Το Βέλγιο είναι χωρίς κυβέρνηση από 13 Ιουνίου 2010. Όλο μετράνε τις μέρες, όλοι μιλάνε για το ρεκόρ (ξεπεράστηκαν οι 289 του Ιράκ, που όμως μόλις έβγαινε από πόλεμο - αν βγήκε δηλ.) κι όχι μόνο αυτό, το γιορτάζουνε κιόλας. Είναι από τα παράδοξα των ημερών. Η χώρα που φιλοξενεί την έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί κοντά ένα χρόνο τώρα να σχηματίσει κυβέρνηση γιατί αποτελείται από δυο τμήματα τα οποία θέλουν να διαχωριστούν. Κι εκτός των άλλων είναι κι αστείο πως αυτοί που υποστηρίζουν την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση των άλλων (βλέπε π.χ. Κοσυφοπέδιο) για τη δική τους χώρα μαλώνουν μεν, δεν χωρίζουν δε και συγχρόνως παρά το ότι δεν έχουν κυβέρνηση για 10 μήνες έχουν και νέο προϋπολογισμό και ο οποίος τηρείται και δεν ψάχνονται όπως κάποιες άλλες χώρες, που ξέρω, κι οι οποίες διαθέτουν ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις.

Στη δύση δεν είναι παράξενο στο πλάι μιας εκκλησίας να υπάρχουν μαγαζάκια και τα οποία να είναι νοικιασμένα για διάφορες χρήσεις. Επίσης συνηθισμένο φαινόμενο είναι οι δρόμοι να είναι λιθόστρωτοι. Και πώς αντιμετωπίζεται η ανάγκη για επισήμανση των διαβάσεων των πεζών; Με διαλεγμένες λευκές και σκούρες πέτρες που φτιάχνουν τη ζέβρα!

Αλλά πολλά είπαμε για το Βέλγιο και την πολιτική κατάσταση εκεί, ας μιλήσουμε για τις Βρυξέλλες. Οι οποίες όπως είπα και παραπάνω είναι μια πολυ-πρωτεύουσα. Πρωτεύουσα της περιοχής Βρυξελλών (μιας απ' τις τρεις περιοχές απ' τις οποίες αποτελείται το Βέλγιο, οι άλλες δύο είναι η Φλάνδρα και η Βαλλωνία), πρωτεύουσα και του Βελγίου του ίδιου (είναι σύνηθες φαινόμενο σε ομοσπονδιακά κράτη η πρωτεύουσα να είναι και περιοχή - κρατίδιο) αλλά βέβαια και πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (το ξαναέγραψα, αλλά δεν υπάρχουν πολλές πόλεις με τόσες περγαμηνές).

Η Μεγάλη Πλατεία (Γκραντ Πλασ - Grand Place) δικαιολογεί απόλυτα το όνομά της. Είναι το βασικό αξιοθέατο των Βρυξελλών και το σημείο εκκίνησης κάθε περιήγησης στην πόλη. Είναι τεράστια, με επιβλητικά κτίρια γύρω - γύρω που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα. Κτίρια που ήταν έδρα των συντεχνιών του μόλις αναπτυσσόμενου τότε Βελγίου.

Ένα παλάτι (μουσείο σήμερα) που βρίσκεται στην πλατεία (το πραγματικό παλάτι, εκεί δηλ. που μένει ο βασιλιάς του Βελγίου, δεν το έχω σε φωτογραφία, δεν εντυπωσιάζει τόσο το κτίριο εκτός από τους κήπους του) και κάποια από τα κτίρια που ανέφερα παραπάνω.

Οι συντεχνίες ήταν τότε πανίσχυρες κι αυτό φαίνεται από το διάκοσμο που έχει η κάθε μια για το κτίριό της κι ο ανταγωνισμός για το ποια θα έχει τον πιο εντυπωσιακό. Και ο χρυσός, όντως εντυπωσιάζει.

Άλλες δυο απόψεις από το δημαρχείο. Είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν της πόλης (αν και περισσότερο προβάλλεται το Μάνεκεν Πις, αλλά γι' αυτό αύριο, σήμερα θα σταθούμε στην πλατεία).

Σε μια γωνιά υπάρχει αυτό το μπρούτζινο ανάγλυφο. Παριστάνει κάποιον λαβωμένο και το σκυλί του που του συμπαραστάθηκε μέχρι να τον μαζέψουνε κι όταν τον χαϊδέψεις στο πόδι θα σου φέρει τύχη. Τέτοιες "τυχερές" παραστάσεις υπάρχουν σε πολλές πόλεις κι οι διαβάτες σταματάνε για λίγα δευτερόλεπτα καθώς περνάνε από κει γι' αυτό και κάποια σημεία είναι ιδιαίτερα γυαλιστερά (δεν ξέρω γιατί, αλλά όσες παρόμοιες περιπτώσεις έχω υπόψη μου όλες είναι μπρούτζινες, ίσως γιατί ο μπρούτζος γυαλίζει, άρα φαίνεται το ιδιαίτερο "τυχερό" σημείο).

Το δημαρχείο έχει δεκάδες αγάλματα τόσο στην πρόσοψη όσο και στην εσωτερική αυλή του. Οι πόρτες του είναι τεράστιες και σε ύψος και σε πάχος, συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει και μια πόρτα στην πόρτα, όταν δεν ήθελαν να ανοίξουν πλήρως, άνοιγαν τη μικρή!

Και μερικές λεπτομέρειες, από το δημαρχείο,

και από τα κτίρια των συντεχνιών. Αυτό πρέπει μάλλον να ήταν των ξυλουργών.

Η χρονολογία που φτιάχτηκαν τα κτίρια είναι χαραγμένη σε αρκετά. Εδώ αναφέρεται το 1698, πρόκειται μάλλον για ένα απ' τα τελευταία κτίρια που προστέθηκαν στην πλατεία.