Εισιτήρια Αστικών Συγκοινωνιών εν Αθήναις

Όπως έγραφα χτες, οι μέρες τις παραμονής μου στην Ελλάδα ήταν γεμάτες. Μεταξύ των άλλων, έπρεπε να γίνουν και διάφορες δουλειές που ήταν σε εκκρεμότητα γιατί έπρεπε να διεκπεραιωθούν από μένα προσωπικά. Κάποιες απ' αυτές ήταν στο κέντρο της Αθήνας και για άλλη μια φορά έχοντας την εμπειρία των εδώ μετακινήσεων με τις αστικές συγκοινωνίες, είπα να κάνω κάτι αντίστοιχο κι εκεί. Κι ενώ δεν υπήρξε πρόβλημα ως προς το χρόνο που χρειάστηκε το λεωφορείο να με μεταφέρει από την Κηφισιά μέχρι το Πεδίο του Άρεως (40 λεπτά έκανε, χρόνος ικανοποιητικός πιστεύω, κι άλλο τόσο πίσω), ε, να μην μούρθει και κάτι ανάποδα; Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να έχω να λέω.

Η αναποδιά ή μάλλον η περιπέτεια ξεκίνησε με την ιδέα να βρω εισιτήρια για το λεωφορείο. Γιατί όπως έχω ξαναγράψει δεν είμαι της άποψης "δεν πληρώνω". Πέρα απ' το γεγονός πως όταν αυτό γίνεται μεμονωμένα γίνεται απλά για να πάω τσάμπα και δεν είναι ούτε κίνημα ούτε διεκδίκηση (και, βέβαια, δεν συμφωνώ, ακόμα κι αν αυτό γίνεται μαζικά, με την καταστροφή των ακυρωτικών μηχανημάτων - η μαζικότητα δεν σημαίνει κατ' ανάγκην και νομιμοποίηση). Πάω λοιπόν σε ένα περίπτερο να αγοράσω εισιτήρια (είμαι γνώστης πως στην Αθήνα ούτε αυτόματοι πωλητές υπάρχουν στις στάσεις ή στα οχήματα ούτε οι οδηγοί πουλάνε εισιτήρια). Η απάντηση αρνητική. Όχι γιατί το συγκεκριμένο περίπτερο (μπροστά στη κεντρική είσοδο του ΚΑΤ) δεν θέλει να πουλάει εισιτήρια (που θα ήταν δικαίωμά του, αυτό το έχω συναντήσει παλιότερα αλλού) αλλά γιατί δεν μπορεί να προμηθευτεί. Επειδή - άκουσον άκουσον - κυκλοφορούν πολλά πλαστά εισιτήρια, είναι δύσκολο πια να προμηθευτούν εισιτήρια απ' τον ΟΑΣΑ. Το ίδιο μου λένε και σε επόμενο περίπτερο κι έτσι σταματώ να ψάχνω κι αποφασίζω να μπω στο λεωφορείο δηλώνοντας πως δεν έχω εισιτήριο.

Στη στάση που περιμένω, κάποια κυρία ετοιμάζει το δικό της εισιτήριο και της ζητάω αν έχει παραπάνω να μου πουλήσει για να με εξυπηρετήσει. Πράγματι η γυναίκα μου έδωσε κι έτσι μπήκα κανονικά στο λεωφορείο το οποίο έκανε πάνω από ένα 20λεπτο να έρθει - κι υποτίθεται πως εκεί περνάνε τα λεωφορεία κορμού! Τέλος πάντων. Μιας και κατεβαίνω στο κέντρο και μιας και θα πέρναγα απ' τη Μετσόβου που είναι τα κεντρικά του ΟΑΣΑ μου ζητάει η κόρη μου να της πάρω μια κάρτα για τον Μάιο αφού αυτή θα κατέβαινε στο κέντρο πρώτη φορά χθες το πρωί, πρώτη εργάσιμη μέρα του μήνα και μάλλον θα είχε μεγάλη ουρά, ενώ τότε (την περασμένη Τετάρτη) θα ήταν πιο απλά τα πράγματα. Αμ δε.

Πρώτη απόπειρα για κάρτα (και δεύτερη για εισιτήρια) στα κεντρικά του ΟΑΣΑ στη Μετσόβου 15. Α, όχι εδώ, λένε. Στο 25 για εισιτήρια. Δεκτό, και ας πάμε στο 25. Α! όχι εδώ. Εμείς δεν πουλάμε λιανική. Σε εκδοτήρια που υπάρχουν δίπλα σε κεντρικές στάσεις. Άντε να δούμε και προς τα εκεί. Πάω στην αρχή (ή μάλλον στο τέλος) της Ακαδημίας, στην πλατεία Κάνιγγος. Το εκδοτήριο κλειστό, δυο κυρίες που προσπαθήσουν να καταλάβουν τι έγινε γιατί λέει μόλις έφυγε ο υπάλληλος. Ψάχνω μήπως υπάρχει κάπου που να γράφει ποιες ώρες είναι ανοικτά, δεν υπήρχε κάτι. Μήπως ο υπάλληλος (που μιας και είναι ένας μπορεί να χρειάστηκε τουαλέτα και γι' αυτό έφυγε για λίγο - άνθρωπος είναι κι αυτός) άφησε κάνα σημείωμα για το πότε επιστρέφει; Μπα. Πού τέτοιο πράγμα. Δίπλα ακριβώς απ' το εκδοτήριο είναι το σταθμαρχείο (δεν ξέρω τι ακριβώς ρόλο παίζει ο σταθμάρχης αφού εκεί δεν υπάρχουν αφετηρίες, στην οδό Κάνιγγος που υπάρχουν είναι άλλο σταθμαρχείο, αλλά δεν είν' εκεί το θέμα). Κι όπως κάθε σταθμαρχείο της Αθήνας που σέβεται τον εαυτό του έχει μερικές χειρόγραφες πινακίδες κολλημένες στα τζάμια "Όχι εισιτήρια" (κοινώς μη με ζαλίζετε). Και καλά, εισιτήρια δεν πουλάει. Ας τον ρωτήσω όμως να με βοηθήσει στο που μπορώ να βρω εκδοτήριο. Ερώτηση: "Συγγνώμην, θέλω εισιτήρια αλλά επειδή το εκδοτήριο δίπλα σας είναι κλειστό, που μπορώ να βγάλω εισιτήριο εδώ κοντά;" Απάντηση (χωρίς να σηκώσει κεφάλι από κάτι χαρτιά που κοίταζε): "Στα εκδοτήρια, κύριε". Επιμένω: "Ναι αλλά αυτό που βρίσκεται δίπλα σας είναι κλειστό. Πού υπάρχει άλλο εδώ κοντά". "Εεεε, στην Ακαδημίας". Τον ενόχλησα τον άνθρωπο, φάνηκε, αλλά πήρα μια απάντηση.

Εντάξει, έχω να κάνω κάποιες δουλειές ενδιάμεσα και πάω μέχρι τη στάση "Ακαδημίας" (αυτή πίσω από το Πανεπιστήμιο). Αλλιώς θα μπορούσα να πάρω ένα λεωφορείο ή ένα τρόλεϊ μέχρις εκεί, αλλά χωρίς εισιτήριο - μαύρα δηλ. (το προηγούμενο είχε λήξει, είχαν περάσει ήδη πάνω από δυο ώρες από τότε που το πρωτοχρησιμοποίησα). Ωραία, φτάνω στην Ακαδημίας. Το πρώτο εκδοτήριο που συναντώ είναι κλειστό (προφανώς και δεν υπήρχαν κάπου γραμμένες οι ώρες λειτουργίας). Επειδή βλέπω κι άλλα παρόμοια "κλουβιά" που δεν ξέρω ποια είναι σταθμαρχεία και ποια εκδοτήρια αποφασίζω να συνεχίσω λίγο. Βρίσκω ένα ακόμα εκδοτήριο, κι αυτό κλειστό, αλλά βλέπω λίγα μέτρα πιο κει να υπάρχει μια ουρά 4 - 5 ατόμων κι υποθέτω (σωστά τελικά) πως εκεί υπάρχει εκδοτήριο που λειτουργεί. Περιμένω, βγάζω την κάρτα (23€ φοιτητική), αγοράζω και δυο ημερήσια εισιτήρια να υπάρχουν για κάποια επόμενη φορά (4€ δηλ. περίπου 3 μετακινήσεις) παίρνω και δυο εισιτήρια για λεωφορείο των 1,20€ κι επιτέλους η περιπέτεια για την αγορά εισιτηρίων πήρε τέλος.

Να πω μόνο εδώ πως απ' ότι είδα αυτά των 1,20€ δεν κυκλοφορούν και ιδιαίτερα. Δεν ξέρω πώς και γιατί. Μάλλον υπάρχουν για να λέμε πως υπάρχουν. Αν είναι τόσο δύσκολο για να βρεις εισιτήριο (ξέρω πως θα μπορούσα να βρω εισιτήρια σε σταθμούς του Μετρό - ΗΣΑΠ αλλά δεν πέρασα κοντά από κάποιον και δεν ξέρω αν έχουν εισιτήρια των 1,20 που δεν ισχύουν για τα μέσα αυτά) και βρεις μπροστά σου μόνο των 1,40€ μάλλον δεν θα ψάξεις και πολύ αν χρειάζεσαι αυτό ή όχι. Απ' την άλλη, αν δεν βρεις εισιτήριο τι θα κάνεις; Θα πας με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο ή θα μπεις στο λεωφορείο κι ότι βγει; Και είναι σωστό να χαρακτηριστείς λαθρεπιβάτης στην περίπτωση αυτή;

Μιας και ασχολήθηκα με το θέμα να σημειώσω και κάτι ακόμα για τις κάρτες. Θα μπορούσε κάποιος που δεν έχει εμπειρία να ρωτήσει. Καλά, γιατί δεν έβγαζε πιο μπροστά η κόρη σου κάρτα αφού δεν ήθελε να περιμένει όταν θα πήγαινε στη σχολή στις 2 του μήνα; Η απάντηση είναι απλή: μηνιαίες κάρτες (εντάξει, κουπόνια για κάρτες) διατίθενται μόνο 25 του μήνα μέχρι τις 3 του επόμενου (και βέβαια μόνο για τον μήνα που έρχεται!

Πώς να μην συγκρίνω ύστερα με το Μόναχο: Με το που φτάσαμε στο αεροδρόμιο η Μαρία δεν είχε βγάλει εισιτήριο από πριν. Ήθελε μια μηνιαία κάρτα για μετά τις 9 η ώρα στο εσωτερικό του Μονάχου (48,10€) κι ένα συμπλήρωμα εισιτηρίου για τη διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρις εκεί που θα ίσχυε η κάρτα της (5,40€). Δεν είχε αποφασίσει πριν φύγουμε τι θα έκανε αυτόν το μήνα, (κυκλοφορεί και με τα πόδια ή με το ποδήλατο κι έτσι προσπαθούσε να σταθμίσει αν συμφέρει η μηνιαία αυτή την εποχή ή να χτυπάει εισιτήριο κάθε φορά που το χρειάζεται) γι' αυτό δεν είχε βγάλει τίποτα (θα μπορούσε να αγοράσει μηνιαία κάρτα μέχρι και περίπου τρεις μήνες πριν, ξεκινάνε από 21 του προηγούμενου μήνα και μπορείς να πάρεις για τον τρέχοντα μήνα μέχρι τις 20, συν δυο μήνες ακόμα). Το ζήτημα ήταν πως τα μηχανήματα που υπάρχουν στο Α/Δ και πουλάνε εισιτήρια για όπου θέλεις στη Γερμανία, δεν ξέρω γιατί αλλά δεν πουλάνε μηνιαίες κάρτες. Έτσι είχαμε σκεφθεί να κάνουμε το συνδυασμό μας λίγο διαφορετικά απ' τον τυπικό. Να βγάλουμε ένα εισιτήριο για το εκτός Μονάχου, να σταματήσουμε στο Φέλντμοχινγκ που είναι πάνω στο όριο του εσωτερικού και εξωτερικού δικτύου (γενικά, συνηθίζεται σταθμοί να ανήκουν σε δυο διαφορετικές ζώνες τιμών και να λειτουργούν σαν γέφυρες) και από κει αφού βγάλουμε τη μηνιαία κάρτα να πάμε σπίτι με λεωφορείο (αν πληρώναμε εισιτήριο μέχρι το σπίτι η διαφορά θα ήταν τουλάχιστον 4,20€, ποσό όχι ευκαταφρόνητο). Αλλά θυμήθηκα πως στο Αεροδρόμιο είχα δει φεύγοντας πως υπάρχει γραφείο του δικτύου συγκοινωνιών του Μονάχου που έδινε πληροφορίες, έβγαζε και εισιτήρια. Το συγκεκριμένο γραφείο βρίσκεται στο τέρμιναλ 1 (το κτίριο 1 δηλ.) του αεροδρομίου. Και μιας και μέχρι τώρα η εμπειρία μου ήταν απ' την Ετζίαν που με τη Λούφτχανσα και τις υπόλοιπες "θυγατρικές" εξυπηρετούνται από το 2, δεν ήξερα την ύπαρξή του μέχρι τότε. Πάμε εκεί, υπήρχαν τρεις θέσεις εξυπηρέτησης, όλες σε λειτουργία. Με το που ξεκινάμε να λέμε τι θέλουμε είχε έτοιμη την κατάλληλη λύση (εντάξει, αυτή που είχαμε σκεφθεί κι εμείς ήτανε), πήραμε τα εισιτήρια και πήγαμε στο σπίτι μας κανονικά, χωρίς να ψάχνουμε ενδιάμεσα.

Γενικά το να προμηθευτείς εισιτήριο εδώ είναι εύκολο. Μηχανήματα αυτόματα παντού τόσα που το να πεις πως δεν βρήκες θα ήταν αστείο. Αν και πέρυσι θυμάμαι στο Μάνχαϊμ, όπου δεν έχει μηχανήματα μέσα στα οχήματα αλλά στις στάσεις, μπήκε στο τραμ μια κυρία και λέει στον οδηγό ότι και τα δυο μηχανήματα που υπήρχαν στη στάση δεν δούλευαν. Έτσι, στην επόμενη στάση ο οδηγός την περίμενε να κατέβει, να βγάλει εισιτήριο και να ξαναμπεί! Πάντως, το θέμα της προμήθειας σε πολλές περιοχές έχει προχωρήσει. Απ' τα εισιτήρια στο κινητό που είδα στη Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο μέχρι τα εισιτήρια απ' το ίντερνετ του Αμβούργου!