Λονδίνο - Μουσεία

Στο Λονδίνο υπάρχουν μουσεία και "μουσεία". Μουσεία δηλ. πραγματικά, αυτά που έχουν αληθινούς θησαυρούς, που έχουν αποκτηθεί με πολλούς και διαφόρους τρόπους (τα μάρμαρα του Παρθενώνα είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση) και άλλα που είναι στημένα απλά και μόνο για να μαζεύουν κόσμο και χρήμα. Και το ιδιαίτερο είναι πως στο πανάκριβο Λονδίνο στα μεν δημόσια μουσεία η είσοδος είναι δωρεάν ενώ στα ιδιωτικά (προφανώς) θέλουνε να βγάλουνε και απ' τη μύγα ξίγκι. Στην πάνω φωτογραφία π.χ. είναι η είσοδος του "μουσείου" που υπάρχει στην Μπέικερστριτ 221Β. Τι μουσείο είναι αυτό; Μουσείο Σέρλοκ Χολμς. Μα ο Σέρλοκ Χολμς είναι φανταστικό πρόσωπο. Πώς μπορεί να έχει μουσείο; Ναι αλλά ο συγγραφέας εκεί έγραφε πως μένει. Να μην φτιάξουμε κι εμείς το "σπίτι" του;

Ελληνικές Πιστωτικές Κάρτες στο Εξωτερικό

Η σχέση μου με τις κάρτες είναι πολύ παλιά. Όταν είχαν πρωτοκυκλοφορήσει οι τράπεζες (η τότε Πίστεως, συγκεκριμένα, τότε στα μέσα της δεκαετίας του 80) τις κάρτες για την αυτόματη συναλλαγή απ' το μηχάνημα, χωρίς να περιμένεις σε ουρές κλπ, πρέπει να ήμουν απ' τους πρώτους που απέκτησα. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 διέθετα πιστωτική κάρτα (Εθνοκάρτα) την οποία κράτησα μέχρι το 97 οπότε κάπου κάτι δεν πήγε καλά και πήγα γι' άλλη τράπεζα.

Παντούφλες

Στο χωριό μου, πάντα όταν πηγαίναμε σ' ένα σπίτι, βγάζαμε τα παπούτσια μας. Δεν συνηθιζόταν ν' ανέβει κάποιος με τα παπούτσια πάνω (τα σπίτια είναι δίπατα). Κι αυτό για να μην λερώσουν τα διάφορα που ήταν στρωμένο το σπίτι. Αλλά αυτό είχε το τίμημά του: Ήμασταν ξυπόλητοι όση ώρα διαρκούσε η επίσκεψη. Φεύγοντας από το χωριό, τη συνήθεια αυτή τη ξέχασα. Τόσο μάλιστα που όταν μου ζήτησε μια ξαδέρφη μου να πάω σπίτι της να της φτιάξω κάτι στον υπολογιστή της, καλοκαίρι ήτανε, μπήκα μέσα με τη σαγιονάρα. Δεν μου είπε τίποτα, αλλά το σχολίασε αργότερα στη μάνα μου.

ΕΡΤ Εγκώμιον

Για την ΕΡΤ έχουν γραφτεί πολλά. Τις περισσότερες φορές είναι κατηγορίες. Είτε γιατί οι ειδήσεις είναι μονόπλευρες (πάντα κυβερνητικές, όποιο κόμμα και να είναι στην κυβέρνηση)  είτε για το τέλος (την εισφορά) που πληρώνεται με το λογαριασμό της ΔΕΗ - δυστυχώς, για το τέλος της που πλησιάζει λίγα γράφονται και λέγονται - είτε για το πρόγραμμά της με γνωστότερη την απαξιωτική έκφραση "ποιος βλέπει την ΕΡΤ". Εγώ λοιπόν επειδή βλέπω (όταν μου διατίθεται) την ΕΡΤ και κυρίως την ακούω, αποφάσισα να γράψω το "εγκώμιον" της ΕΡΤ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να υπερασπιστώ μερικά σημεία. Υπάρχουν και στραβά; Σίγουρα υπάρχουν, όμως από το σημείο αυτό μέχρι το να κλείσει η ΕΡΤ υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Επανάληψη της Ιστορίας

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι σήμερα. Σχολική γιορτή - αργία στη μαμά Ελλάς, είπα να απόσχω, άσχετα αν εδώ στην ξένην προβλέπεται εκκλησιασμός και μάθημα ή μόνο μάθημα, εμείς θα το κάνουμε εκκλησιασμός και παιδαγωγική συνεδρίαση τριμήνου και πάει λέγοντας. Και παρά την παρατήρηση της Μαρίας γιατί δεν έχει σήμερα τίποτα, έλεγα να το αφήσω έτσι, αλλά οι επαναλήψεις της ιστορίας που λέγαμε χτες, είναι πολλές. Η πρόταση για επιβολή δημοσιονομικού ελέγχου που γίνεται σήμερα είναι αντιγραφή αυτού που έγινε το 1892 με τον Λω στην αρχή κι αφού πέρασαν χρόνοι πολλοί και η πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη δεν ερχόταν, ήρθε η επιτροπεία το 1897 (μετά και το αποτυχημένο πόλεμο του έτους εκείνου).

Ο Σουρής Σήμερα

Όπως έχω γράψει αρκετές φορές, παρακολουθώ το μπλογκ του Ν. Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία. Μερικές φορές αναφέρομαι σε δημοσιεύσεις σ' αυτό, αλλά σήμερα γράφω για να βάλω δυο παραπομπές: στο σημερινό του άρθρο, που δείχνει ότι τίποτα δεν είναι πρωτότυπο στην ιστορία αλλά αυτή επαναλαμβάνεται. Αν δεν το πειστείτε πλήρως μ' αυτό, που έχει ένα απόσπασμα απ' τον αγαπημένο μου Σουρή, του 1892 παρακαλώ, πηγαίνετε εκεί που έχε βάλει ολόκληρο το φύλλο της εφημερίδας Ρωμιός (φύλλο 401, 3/10/1892, πριν από 120 χρόνια παρακαλώ), όχι σε δυσανάγνωστη σάρωση, αλλά πληκτρολογημένο εξ αρχής. Θα το χαρακτήριζα χορταστικό. Για όποιους δεν ξέρουν τον "Ρωμιό" ήταν έμμετρη εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα που έβγαζε ο Σουρής από το 1883 μέχρι το 1918. Κι όταν λέμε έμμετρη εννοούμε πλήρως: από τον τίτλο (ο Ρωμιός, εφημερίς που την γράφει ο Σουρής, πάλι σαραντακίζω!!!) και την ημερομηνία μέχρι τα κείμενα και τις διαφημίσεις!

Ελαιοτριβεία

Η τσιμινιέρα είναι σήμερα πια μόνο διακοσμητικό στοιχείο! Προ ΔΕΗ, εκεί δίπλα ήταν η γεννήτρια που τροφοδοτούσε τα δυο χωριά.

Τελείως άσχετο με τη Γερμανία και το σημερινό θέμα. Εδώ παντού χρησιμοποιούν κρέμα (ζάνε -Sahne)) κι όχι λάδι (και πού να βρεθούν οι ελιές), άρα δεν έχουν και ελαιοτριβεία. Αλήθεια, έχετε σκεφθεί πώς βγαίνει το λάδι; Το ελαιόλαδο εννοώ, για τα άλλα δεν ξέρω. Πολλές φορές θυμάμαι πώς ήταν τότε όταν ήμουνα μικρός στο χωριό και πήγαινα να πάρω ψωμί. Είχαμε δυο φούρνους και πότε παίρναμε ψωμί από τον ένα και πότε από τον άλλο. Ο καθένας είχε κάποιο ιδιαίτερο στο ψωμί του, όμως και οι δυο φούρνοι είχαν κάτι κοινό: ήταν κοντά σε ένα από τα δυο εργοστάσια που δούλευαν τότε στο χωριό και άλεθαν τις ελιές κι έβγαζαν το λάδι. Και γυρνώντας ξεχνιόμουνα με τις ώρες να παρακολουθώ τη διαδικασία και να μυρίζω τη μυρωδιά του φρέσκου λαδιού. Άλλα δυο ήταν στο διπλανό χωριό. Τα δυο απ' αυτά ήταν συνεταιριστικά, ενώ τα άλλα δύο ιδιωτικά. Σήμερα, απ' όλα αυτά έχει μείνει μόνο το ένα, κι αυτό με νέο ιδιοκτήτη.