Οικονομία Κάνε

Τέτοιες μέρες πέρυσι είχαμε διακοπές στη Βάδη – Βυρτεμβέργη. (Φέτος είναι την επόμενη βδομάδα που μάλλον θα λείψουν οι καθημερινές ενημερώσεις του μπλογκ. Λίγο δύσκολο, από τα ξενοδοχεία που θα βρίσκομαι, αντί να κάνω βόλτα για να γνωρίσω τα μέρη που θα επισκεφθώ, να κάθομαι να γράφω). Έτσι έμενα καθημερινά στο Μόναχο και κάναμε καμιά βόλτα με τη Μαρία. Ήταν εντυπωσιακό που οι δρόμοι (κεντρικοί και μονοπάτια) ήταν καθαρισμένοι από τα φύλλα των δέντρων. Άνθρωποι με μηχανήματα πέρναγαν και φύσαγαν τα φύλλα προς τα αυτοκίνητα σκούπες που πέρναγαν από δίπλα ή τα ρούφαγαν και τα εξαφάνιζαν. Καλά, για το χιόνι (είχαμε δει γύρω στις 15 του μήνα) δεν μιλάμε, ήταν αναμενόμενο από μένα. Αλλά τα φύλλα; Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση.

Καμπαναριά Κτιρίων

Μάνχαϊμ: Εδώ την πάτησα για τα καλά. Μπήκα μέσα να δω την εκκλησία και ήταν σχολείο!

Καμπαναριά Δημαρχείων

Το Δημαρχείο του Μονάχου με το κεντρικό καμπαναριό και όχι μόνο.

Τα καμπαναριά των δημαρχείων είναι συνήθως περίτεχνα (ειδικά αν έχουν κατασκευαστεί σε παλιότερες εποχές) και δίνουν τον τόνο στο κτίριο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουν και κινούμενες φιγούρες που δίνουν παραστάσεις κάποια ώρα της μέρας! (Μόναχο, Έσλινγκεν, αλλά και Σάλτσμπουργκ, Πράγα).

Καμπαναριά Ναών

Οι πύργοι (και καμπαναριό ο ένας) της Φράουεν Κίρχε στο Μόναχο αποτελούν σήμα κατατεθέν της πόλης.

Το καμπαναριό "φοριέται" πολύ. Αποτελεί βασικό συνοδευτικό κάθε ναού (αναμενόμενο - κι υπάρχουν πολλοί αν βάλεις πως κάθε μέρος έχει τουλάχιστον έναν για καθολικούς κι έναν για ευαγγελικούς, αν υπάρχει και ποικιλία σ' αυτούς π.χ. άλλον για Ιωαννίτες ή διάφορης καταγωγής ορθόδοξους και πάει λέγοντας) αλλά και πολλών άλλων κτιρίων π.χ. σίγουρα των δημαρχείων αλλά και των σχολείων ή και σε κτίρια εποχής. Την έχω πατήσει κάποιες φορές νομίζοντας πως το κτίριο είναι εκκλησία και τελικά αποδείχτηκε κάτι άλλο. Κι όταν είπα να βάλω εδώ κάποια, βγήκαν τόσα πολλά που τελικά αποφάσισα να τα χωρίσω σε κατηγορίες. Κι όχι πως θα καταφέρω να βάλω όλα όσα έχω τραβήξει – είναι ένα θέαμα που μ' εντυπωσιάζει κι έτσι δύσκολα να δω καμπαναριό και να μην πάρω μια φωτογραφία – αλλά και πάλι είναι πολλά.

Το Ελληνικό μας Κόμπλεξ

Πολλές φορές, μιλώντας με φίλους από την Ελλάδα, μου λένε πως είμαι τυχερός που βρίσκομαι εδώ μιας και εδώ, στη Γερμανία υπάρχει ένα οργανωμένο κράτος που αποτελείται από ανθρώπους που είναι δουλευταράδες, τακτικοί, οργανωμένοι, ένα κράτος που σέβεται τον άνθρωπο. Σ’ αντίθεση με την Ελλάδα που είμαστε τεμπέληδες, εκ του προχείρου, βρωμιάρηδες, με το ρουσφέτι και τη λαμογιά να μας έχουν γίνει δεύτερη φύση.

Ο Νόμος του Μέρφυ

Ο «νόμος του Μέρφυ» δεν έχει να κάνει με κάποια νομολογία, με δικαστές ή αστυνόμους κλπ. Είναι κάτι σαν το νόμο του Νεύτωνα ένας κανόνας δηλ. που ισχύει στις καταστάσεις που μας συμβαίνουν. Με τη διαφορά ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί με μαθηματικές μεθόδους παρά μόνο με προσωπικές στατιστικές. Και η στατιστική δεν είναι απόδειξη αφού με κατάλληλο τρόπο μπορεί να βγάλει τα πιο απίθανα και αντιφατικά συμπεράσματα.

IPTV

Ναιαιαιαιαιαι. Επιτέλους. Μετά από ένα χρόνο που βρίσκομαι εδώ, μπορώ να δω Ελληνική τηλεόραση κανονικά (ή περίπου κανονικά). Ας είναι καλά το ίντερνετ.
Στο σπίτι που μένω δεν μπορώ να βάλω πιάτο για δορυφορική λήψη. Κι αυτό αφενός μεν γιατί ο ιδιοκτήτης φοβάται να κάνω τρύπες στο ντουβάρι, μιας και τα ντουβάρια είναι κοινόκτητα και μην του πουν τίποτα από την εταιρία που έχει την ευθύνη της πολυκατοικίας, αλλά και από την άλλη, μιας και το πιάτο πρέπει να βλέπει κατευθείαν το νοτιά ενώ ο προσανατολισμός του διαμερίσματος είναι προς τη δύση και μάλιστα ελαφρά (μια ιδέα) γυρισμένο προς βορρά, η δορυφορική δεν φαινόταν να μπορεί να στηθεί. Δεν το έψαξα με κανέναν ειδικό αλλά έβλεπα τις δυσκολίες. Στήριξέ το, μου λένε, σε τρίποδο. Και τι γίνεται ρε κύριε άμα πιάσει κάνας αέρας και την πάρει και τη ρίξει σε κάνα κεφάλι; Πέρα από το θέμα του προσανατολισμού.