Τουριστική Εκμετάλλευση

Πολλές φορές λέμε για την Ελλάδα πως το μόνο που έχουμε να προσφέρουμε στην παγκόσμια οικονομική σκηνή είναι ο τουρισμός. Πως ο τουρισμός είναι το μεγάλο ατού της οικονομίας μας. Πως είμαστε γκαρσόνια και καμαριέρες της Ευρώπης (και όχι μόνο) κλπ. Δυστυχώς, κάνοντας μερικές συγκρίσεις για το πώς αξιοποιούν το προϊόν τουρισμός εδώ (στη Γερμανία αλλά όχι μόνο) βλέπω ότι έχουμε μείνει πολύ πίσω στο θέμα. Γιατί ναι μεν έχουμε όμορφες θάλασσες και καταπληκτικά τοπία κλπ αλλά δεν έχω δει να γίνεται πραγματική εκμετάλλευσή τους. Ιδού ορισμένα παραδείγματα πώς βγάζουν χρήμα εδώ από τον τουρισμό.

Λίμνες και Πάλι

Όπως είχα γράψει πριν κάνα δίμηνο, ψάχνοντας τη γερμανική Βικιπαίδεια για πληροφορίες για όλες τις λίμνες - λούτσες που βρίσκονται βόρεια του Μονάχου, βρήκα πως υπάρχει άλλη μια παρόμοια λίμνη η Όλχινγκερ Ζέε (Olchinger See). Έτσι λοιπόν την επισκέφθηκα να ολοκληρώσω τις γνωριμίες μου κι εκεί ανακάλυψα πως στην πραγματικότητα ήταν δύο. Δίπλα στην Όλχινγκερ βρίσκεται η Γκρέμπεντσέλερ Ζέε (Gröbenzeller See). Αλλά ας τις πάρουμε μία - μία, να μην μπερδευόμαστε.

Λούντβιγκσμπουργκ Συνέχεια

Συνέχεια με το Λούντβιγκσμπουργκ. Σήμερα θα επισκεφτούμε το εσωτερικό του παλατιού. Εδώ επιτρεπόταν η φωτογράφηση, ο μόνος περιορισμός ήταν ο χρόνος και το τρέξιμο να προλάβουμε να ολοκληρώσουμε τη βόλτα μας. Πριν όμως ξεκινήσουμε, να πω χρόνια πολλά στην Ειρήνη. Βλέπετε σήμερα γιορτάζει η κόρη μου! Βέβαια, το "Ειρήνη" δεν ήταν αναφορά σε όνομα αγίας αλλά στην άλλη την Ειρήνη. Αυτήν που όλοι επιθυμούμε και ευχόμαστε. Όλοι; Όχι όλοι. Κάτι έμποροι όπλων και κάτι επαγγελματίες της ειρήνης και του πολέμου μάλλον όχι, αλλά οι υπόλοιποι θέλουμε Ειρήνη. Έτσι, μάλλον θα έπρεπε να γιορτάζει 21 Σεπτέμβρη. Αλλά δεν πειράζει, τις ευχές δεν υπάρχει λόγος να τις τσιγκουνευόμαστε. Ειρήνη μου, Χρόνια Καλά και Πολλά.

Λούντβιγκσμπουργκ

Λέω να μην αφήνω να περνάει πολύς καιρός από τότε που πήγα σ' ένα μέρος μέχρι να το παρουσιάσω. Μην γίνει όπως με το Άμστερνταμ που πέρασε εξάμηνο (και σε άλλα παραπάνω). Έτσι σήμερα θα γράψω γι το Λούντβιγκσμπουργκ (Ludwigsburg) που μπορεί να το δει κανείς στα Ελληνικά και Λούντβιχσμπουργκ μιας και εκείνο το -ig ακούγεται κάτι ανάμεσα σε -ιγκ και -ιχ (και μάλλον προς το δεύτερο) αλλά εμένα δεν μου πάει να το γράφω έτσι. Το Λούντβιγκσμπουργκ, λοιπόν, είναι μια πόλη περίπου 90 χιλιάδων κατοίκων, πολύ κοντά στη Στουτγάρδη, αποτελεί ουσιαστικά προάστιό της. Την επισκέφτηκα πριν δυο μήνες περίπου, στη διάρκεια των αποκριάτικων διακοπών.

Αγορά Εργασίας στη Γερμανία

Σύμφωνα με μια είδηση που διάβασα σήμερα αν και τη βρήκα(!) από χτες η Γερμανία ανοίγει τα σύνορά της για εργαζόμενους απ' όλες της χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκτός από Βουλγαρία και Ρουμανία ακόμα). Θέλει ειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Κι αν έτσι συμβαίνει για τις χώρες αυτές, όπως καταλαβαίνει εύκολα κάποιος, προφανώς και θέλουν κόσμο. Ειδικευμένο. Γιατί οι Γερμανοί δεν σπρώχνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν και να ειδικευτούν. Αλλά εισάγουν έτοιμους επιστήμονες κλπ εργαζόμενους.
Αυτό για όσους ρωτούν αν υπάρχουν δουλειές στη Γερμανία!

Κι ένα συμπλήρωμα μερικές μέρες μετά: Στην Ελλάδα, ο κόσμος επιστρέφει στο χωριό! Η δική μου εμπειρία λέει ότι πολλοί μετακομίζουν και στο εξωτερικό. Κι η Γερμανία είναι ένας απ' τους προορισμούς αυτούς. Βασικός θα έλεγα.

Εισιτήρια Αστικών Συγκοινωνιών εν Αθήναις

Όπως έγραφα χτες, οι μέρες τις παραμονής μου στην Ελλάδα ήταν γεμάτες. Μεταξύ των άλλων, έπρεπε να γίνουν και διάφορες δουλειές που ήταν σε εκκρεμότητα γιατί έπρεπε να διεκπεραιωθούν από μένα προσωπικά. Κάποιες απ' αυτές ήταν στο κέντρο της Αθήνας και για άλλη μια φορά έχοντας την εμπειρία των εδώ μετακινήσεων με τις αστικές συγκοινωνίες, είπα να κάνω κάτι αντίστοιχο κι εκεί. Κι ενώ δεν υπήρξε πρόβλημα ως προς το χρόνο που χρειάστηκε το λεωφορείο να με μεταφέρει από την Κηφισιά μέχρι το Πεδίο του Άρεως (40 λεπτά έκανε, χρόνος ικανοποιητικός πιστεύω, κι άλλο τόσο πίσω), ε, να μην μούρθει και κάτι ανάποδα; Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να έχω να λέω.

Επιστροφή

Αναμονή. Ας χαζέψουμε τα αεροπλάνα που περνάνε από μπροστά μας

Τέλειωσαν και οι διακοπές του Πάσχα. Δυστυχώς, όπως όλα τα καλά, δεν κράτησαν για πολύ. Πότε φύγαμε για την Ελλάδα, πότε επιστρέψαμε, ούτε που το κατάλαβα. Το γεγονός πάντως είναι πως επιστρέψαμε και άντε πάλι στα ίδια. Άντε ξανά πρωινό (δηλ. τι πρωινό, περίπου αχάραγα ακόμα) ξύπνημα, άντε πάλι με τις ώρες στο τρένο. Άντε να δούμε πόσο ακόμα.