Τουριστική Εκμετάλλευση

Πολλές φορές λέμε για την Ελλάδα πως το μόνο που έχουμε να προσφέρουμε στην παγκόσμια οικονομική σκηνή είναι ο τουρισμός. Πως ο τουρισμός είναι το μεγάλο ατού της οικονομίας μας. Πως είμαστε γκαρσόνια και καμαριέρες της Ευρώπης (και όχι μόνο) κλπ. Δυστυχώς, κάνοντας μερικές συγκρίσεις για το πώς αξιοποιούν το προϊόν τουρισμός εδώ (στη Γερμανία αλλά όχι μόνο) βλέπω ότι έχουμε μείνει πολύ πίσω στο θέμα. Γιατί ναι μεν έχουμε όμορφες θάλασσες και καταπληκτικά τοπία κλπ αλλά δεν έχω δει να γίνεται πραγματική εκμετάλλευσή τους. Ιδού ορισμένα παραδείγματα πώς βγάζουν χρήμα εδώ από τον τουρισμό.

Για παράδειγμα κάθε πόλη που έχει ένα ποταμάκι διοργανώνει εκδρομές με καραβάκια. Εντάξει, το Μόναχο δεν μπορεί γιατί το ποτάμι (ο Ίζαρ) κάνει πολλά "σκαλιά" και δύσκολα θα μπορούσε να βάλει καράβι. Ήθελε πολλές δεξαμενές, χώρια το ότι είναι απλωμένος και ρηχός. Όμως, όπου αλλού έχω πάει: Στουτγάρδη, Χαϊδελβέργη, Ρέγκενσμπουργκ, Πάσαου, Βιέννη, Βερολίνο, Δρέσδη, Αμβούργο, Κολωνία, Άμστερνταμ αυτά που θυμάμαι τώρα, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις διαβάζω  να προτείνεται μια βόλτα με καραβάκι. Αλλού περισσότερα, αλλού λιγότερα, η ύπαρξη νερού γίνεται πηγή τουριστικής εκμετάλλευσης. Αλλά, για να μη νομίζει κανένας πως μόνο στην κεντρική Ευρώπη μπορούν να γίνουν αυτά, και όσες φορές πήγα στο Αϊβαλί την ώρα που εμείς μπαίναμε στο λιμάνι (γύρω στις 11) ήδη καραβάκια με τουρίστες είχαν ξεχυθεί στη θάλασσα, ενώ άλλα περίμεναν την αράδα τους.

Στο Αμβούργο π.χ. οι τιμές ήταν από 10 μέχρι 15€ για μια βόλτα μιας ώρας. Κράχτες πολλοί και πλοία που έφευγαν (γεμάτα) συνέχεια. Δεν ξέρω τι φταίει και στην Ελλάδα ελάχιστα σημεία προσφέρουν κάτι ανάλογο. Και δεν λέω να φεύγουν με την ίδια συχνότητα, αλλά να γίνονται εκδρομές με καραβάκια. Γίνονται στη Χαλκιδική, αλλά μόνο γιατί υπάρχει το άβατο στο Άγιο Όρος κι έτσι υπάρχει η δυνατότητα να κλέψει κάποιος με μια ματιά κάτι απ' τη ζωή εκεί. Στη Σαντορίνη θυμάμαι αρκετές εκδρομές να γίνονται προς την Καμένη και τη Θηρασιά, αν και πάνε κάμποσα χρόνια. Στη Μυτιλήνη, ούτε απ' τον τουριστικότατο Μόλυβο δεν γίνονται, ουσιαστικά, τέτοιες εκδρομές. Κάποιες παλιότερες απόπειρες δεν τελεσφόρησαν. Με προβληματίζει το γιατί. Φταίει πως τις εκδρομές αυτές τις αναλάμβαναν καΐκια με μικροπροσαρμογές για να μεταφέρουν κόσμο; Μα τότε γιατί δεν περπάτησε το πράγμα ακόμα κι όταν ένας ξάδερφός μου, ο Παντελής, έβαλε ένα όμορφο καΐκι προσαρμοσμένο ειδικά για τη δουλειά αυτή (ξενοδοχείο έχει ο ίδιος, καραβομαραγκός ο γαμπρός του, ιδανικός συνδυασμός νομίζω);

Μια άλλη ενδιαφέρουσα (κατά τη γνώμη μου) επιχείρηση είναι τα αναμνηστικά. Κι είναι κάτι στη λογική "φασούλι το φασούλι". Μιας και δεν εισπράττει μεγάλα ποσά, αλλά δεν έχει και τίποτα ιδιαίτερα έξοδα. Προσωπικά έχω πάρει τέτοια χαζοαναμνηστικά "μετάλλια" από διάφορα μέρη. Υπάρχουν δυο τρόποι αν και αυτό που δουλεύεται περισσότερο είναι το δεύτερο. Το πρώτο (και στην φωτογραφία) το έχω πάρει από την Κολωνία και έχει τον καθεδρικό της πόλης. Κόστος 2€ και είναι σαν ένα μεγάλο κέρμα, δύο όψεων και πουλιέται από αυτόματους πωλητές. Τα άλλα κοστίζουν 1€ μόνο, κάτι που εύκολα το δίνει κάποιος. Το ένα είναι από τις Βρυξέλλες και είναι σε κομμάτι μέταλλο που υπάρχει στη μηχανή. Τα υπόλοιπα βάζεις ένα κέρμα των 5 λεπτών που η μηχανή το πιέζει, το λεπταίνει και πιέζει πάνω του τη νέα παράσταση. Η μηχανή είναι τελείως χειροκίνητη, άρα δεν χρειάζεται ρεύμα, άρα μπορεί να εγκατασταθεί οπουδήποτε. Εδώ έχω αναμνηστικά με: την Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο, ένα ιστορικό καράβι - μουσείο που είναι αραγμένο στο Αμβούργο (απ' τη διαδικασία δημιουργίας του είναι και η άλλη φωτογραφία), τον πύργο της τηλεόρασης της Στουτγάρδης, μια γενική άποψη του Μονάχου αλλά και το αεροδρόμιο του Μονάχου. Αρκετές φορές οι μηχανές έχουν δυο ή τρεις παραστάσεις απ' τις οποίες μπορείς να διαλέξεις εσύ το ποια θα "τυπώσεις".

Πού θα μπορούσε κάτι τέτοια να έχει εφαρμογή στην Ελλάδα; Η Ακρόπολη, του Φιλοπάππου, ο Λυκαβηττός ή το Αβέρωφ στην Αθήνα είναι μερικά πρόχειρα παραδείγματα. Τα Μετέωρα ή ο Λευκός Πύργος και τα Κάστρα ή και ο Πύργος του ΟΤΕ στην Θεσσαλονίκη, το Ποντικονήσι στην Κέρκυρα, το τζαμί στα Γιάννενα, ο Φάρος στην Αλεξανδρούπολη ή τα Χανιά κι όρεξη να έχει κάποιος να βρίσκει και να επεκτείνει. (Στο σημείο αυτό η κουνιάδα μου - και όχι μόνο - θα με κατηγορήσει ότι προσφέρω ιδέες απ' τις οποίες κάποιος μπορεί να βγάλει χρήμα χωρίς να φροντίσω να το εκμεταλλευτώ εγώ, αλλά το έχω πάρει απόφαση πως δεν είμαι καλός στις πωλήσεις. Κι αφού δεν μπορώ να πουλήσω, ας ρίξω μια ιδέα κι αν κάποιος την ακολουθήσει, καλό θα είναι).

Ένα ακόμα που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι τα κρατικά (συνήθως) κανάλια το πρωί, παρουσιάζουν τοπική μουσική σε συνδυασμό με τουριστικά τοπία. Για μια δυο ώρες, το πρόγραμμα βγαίνει με εικόνες από τις βιντεοκάμερες που έχουν στηθεί σε διάφορα τουριστικά μέρη ακόμα και για προορισμούς που είναι εκτός εποχής. Η εικόνα συνοδεύεται με πληροφορίες με τον καιρό στην περιοχή καθώς και κάποιο λινκ για πληροφορίες. Σε άλλες χώρες δε, υπάρχει και ειδικό κανάλι που άλλο δεν παρουσιάζει όλη μέρα παρά μόνο δημοτική μουσική και χορούς κλπ. Στόχος; τόσο οι μόνιμοι κάτοικοι της χώρας για πληροφορίες πού μπορούν να περάσουν τις διακοπές τους, όσο και οι τουρίστες στα ξενοδοχεία. Γιατί όταν δεν ξέρεις τη γλώσσα της χώρας που βρίσκεσαι τι καλύτερο από το να δεις κάτι απ' τον τόπο που βρίσκεσαι. Αλλά κι όταν βρίσκεσαι σε διακοπές και θέλεις να ξεφύγεις απ' την καθημερινότητα, ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι μια καλή λύση.

Σχόλιο της Μαρίας (προφορικό). Μα αν κάναμε κάτι όπως το Οκτόμπερφεστ, πόσο τουρισμό θα μαζεύαμε. Αντισχόλιο δικό μου. Μα είχαμε κάποτε τις γιορτές κρασιού ή γίνονται και τώρα διάφορες "γιορτές" (ούζου, σαρδέλας κλπ). Που προσπαθούν να τραβήξουν κόσμο προσφέροντας δωρεάν το προϊόν τους. Στο Οκτόμπερφεστ τίποτα δεν είναι τσάμπα. Αλλά είναι ένα μεγάλο πανηγύρι, απ' άκρη σ'  άκρη. Πολύ μακριά τα όσα διοργανώνονται στα καθ' ημάς.