Διατίμηση

Στην Ελλάδα υπάρχουν κάποια είδη που είναι σε διατίμηση. Δηλ. η τιμή τους είναι συγκεκριμένη για όλα τα σημεία πώλησης, είναι παντού η ίδια. Αυτό δεν πολυσυνηθίζεται στις καπιταλιστικές κοινωνίες γενικά, κι ακόμα και στην Ελλάδα, περισσότερο ως δικαιολογία των κυβερνήσεων υπάρχει, ως μια λαϊκίστικη εκδήλωση, παρά ως ουσία. Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που επιβάλλεται ανώτατη τιμή για την προστασία των καταναλωτών από την αισχροκέρδεια ορισμένων (όπως π.χ. συμβαίνει τακτικά με τις τιμές της βενζίνας). Αλλά για διατίμηση.

Ίζι Τζετ

Την Ίζι Τζετ (easyJet) την είχα ακούσει πριν από αρκετά χρόνια. Ίσως ήταν η πρώτη αεροπορική εταιρία χαμηλού κόστους που έμαθα. Για όποιον δεν την ξέρει είναι η πρώτη (εκεί γύρω στα 1995) απ' τις Ίζι εταιρίες του Κύπριου επιχειρηματία Στέλιου (Χατζηιωάννου). Μετά απ' αυτήν ακολούθησαν κι άλλες, είτε τοπικές όπως η Ίζι Μπας που μεταφέρει κόσμο από τα αεροδρόμια του Λονδίνου προς το κέντρο της πόλης και αντιστρόφως ή η Ίζι Κρουίζ που οργανώνει φτηνές - λέει - κρουαζιέρες στο Αιγαίο (ξεκίνησε με τη Μεσόγειο, αλλά πουλήθηκε το 2009 - το ανακάλυψα τώρα, πού να προλάβει κανείς τις επιχειρηματικές δραστηριότητες). Εμείς χρησιμοποιήσαμε για πρώτη φορά την πρώτη τώρα που πήγαμε στο Λονδίνο. Ήταν μια καινούρια εμπειρία κι έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ και μ' αυτήν.

Φάτνες (Krippen)

Όταν έγραψα για το Όμπεραμεργκάου είχα αναφερθεί στις φάτνες. Κάτι που είναι αυτονόητο αφού στο χωριό αυτό φτιάχνονται τα περισσότερα από τα στολίδια για φάτνες που πουλιούνται στις αγορές του Μονάχου (και όχι μόνο) αλλά και γιατί πολλές απ' τις μόνιμες "φάτνες" που στολίζουν εκκλησίες ή που στήνονται αυτή την εποχή έχουν κατασκευαστεί από τεχνίτες από την περιοχή αυτή. Γιατί το στήσιμο μιας φάτνης θεωρείται αυτονόητο για την εποχή αυτή. Και μπορεί το χριστουγεννιάτικο δέντρο να στήνεται για λίγες μόνο μέρες και κάποιες φορές να παραλείπεται, αλλά η φάτνη είναι απαραίτητη.

Νυρεμβέργη - η Χριστουγεννιάτικη Αγορά

Όπως έγραφα την περασμένη βδομάδα, αυτή η εποχή είναι εποχή με τις χριστουγεννιάτικες αγορές. Στο Μόναχο έχουν στηθεί πεντέξι και μιας και είναι η τελευταία χρονιά που τις βλέπω, τις έχω επισκεφτεί όλες. Αλλά οι μεγάλες και φημισμένες αγορές της περιοχής είναι του Σάλτσμπουργκ και της Νυρεμβέργης. Στο Σάλτσμπουργκ είχα πάει πέρυσι μιας και είναι ανοιχτή και τη μέρα τα Χριστούγεννα και την επόμενη σε αντίθεση με της Βαυαρίας που κλείνουν από 22 - 24 το μεσημέρι. Φέτος έλεγα να πήγαινα στη Νυρεμβέργη κι η τύχη το έφερε και πήγα δυο φορές: μια με την οικογένεια και μια με το σχολείο! Η αγορά της Νυρεμβέργης καταλαμβάνει μεν την κεντρική πλατεία (αν μπορώ να την πω έτσι) αλλά επεκτείνεται και αρκετά σ' όλη τη διαδρομή απ' το σταθμό μέχρι την κυρίως αγορά αλλά και σε πολλά στενά ένα γύρω.

Ωράριο Καταστημάτων

Κυριακή σήμερα, αλλά τα μαγαζιά στην Ελλάδα είναι ανοιχτά γιατί είναι η τελευταία (απλή) Κυριακή του χρόνου (η επόμενη, η πραγματικά τελευταία, είναι η μέρα των Χριστουγέννων που ούτως ή άλλως είναι αργία). Αυτό είναι μια παλιά παράδοση των καταστηματαρχών, κάποτε είχε φτάσει τις τρεις Κυριακές αυτό, άρχισαν οι αντιδράσεις απ' τους υπαλλήλους και περιορίστηκε στις μια - δυο (και καλά έκαναν που αντέδρασαν, γιατί προσπαθούσαν με πλάγιο τρόπο να επιτρέπεται ν' ανοίγουν τα μαγαζιά όποια μέρα - και ώρα - ήθελαν, όλο το χρόνο). Παράλληλα, έβλεπα πριν λίγο μια διαφήμιση στην τηλεόραση που έλεγε πως την παραμονή των Χριστουγέννων θα είναι ανοικτά μέχρι τις 6 το απόγευμα. Μάλλον γνωστά λοιπόν αυτά τα για τους εν Ελλάδι διαμένοντες αλλά και για όσους βρίσκονται εκεί, τι γίνεται αντίστοιχα στη Γερμανία;

Συνέπεια στη Λήψη Αποφάσεων, Συνέχεια

Στο χθεσινό σημείωμα έγραφα πόση ήταν η υποχρέωση παραμονής στις θέσεις που διορίζονταν οι εκπαιδευτικοί τις δεκαετίες του 70 και του 80. Από τα πέντε χρόνια στο ένα αλλά για ειδικές περιπτώσεις μπορούσε να είναι τρία. Τα θέμα είναι ότι αυτό με τα τρία χρόνια χρησιμοποιήθηκε σε ελάχιστες περιπτώσεις. Εκτός από το 86 και 87 που ανέφερα χθες, ενεργοποιήθηκε ξανά το 95 και το 96 - πάλι με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Τότε ήταν που διορίστηκα κι εγώ στο Διδυμότειχο. Το Διδυμότειχο που (όπως και η Ορεστιάδα) κατατάχτηκε στην κατηγορία Θ των 9 μορίων το 1995. Γέμισαν τα σχολεία καθηγητές που ήμασταν εκεί απ' την αρχή μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς. Αυτό όμως είχε δυο παρενέργειες. Μια πραγματική - αφού τα σχολεία ήταν γεμάτα και μιας και όσοι ήμασταν σ' αυτοί την κατηγορία δεν μπορούσαμε να πάρουμε ούτε απόσπαση ούτε να μετακινηθούμε δεν υπήρχε χώρος για αναπληρωτές, έτσι οι ντόπιοι που δούλευαν έτσι για αρκετά χρόνια βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά - και μια που ήταν απλά στο μυαλό των τοπικών παραγόντων - ότι το να χαρακτηρίζεται το μέρος τους δυσπρόσιτο ήταν υποτιμητικό και μειωτικό. Έτσι έπεσαν οι σχετικές πιέσεις και μειώθηκαν τα μόριά τους και αποχαρακτηρίστηκαν από δυσπρόσιτα ήδη από το 1998. Ζητήσαμε κι εμείς να φύγουμε χωρίς να ισχύει η τριετία (να μας κάνουν τα 3 2, υπήρχε και το προηγούμενο του 89) αλλά πού τέτοια τύχη.

Συνέπεια στη Λήψη Αποφάσεων

Το σημερινό σημείωμα δεν έχει να κάνει με τη Γερμανία. Αλλά αφού τα "γράμματα απ' τη Γερμανία" περιλαμβάνουν τις εντυπώσεις ενός εκπαιδευτικού αποσπασμένου στη Γερμανία, τα προβλήματα που προκύπτουν απ' αυτήν ακριβώς την ιδιότητα έχουν θέση κι αυτά εδώ. Σήμερα λοιπόν θα αναφερθώ στη συνέπεια που δείχνει η ελληνική κυβέρνηση στις αποφάσεις που παίρνει. Δηλαδή, για την ακρίβεια, για τη μη συνέπεια. Γιατί αν έδειχνε συνέπεια, δεν θα μπορούσε να υπάρχει πρόβλημα. Θα έλεγε κανείς πως μπορεί κάποιες αποφάσεις να μην είναι σωστές, αλλά τουλάχιστον ακολουθούν έναν συγκεκριμένο σκεπτικό. Όπως για παράδειγμα, οι τελευταίες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορεί να διαφωνώ μαζί τους αλλά ακολουθούν με συνέπεια αυτά που λέει όλον τον καιρό η Μέρκελ. Μπορεί να αλλάζει ο κόσμος γύρω μας και γύρω της, αλλά αυτή σταθερά επιμένει στα ίδια!