Συνέπεια στη Λήψη Αποφάσεων

Το σημερινό σημείωμα δεν έχει να κάνει με τη Γερμανία. Αλλά αφού τα "γράμματα απ' τη Γερμανία" περιλαμβάνουν τις εντυπώσεις ενός εκπαιδευτικού αποσπασμένου στη Γερμανία, τα προβλήματα που προκύπτουν απ' αυτήν ακριβώς την ιδιότητα έχουν θέση κι αυτά εδώ. Σήμερα λοιπόν θα αναφερθώ στη συνέπεια που δείχνει η ελληνική κυβέρνηση στις αποφάσεις που παίρνει. Δηλαδή, για την ακρίβεια, για τη μη συνέπεια. Γιατί αν έδειχνε συνέπεια, δεν θα μπορούσε να υπάρχει πρόβλημα. Θα έλεγε κανείς πως μπορεί κάποιες αποφάσεις να μην είναι σωστές, αλλά τουλάχιστον ακολουθούν έναν συγκεκριμένο σκεπτικό. Όπως για παράδειγμα, οι τελευταίες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορεί να διαφωνώ μαζί τους αλλά ακολουθούν με συνέπεια αυτά που λέει όλον τον καιρό η Μέρκελ. Μπορεί να αλλάζει ο κόσμος γύρω μας και γύρω της, αλλά αυτή σταθερά επιμένει στα ίδια!

Ας προχωρήσουμε όμως στο δια ταύτα. Και πρώτα κάποια στοιχεία προϊστορίας: Στις αρχές της δεκαετίας του 70, όταν πήγα εγώ στο γυμνάσιο, ακούγαμε και μαθαίναμε πως οι καθηγητές που διοριζόντουσαν τότε έπρεπε να μείνουν για πέντε χρόνια στο σχολείο που τοποθετήθηκαν. Και στο Πλωμάρι έρχονταν τότε νεοδιόριστοι που άλλοι ήταν από άλλα μέρη κι άλλοι λίγο - πολύ ντόπιοι, δηλ. κάποιοι μπορεί να μην ήταν απ' το Πλωμάρι αλλά ήταν από το νησί. Κάποια στιγμή όμως αυτό άλλαξε. Ο ελάχιστος χρόνος παραμονής έγινε δυο χρόνια κι έτσι αρκετοί καθηγητές μας έφυγαν απότομα, μεταξύ άλλων και η καθηγήτρια Γαλλικών που είχαμε και μάλιστα δεν τοποθετήθηκε καινούρια κι έτσι στην Γ' Λυκείου δεν διδάχθηκα Γαλλικά (εγώ από την Ε' Γυμνασίου βρέθηκα στην Γ' Λυκείου, ήταν η αλλαγή του 1976). Τότε οι μεταθέσεις γίνονταν το φθινόπωρο κι έτσι, πάνω που άρχιζε το σχολείο (την 1η Οκτώβρη τότε) είχαμε αλλαγές.

Τα δυο χρόνια σύντομα έγιναν ένα και συγχρόνως για τις μεταθέσεις η διαδικασία ξεκινούσε το Νοέμβριο, γίνονταν η επεξεργασία το χειμώνα και τον Απρίλη ανακοινώνονταν το ποιοι ήταν οι τυχεροί και μέχρι το καλοκαίρι είχαν γίνει οι τοποθετήσεις στις καινούριες θέσεις που βρίσκονταν όλοι με τη νέα σχολική χρονιά το Σεπτέμβρη. Υπήρχαν πάντα και κάποιοι εκπαιδευτικοί που για διάφορους λόγους δεν εμφανίζονταν ποτέ στις θέσεις τους. Ειδικά όταν αυτές ήταν σε μέρη δύσκολα. Και πώς δούλευαν τα σχολεία; μα, με αναπληρωτές ή με άλλους διορισμένους που δεν είχαν βρει τον τρόπο να φύγουν χωρίς να χρειάζεται να υπηρετήσουν αυτόν τον υποχρεωτικό χρόνο. Το παράθυρο το είχε ανοίξει το υπουργείο και λεγόταν απόσπαση στο υπουργείο ή σε γραφείο. Δηλ. αν κάποιος είχε την κατάλληλη γνωριμία όχι μόνο δεν πήγαινε σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη για να υπηρετήσει αλλά συγχρόνως ενώ υποτίθεται πως ήταν εκπαιδευτικός έκανε δουλειά γραφείου!

Οι ανάγκες για "εξυπηρετήσεις" πλήθαιναν κι έτσι βρέθηκαν κι άλλες θέσεις που έδιναν τη δυνατότητα να μην απομακρυνθείς από το σπίτι σου κι όμως να θεωρείται ότι εκπλήρωσες της υποχρέωση υπηρεσίας στο σχολείο που τοποθετήθηκες. Κι όχι μόνο αυτό. Επειδή όταν κάποιος υπηρετεί σε ένα απομονωμένο και μακρινό μέρος πρέπει να πριμοδοτείται, ενώ όσοι ήταν σε καλά μέρη όχι, καθιερώθηκαν τα λεγόμενα "μόρια δυσμενών συνθηκών" (και η δουλειά μου για να παρουσιάσω τα μόρια αυτά για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ανά την Ελλάδα ήταν η πρώτη μου παρουσία στο ίντερνετ). Τα μόρια αυτά ήταν από ένα μέχρι δέκα (και κάποια στιγμή για κάποια ιδιαίτερα απομονωμένα νησιά δόθηκαν έντεκα και δώδεκα μόρια). Ε, αυτοί που υπηρετούσαν στα γραφεία, έπαιρναν τα μόρια του τόπου απ' τον οποίο έφυγαν ενώ άλλοι που δούλευαν στα σχολεία τα μόρια του τόπου που δούλευαν. Ήδη η πρώτη ασυνέπεια σημειώνεται εδώ. Και βρέθηκαν, πριν μερικά χρόνια, τα Ψαρά να έχουν 60 καθηγητές τοποθετημένους απ' τους οποίους όλοι είχαν μετακομίσει αλλού και το σχολείο να δουλεύει κυρίως με αναπληρωτές. Ποιοι ήταν οι ευνοημένοι μπορεί να το καταλάβει εύκολα ο καθένας.

Όμως, η πρόσληψη αναπληρωτών ήταν πάντα χρονοβόρα διαδικασία. Κι έτσι, από πολύ νωρίς, από τον Μάρτη του 1981 ακόμα, στον νόμο 1143 (κυβέρνηση ΝΔ) προβλέφθηκε (στο άρθρο 41) πως μπορεί το υπουργείο να διορίζει κατά παρέκκλιση από τη σειρά διορισμού (τότε, και μέχρι το 1997 ίσχυε η επετηρίδα) σε δυσπρόσιτες περιοχές, με την υποχρέωση των διοριζόμενων εκεί να παραμείνουν εκεί για τουλάχιστον μια τριετία.

Παρόλο που ο νόμος το προέβλεπε από το 1981, η πρώτη του χρησιμοποίηση έγινε το 1986, (από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ). Δυσπρόσιτες χαρακτηρίστηκαν περιοχές που ήταν στην κατηγορία των 9 ή 10 μορίων δυσμενών συνθηκών για τους καθηγητές και αντίστοιχα για τους δάσκαλους (υπήρχαν διαφοροποιήσεις το πώς δίνονταν τα μόρια στους δάσκαλους, τόσο στα νούμερα, όσο και στους όρους). Τότε θυμάμαι που εγώ μόλις είχα πάρει το πτυχίο και απολυθεί απ' το στρατό, άσχετος τελείως, έκανα αίτηση και σχολιάζαμε μαζί με τη Μαρία (όχι τη γυναίκα μου, άλλη, φίλη απ' το Αιγάλεω που είχε πάρει πτυχίο κάνα εξάμηνο πριν από μένα) πόσο καλά θα ήταν να διοριζόμασταν στη Δάφνη Καλαβρύτων! Πού να ξέραμε! Όχι τότε δεν διοριστήκαμε στα δυσπρόσιτα (όπως λεγόταν στη γλώσσα της πιάτσας η κατηγορία αυτή των σχολείων) αλλά έπρεπε να περάσει μια δεκαετία για να μπορέσω να διοριστώ και μάλιστα πολύ μακρύτερα. Θα φτάσω όμως και σ' αυτά αργότερα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά χρόνια αργότερα (το 1990) θα πάω στη Δάφνη, αλλά ως αναπληρωτής!

Το 1987 ο νόμος ενεργοποιείται πάλι και διορίζονται για δεύτερη στη σειρά χρονιά εκπαιδευτικοί σε δυσπρόσιτα. Ήδη αυτοί που είχαν διοριστεί το 86 είχαν ξεκινήσει να ζητάνε να γίνουν τα 3 2 (δηλ. να μειωθεί ο ελάχιστος χρόνος υποχρεωτικής παραμονής). Αυτό έγινε γι' αυτούς που διορίστηκαν το 87, όχι με τροποποίηση του νόμου, αλλά με απόφαση του υπουργού. Αλλά υπήρχε σοβαρός λόγος: το 89 ήταν χρονιά εκλογών κι οι μεταθέσεις θα ανακοινώνονταν λίγο πριν τις εκλογές.

Αλλά πολύ σε μάκρος τράβηξε η ιστορία. Ας κάνουμε μια διακοπή και συνεχίζουμε αύριο.