Λούντβιγκσμπουργκ

Λέω να μην αφήνω να περνάει πολύς καιρός από τότε που πήγα σ' ένα μέρος μέχρι να το παρουσιάσω. Μην γίνει όπως με το Άμστερνταμ που πέρασε εξάμηνο (και σε άλλα παραπάνω). Έτσι σήμερα θα γράψω γι το Λούντβιγκσμπουργκ (Ludwigsburg) που μπορεί να το δει κανείς στα Ελληνικά και Λούντβιχσμπουργκ μιας και εκείνο το -ig ακούγεται κάτι ανάμεσα σε -ιγκ και -ιχ (και μάλλον προς το δεύτερο) αλλά εμένα δεν μου πάει να το γράφω έτσι. Το Λούντβιγκσμπουργκ, λοιπόν, είναι μια πόλη περίπου 90 χιλιάδων κατοίκων, πολύ κοντά στη Στουτγάρδη, αποτελεί ουσιαστικά προάστιό της. Την επισκέφτηκα πριν δυο μήνες περίπου, στη διάρκεια των αποκριάτικων διακοπών.

Η πόλη γεννήθηκε όταν πριν τρεις αιώνες περίπου ο τότε βασιλιάς της Στουτγάρδης είπε να φτιάξει τα θερινά ανάκτορά του λίγο πιο έξω, να ξεκουράζεται στη φύση. Το ξεκίνησε το έργο, του άρεσε κι αποφάσισε να κάνει την περιοχή μόνιμο τόπο διαμονής. Η γυναίκα του δεν το καλόβλεπε το πράμα (πού ν' αφήνει τώρα την πόλη με ό,τι είχε εκεί πέρα και να πάει να κάθεται στα βουνά), όμως "βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα". Αλλά, "άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δεν Θεός κελεύει". Κι ο καλός θεούλης τον είδε, τον αγάπησε κι αποφάσισε να τον πάρει κοντά του. Κι αφού αυτός που 'χε την ιδέα και την θέληση έφυγε, το σκεπτικό μεταφοράς της έδρα παρατήθηκε, κι έμειναν τα παλάτια αμανάτι, νάχουν να δείχνουν σήμερα και να κόβουν και κάνα εισιτήριο οι απόγονοι αυτών που μαζεύτηκαν κι έστησαν τσαρδί έξω απ' τα παλάτια. Τα χρησιμοποίησαν βέβαια για εξοχικά όσο υπήρχαν οι βασιλιάδες της Βυρτεμβέργης.

Στην αρχή είδαμε το θερινό ανάκτορο που φτιάχτηκε στο διάστημα που το άλλο είχε αποφασιστεί να γίνει χειμερινό. Μην είναι συνέχεια στο ίδιο, έφτιαξαν ένα άλλο λίγο παραπέρα, το Φάβοριτ. Μικρό μεν, αλλά καλόγουστο. Με τα έπιπλα της εποχής, μπορεί κανείς να το επισκεφτεί μόνο του, ξεχωριστά ή σε συνδυασμό με το μεγάλο. Η πολυτέλεια υπαρκτή, τα χρυσάφια υπάρχουν αλλά όσο νάναι, για δεύτερο πήγαινε, τριτοτέταρτο έμεινε, ε, δεν έχει και πολλά.

Γιατί φτιάχτηκε ακόμα ένα λίγο παραπέρα (δυο - τρία χιλιόμετρα) σε μια λίμνη οπότε πιο να πρωτοολοκληρώουν οι καημένοι οι βασιλείς. Η ξενάγηση στο Φάβοριτ ήταν κάνα τέταρτο, αλλά είπαμε μετά να πάμε στο κεντρικά κι αφήσαμε το λιμναίο για μια επόμενη φορά (που δεν ξέρω αν θα υπάρξει).

Το κεντρικό παλάτι έχει καταπληκτικούς και τεράστιους κήπους. Όχι με δέντρα, να πνίγεται. Θάμνους κυρίως και λουλούδια. Και παρ' όλο που όταν πήγαμε ήταν αρχές Μαρτίου και δεν είχαν μπει τα λουλούδια, οι κήποι ήταν και τότε εντυπωσιακοί. Φαντάζομαι, τι θα γίνεται τώρα.

Το καθ' αυτό παλάτι είναι τεράστιο. Η ξενάγηση, να φανταστείτε, ήταν πάνω από δυο ώρες, και ήταν και στα γρήγορα! Είδαμε καμιά 40αριά αίθουσες. Αν θέλαμε κι άλλο, μπορούσαμε. Υπήρχε κόντρα ξενάγηση, με κόντρα εισιτήριο, εννοείται. Αλλά το εσωτερικό, αύριο. Είπαμε τεράστιο το παλάτι, δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα.

Πάντως, το να φτιαχτούν καινούρια παρτέρια είναι εύκολη δουλειά: Στην αρχή φτιάχνεται το σχέδιο κάτω στο χώμα. Μετά, στο κέντρο του σχεδίου μπαίνουν τα κουτιά με τα φυτά που προορίζονται για εκεί.

Λίγο χώμα ένα γύρω κι έτοιμο το καινούριο παρτέρι. Η τεχνική αυτή αποδίδει όχι μόνο για μικρά και χαμηλά φυτά. Αλλά και για τεράστια, δέντρα όπως οι φοίνικες κλπ.

Έτοιμο το αποτέλεσμα. Κι άντε να καταλάβει κάποιος πώς είναι φτιαγμένος ο διάκοσμος!

Και μερικές φωτογραφίες από το χωριό. Η μεγάλη πλατεία με τις εκκλησίες της.

Γιατί μεγάλη; Γι' αυτό, για τι άλλο!