Επιστροφή

Αναμονή. Ας χαζέψουμε τα αεροπλάνα που περνάνε από μπροστά μας

Τέλειωσαν και οι διακοπές του Πάσχα. Δυστυχώς, όπως όλα τα καλά, δεν κράτησαν για πολύ. Πότε φύγαμε για την Ελλάδα, πότε επιστρέψαμε, ούτε που το κατάλαβα. Το γεγονός πάντως είναι πως επιστρέψαμε και άντε πάλι στα ίδια. Άντε ξανά πρωινό (δηλ. τι πρωινό, περίπου αχάραγα ακόμα) ξύπνημα, άντε πάλι με τις ώρες στο τρένο. Άντε να δούμε πόσο ακόμα.

Δυο απ' τα εντυπωσιακά αεροπλάνα στο Α/Δ του Μονάχου. Το καθένα με τη χάρη του!

Το ταξίδι ήταν διαφορετικό από κάθε άλλη φορά. Φύγαμε και επιστρέψαμε μέσω Άμστερνταμ! Όπως έγραφα την προηγούμενη, είχαμε βρει σχετικά φθηνά τα εισιτήρια (λιγότερο από 400€ πηγαινέλα για δυο άτομα που για τη συγκεκριμένη περίοδο του Πάσχα είναι καλή τιμή - υπάρχουν άλλες φορές που το ταξίδι μπορεί να γίνει με τα μισά λεφτά) κι έτσι είπαμε να δοκιμάσουμε κι αυτόν τον τρόπο. Τα ταξίδια που γίνονται με ενδιάμεση στάση κι όχι απ' ευθείας, σίγουρα έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Αντί για δυόμισι ώρες το πήγαμε στις έξι με επτά. Και πάλι καλά που οι ενδιάμεσοι χρόνοι ήταν κάπου μιάμιση ώρα, χρόνος ασφαλείας υποτίθεται για να πας απ' τη μια πτήση στην άλλη, αλλά όχι και τόσος που να μην ξέρεις τι να κάνεις στο αεροδρόμιο ή που να μείνεις στο μεσοδιάστημα (κάποιες προτάσεις είχαν αναχώρηση την επόμενη μέρα)! Επιβαρύναμε λοιπόν τον εαυτό μας για να μην ελαφρύνουμε την τσέπη μας κατά 150 - 200€ (τόσο παραπάνω κόστιζαν τα εισιτήρια με απ' ευθείας πτήσεις την εποχή που τα κλείσαμε - βλέπετε είναι και περίοδος με μεγάλη ζήτηση). Πότε τα βγάλαμε σ' αυτές τις τιμές; Μα από το Νοέμβρη! Ναι, δεν είναι λάθος. Από τα τέλη Νοέμβρη, για να πετύχουμε τέτοια (χάλια) αποτελέσματα.

Στην αγκαλιά της KLM

Δυστυχώς, τα αεροπορικά ταξίδια είναι χρηματιστήριο. Και δεν είναι σίγουρο το όσο πιο νωρίς τόσο πιο φθηνά αφού π.χ. αν κλείναμε το Φλεβάρη, υπήρχε περίπτωση να βρίσκαμε καλύτερες προσφορές (αν και αυτό σπάνια). Εν τω μεταξύ, από τα σχεδόν 400€ που δώσαμε πόσο είναι ο καθαρός ναύλος; Μόλις 66€. Αυτά (λέει) θα πάρει η εταιρία για να μεταφέρει 2 άτομα από το Μόναχο στο Άμστερνταμ κι από κει στην Αθήνα και πίσω πάλι τα ίδια. Τα υπόλοιπα 330€ ποιος τα παίρνει; Μα τα αεροδρόμια. Αν βάλουμε πως θα χρησιμοποιηθούν 4 απογειώσεις και 4 προσγειώσεις, έρχεται από 40€ τη φορά. Και δεν είναι μόνο αυτά. Μέσα στα 40 είναι και οι φόροι. Και δεν ξέρω αν υπάρχει και η άλλη πατέντα "επίναυλος καυσίμου". Η πλάκα είναι πως μια μέρα με παίρνει ενθουσιασμένη η Ειρήνη για να μου πει για μια προσφορά αεροπορικής εταιρίας με κάποια τράπεζα που όταν έπαιρνες ένα εισιτήριο, έπαιρνες και ένα δεύτερο δώρο. Αλλά επειδή είμαι καχύποπτος με τέτοια, μπαίνω στο σάιτ της εταιρίας και διαβάζω και τα ψιλά γράμματα της προσφοράς. Το δώρο είναι στο ναύλο μόνο. Οι φόροι, τα τέλη αεροδρομίου και ο "επίναυλος" που λέγαμε, βαραίνουν αυτόν που ταξιδεύει. Δηλ. η έκπτωση δεν ήταν κάτι το τόσο σημαντικό, που να πεις τρέξτε να προλάβετε.

Ο πύργος του αεροδρομίου του Μονάχου και ο λόφος απ' το πάρκο επισκεπτών απ' τον οποίο πολλές φορές χάζεψα αυτούς που έρχονται κι αυτούς που φεύγουν. Τώρα, με χαζεύουν εμένα άλλοι! Έχει ο καιρός γυρίσματα!

Όταν ετοιμαζόμασταν για να φύγουμε, δεν είχαμε και πολλά πράγματα για να πάρουμε. Ρούχα και τέτοια υπάρχουν και στην Αθήνα. Έτσι, εκτός από τα απαραίτητα για τη μετακίνηση (διαφορετικές κλιματικές συνθήκες, φεύγαμε από τη ζέστη του Μονάχου - πάνω από 20 βαθμούς - και πηγαίναμε στα κρύα του Αγίου Στεφάνου - η πρόβλεψη δεν έδινε πάνω από 14, αν και τελικά τη μέρα του Πάσχα μας έκανε καλό καιρό, γύρω στους 18 είχε κι απολαύσαμε το ψητό μας στην αυλή - έπρεπε να έχουμε κάτι να ρίξουμε πάνω μας) δεν πήραμε πολλά ρούχα. Κι επειδή είχαμε και την αλλαγή πτήσης ενδιάμεσα προτιμήσαμε να τα βάλουμε σε μια μικρή καμπινάτη βαλίτσα (δηλ. με διαστάσεις που επιτρέπεται να την πάρεις στην καμπίνα του αεροπλάνου) ώστε να τα έχουμε μαζί μας για την περίπτωση του απρόοπτου. Και φτιάξαμε και μια βαλίτσα με διάφορα πραγματάκια για δώρα για τα παιδιά ή για φίλους (που έφτασαν σπασμένα). Τις ετοιμάσαμε, τις ζυγίσαμε να είμαστε σίγουροι πως δεν έχουμε περάσει τα επιτρεπόμενα όρια και καθώς τα ελέγχαμε όλα αυτά κάνει τη διαπίστωση η Μαρία: "Τελικά είναι πιο δύσκολα τα αεροπορικά ταξίδια"! Γιατί έχοντας καιρό να μπούμε σε αεροπλάνο κι έχοντας ένα αυτοκίνητο με μεγάλο πορτμπαγκάζ, είχαμε ξεχάσει την ανάγκη αυτά που θα πάρεις μαζί σου να υπόκεινται σε περιορισμούς. Πολύ περισσότερο που συνήθως ταξιδεύουμε μόνο οι δυο μας κι ο πολύς χώρος γίνεται τεράστιος πια.

Πληροφορίες για το πού βρισκόμαστε. Στα 12 χιλιόμετρα ύψος περίπου και με μείον 57 βαθμούς απέξω!

Ξεκινήσαμε λοιπόν ωραία και καλά και φτάσαμε στο Άμστερνταμ. Βγήκαμε στην πύλη C18 ή περίπου εκεί και ψάχνουμε από πού αναχωρεί το επόμενο αεροπλάνο. Το βρήκαμε στα μηχανήματα για τη μετεπιβίβαση που υπάρχουν στο αεροδρόμιο και είναι η D79. Και ξεκινάμε. Παίρνουμε και ένα καροτσάκι (δωρεάν - στο Ελ. Βενιζέλος το πληρώνεις 1€ στις αφίξεις ενώ στις αναχωρήσεις είναι τσάμπα) και βάζουμε τη βαλιτσούλα μας καθώς και την τσάντα που είχα στον ώμο μου εγώ με τον υπολογιστή και διάφορα άλλα τέτοια και αρχίζουμε να ψάχνουμε πού βρίσκεται η πύλη μας. Δεν θα το πιστέψετε πως περπατάγαμε επί 40 λεπτά για να πάμε απ' τη μια στην άλλη! Εντάξει, δεν περπατάγαμε συνέχεια. Κάποιες στιγμές στεκόμασταν στου κυλιόμενους διαδρόμους και μας πήγαιναν. Αλλά 40 λεπτά; Ευτυχώς δηλ. που το πρώτο αεροπλάνο έφτασε στην ώρα του (και μάλλον 10 λεπτά πριν) και έτσι φτάσαμε χαλαρά στην πύλη επιβίβασης. Αλλιώς θα έπρεπε να τρέχουμε. Κι έλεγα πως η μιάμιση ώρα είναι άνετη! (Μιάμιση ώρα ήταν μέχρι την αναχώρηση. Η επιβίβαση αρχίζει πιο μπροστά άρα ο διαθέσιμος χρόνος περιορίζεται).

Γενική άποψη του εσωτερικού (σε καμιά άλλη απ' τις πτήσεις δεν είχαμε τέτοια πληροφόρηση - μόνο πέρυσι με την Ετζίαν) και φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ.

Στην επιστροφή τα πράγματα ήταν καλύτερα. Γιατί πέρα απ' το ότι είχαμε δυο ώρες περιθώριο, η πύλη επιβίβασης ήταν πιο κοντά κι έτσι είχαμε αρκετό χρόνο να χαζέψουμε και λίγο το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ το οποίο είναι τεράστιο, και είναι προσανατολισμένο στο να εξυπηρετεί μετεπιβιβάσεις. Από τη στιγμή που θα βγεις από το ένα αεροπλάνο μέχρι να μπεις στο άλλο μετακινείσαι εσωτερικά και δεν βγαίνεις καθόλου απ' τον ελεγμένο χώρο, άρα δεν χρειάζεται να περάσεις ξανά έλεγχο χειραποσκευών. Και η KLM, η αεροπορική εταιρία της Ολλανδίας, θυγατρική της γαλλικής Air France έτσι γεμίζει τα αεροπλάνα της. Με μετεπιβίβαση.

Το Α/Δ με τα ατέλειωτα μέτρα κυλιόμενους διαδρόμους μιας και το να πας απ' τη μια στην άλλη δεν είναι εύκολο.

Πρόβλημα δημιουργήθηκε με τη μικρή μας βαλίτσα. Όχι γιατί ξεπερνούσε τις διαστάσεις που προβλέπονταν. Αλλά όταν πηγαίναμε στην μεν πτήση προς Άμστερνταμ όλα ήταν καλά μετά, επειδή, λέει, η πτήση ήταν πολύ γεμάτη, μας την πήραν απ' τα χέρια την τελευταία στιγμή. Μαζί με τη δική μας μάζεψαν καμιά δεκαριά ακόμα. Ευτυχώς τις παραλάβαμε στην πόρτα του αεροπλάνου, με το που βγήκαμε.

Και πώς μπορούν να μετακινηθούν όσοι έχουν ανάγκη; Μα με ηλεκτροκίνητα οχήματα. Κι οι καθαριστές; Με ποδήλατα. Και τι κάνει ο διάβολος, ε, συγγνώμην ο πιλότος όταν δεν έχει δουλειά; Πιάνει την κουβέντα απ' το παράθυρο. Πού πήγε ο νους σας;

Αυτές είναι οι εμπειρίες αυτού του ταξιδιού. Τις μέρες που ήμασταν στην Ελλάδα είδαμε πολλούς φίλους, φάγαμε πολύ και ιδιαιτέρως γλυκά (δεν είχαμε καιρό να κάνουμε επισκέψεις κι έτσι ήρθαν αρκετοί στο σπίτι κι όλοι με το γλυκό τους)! Καλά περάσαμε, και τώρα συνεχίζουμε από κει που είχαμε μείνει.

Ένα τμήμα του στόλου της καθώς και το αεροπλάνο της τελικής πτήσης. Μικρό, μόλις 100 θέσεων, δεν ξέρω γιατί, αλλά στο Άμστερνταμ δεν κόλλησε στη φυσούνα αλλά απ' τη μια κατεβήκαμε κι απ' την άλλη ανεβήκαμε!

Και δυο απόψεις από αέρα. Τα περίχωρα του Άμστερνταμ και του Μονάχου.

.