Ολλανδία, Ζέελαντ 2

Ένα βίντεο με μύλο. Μια, όσο το δυνατό, αίσθηση απ' το γύρισμά του, οπτική και ακουστική.

Όπως έγραφα χθες, φεύγοντας απ' το Αμβούργο προς τις Βρυξέλλες, δεν ακολουθήσαμε τον κανονικό (γρήγορο) δρόμο αλλά πήγαμε από τα Ζέελαντ και στο δρόμο κάναμε (άλλη) μια παράκαμψη και μπήκαμε σε ένα χωριό για να δούμε έναν μύλο από κοντά. Ιδού λοιπόν μερικές απόψεις του μύλου που λέγαμε. Φάγαμε αρκετή ώρα να ψάχνουμε πώς να τον πλησιάσουμε. Γιατί τον βλέπαμε μεν, αλλά έπρεπε να μπούμε σε στενά για να φτάσουμε σε κατάλληλο σημείο που να τον βλέπουμε καλά ολόκληρο κι όχι πίσω από κάποια σπίτια αλλά και να μπορεί να βγει φωτογραφία. Δεν είχαμε ξαναδεί μύλο από κοντά. Από μακρυά είχαμε δει μερικούς κάποιες φορές κι είδαμε κι άλλους αργότερα, αλλά άλλο πράγμα να τον βλέπεις και να τον ακπούς δίπλα σου, και να γυρίζει κιόλας.

Απόψεις του μύλου από κοντά. Βασικά υπάρχουν απ' όσο είδαμε δυο ειδών μύλων. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι σαν ένα πολύ μικρό σπιτάκι πάνω σε βάση που έχει μόνο τη φτερωτή κι από κάτω ο πραγματικός μύλος. Έχω μια φωτογραφία για έναν τέτοιον, τραβηγμένη μέσ' απ' τ' αυτοκίνητο στη Βελγική Φλάνδρα, θα τη βάλω την άλλη βδομάδα (αν όλα πάνε κατά το πρόγραμμα) παρά το γεγονός ότι δεν είναι καθόλου καθαρή, κάτι το τζάμι του αυτοκινήτου, κάτι ο καιρός που ήταν μουντός, κάτι η ταχύτητα, αλλά η ιδέα διακρίνεται.

Κι άλλοι μύλοι, από το δρόμο, φωτογραφίες βγαλμένες εν κινήσει μέσα από το αυτοκίνητο.

Οι μαθητές για να πάνε στο σχολείο ή όταν σχολάνε (καλά, αφού στο άλλο ήταν όλα κλειστά, τι γίνεται; δεν έχουν διακοπές; Αλλά αυτές οι ομάδες μας θύμισαν μαθητές στο σχόλασμα) χρησιμοποιούν βεβαίως τα ποδηλατάκια τους.

Ακόμα μια φωτογραφία με μύλο. Αφού είμαστε στη χώρα των ανεμόμυλων. Στα αναμνηστικά που πουλάνε στην Ολλανδία είναι ομοιώματα ανεμόμυλων, τα ξύλινα παπούτσια (αλήθεια, δεν έβγαλα καμιά φωτογραφία απ' αυτά) οι τουλίπες και είδη από πορσελάνη, αφού εδώ βρίσκεται η Ντελφτ, οι πορσελάνες της οποίας είναι ξακουστές. Στην άλλη φωτογραφία ο δρόμος μπροστά είναι κομμένος. Επειδή η περιοχή είναι γεμάτη κανάλια, οι δρόμοι κόβονται ταχτικά από κινούμενες γέφυρες. Στη συγκεκριμένη έχει σηκωθεί ο δρόμος και η κυκλοφορία έχει σταματήσει.

Εντάξει, πέρασε το καραβάκι κι ο δρόμος κατεβαίνει, άντε να φεύγουμε σιγά σιγά.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός στο Φλίσινκγεν (Vlissingen). Σκεφτόμασταν να φτάσουμε εκεί και να περάσουμε με φέρυ μποτ στην απέναντι ακτή στο Μπρέσκενς (Breskens) για να πάμε από κει στην Οστάνδη. Το σύστημα πλοήγησης δεν έδινε δρόμο από κει (παρόλο που του επέτρεπα τη χρήση πλοίου). Τελικά αποφασίσαμε πως η ώρα δεν μας παίρνει για βόλτα μέχρις εκεί και άντε να κινηθούμε οδικά προς Βρυξέλλες και το πολύ να κάνουμε μια στάση στη Γάνδη. Και καλά κάναμε γιατί τα καράβια που ενώνουν τις δυο ακτές δεν παίρνουν αυτοκίνητα αλλά μόνο κόσμο (και ποδήλατα)!

Πάντως, το ότι φτάσαμε μέχρις εκεί δεν μας κακόπεσε. Γιατί πέρα απ' τη διαδρομή ανάμεσα σε θάλασσα και σε στεριά εκεί διαπιστώσαμε πως υπάρχει υψομετρική διαφορά στα νερά ανάμεσα στη Βόρεια Θάλασσα και στα νερά της ενδοχώρας και πως τα καράβια πρέπει να περάσουν από ένα σύστημα δεξαμενών για να κινηθούν απ' το ένα επίπεδο στο άλλο, παρόμοιο με αυτό που υπάρχει στα ποτάμια αν και εδώ μιλάμε για μικρή διαφορά περίπου ένα μέτρο.

<

Υπάρχουν φράγματα που ανοίγουν και κλείνουν αναλόγως ώστε να δημιουργείται μια δεξαμενή όπου προστίθεται ή αφαιρείται νερό μέχρις ότου εξισωθεί με το ύψος του προορισμού.

Στο δρόμο της φυγής κι άλλη μια κινούμενη γέφυρα. Με μια διαφορά: αυτή έστριβε για ν' ανοίξει και δεν σηκωνόταν όπως ξέραμε (στη Χαλκίδα η σημερινή γέφυρα βυθίζεται και τραβιέται προς τα μέσα. Υπάρχουν πια διάφορες τεχνολογίες που εφαρμόζονται, ανάλογα τις ανάγκες κάθε φορά).

Ποδήλατα στο σταθμό δίπλα. Είπαμε, η αγάπη των Ολλανδών για το συγκεκριμένο μέσον δεν μπορεί να υπολογισθεί. Κι όποιος ψάχνει βρίσκει. Σκαλίζοντας στο αρχείο μου βρήκα φωτογραφία με ανεμόμυλο του άλλου τύπου που έγραφα παραπάνω.

Να βάλουμε και κάτι απ' τα Ολλανδικά ξυλοπάπουτσα. Ίσως λίγο μεγαλύτερο απ' το κανονικό... Και μιας και η Ολλανδία περηφανεύεται ότι είναι η χώρα της τουλίπας (αν και η Τουρκία είναι αυτή που την έχει για σήμα της και η Χίος διαμαρτύρεται πως είναι η πατρίδα της) Ε, χρειάζεται και μια φωτογραφία με τουλίπες.