Αεροδρόμιο Μονάχου

Το αεροδρόμιο του Μονάχου είναι καινούριο. Φτιάχτηκε την ίδια περίπου εποχή με αυτό της Αθήνας, το "Ελ. Βενιζέλος". Εκεί που ήταν το παλιό (στο οποίο είχα φτάσει το 1986;) τώρα έχει φτιαχτεί μεγάλος εκθεσιακό κέντρο και εκεί διοργανώνονται οι κύριες εκθέσεις του Μονάχου. Στη Γερμανία, κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει ένα εκθεσιακό κέντρο. Γνωστότερες είναι οι εκθέσεις της Φρανκφούρτης (παγκόσμιας φήμης) ή του Ανόβερου (για τα ηλεκτρονικά γκάτζετ), αυτό όμως δεν σημαίνει πως εκθέσεις δεν γίνονται και στις άλλες πόλεις. Όμως ας συνεχίσω με τα του αεροδρομίου. Το οποίο το έχω επισκεφτεί τις περισσότερες φορές για να συνοδέψω κάποιους επισκέπτες που έρχονται ή φεύγουν μιας και τόσο καιρό που είμαι εδώ, μόνο ένα αεροπορικό πηγαινέλα έκανα, πέρυσι τέτοια εποχή και το επόμενο προβλέπεται φέτος το Πάσχα.

Παιγνίδια στην Πόλη

<

—Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
Λέει ο ποιητής. Εδώ δεν περιμένουν τους βάρβαρους. Ο κόσμος είναι μαζεμένος και παρακολουθεί αυτούς που είναι στο ποτάμι και κάνουν σέρφινγκ. Με ζέστη, με κρύο και με χιόνι, υπάρχουν πάντα κάποιοι σ' αυτό το σημείο που σερφάρουν στα κύματα που φτιάχνονται καθώς τρέχει το νερό σ' ένα κανάλι στους Εγγλέζικους Κήπους. Όπως τρέχει το νερό με ορμή, έχουν βάλει κάτι να χτυπάει πάνω του και να φτιάχνει κύμα τέτοιο που τύφλα νάχει η Χαβάη. Βλέπετε ο Ίζαρ (πάλι μπλέχτηκε στις ιστορίες μου) είναι άγριος ποταμός, ορμητικός αφού έχει αρκετή υψομετρική διαφορά απ' τις Άλπεις που κατεβαίνει. Ε, δεν θέλει πολύ. Εύκολα τον κάνεις πολύ πιο άγριο.

Η Αθήνα του Ίζαρ

Η εκτίμηση προς την (αρχαία) Αθήνα από την Ευρώπη του 18ου και 19ου αιώνα είναι, νομίζω, γνωστή. Έτσι, πολλές πόλεις ήθελαν να μοιάζουν, κατ' όψιν έστω, με την Αθήνα και αποκαλούνταν ως Αθήνα του τάδε. Π.χ. Αθήνα του Βορά το Εδιμβούργο ή Αθήνα του Σπρε το Βερολίνο. Παρόμοια κάποιες ήταν το Παρίσι του τάδε (π.χ. Παρίσι της Ανατολής το Βουκουρέστι). Όταν ο προσδιορισμός ήταν με γενικά γεωγραφικά κριτήρια (Βοράς, Ανατολή κλπ) μπορεί τον ίδιο χαρακτηρισμό να τον μοιράζονταν περισσότερες από δυο πόλεις. Όταν ήταν όμως συνδεδεμένος με κάποιο ιδιαίτερο τοπικό χαρακτηριστικό (π.χ. ο Σπρε, το ποτάμι που διαρρέει το Βερολίνο δεν μπορεί να υπάρχει παντού) τότε το προσωνύμιο ανήκει στη συγκεκριμένη πόλη και μόνο. Έτσι, το Μόναχο είναι η Αθήνα του Ίζαρ (στο Γκουγκλ μάλιστα, αν ψάξει κανείς για τον Ίζαρ πολλές απ' τις επιστροφές έχουν να κάνουν μ' αυτή τη φράση). Και μιας και χτες έγραφα για τον ποταμό, νομίζω πως ταιριάζει σήμερα αυτό το θέμα.

Στον Ίζαρ

Φέτος ο χειμώνας εδώ στο Μόναχο είναι πολύ πιο ήπιος απ' τον περσινό (τουλάχιστον μέχρι τώρα). Πέρυσι πρωτοχιόνισε στα μέσα Οκτώβρη ενώ φέτος τέλη Νοέμβρη. Πέρυσι από τα μέσα Δεκέμβρη μέχρι τα μέσα Φλεβάρη οι μέρες που δεν είχε ολικό παγετό (μια ορολογία των μετεωρολόγων που σημαίνει ότι η θερμοκρασία δεν ανέβηκε πάνω απ' το 0 όλο το εικοσιτετράωρο αλλά το λένε στα δελτία ειδήσεων στην Ελλάδα σαν κάτι το μαγικό) οι μέρες αυτές λοιπόν ήταν δεν ήταν καμιά 10αριά. Φέτος, μέχρι τώρα, τον αριθμό αυτό τον έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ και μάλιστα όχι μόνο με θερμοκρασίες πάνω απ' το μηδέν αλλά και πολύ πάνω. Το πρωί που σηκώνομαι (γύρω στις 5:30 υπενθυμίζω) η θερμοκρασία είναι γύρω στους 5 βαθμούς (σήμερα στο μπαλκόνι έδειχνε 6,3!) και στη διάρκεια της μέρα ανεβαίνει μπορεί στους 10 μπορεί στους 12 ή ακόμα και στους 15. Το μόνο που δείχνει πως είναι χειμώνας είναι η βαριά συννεφιά που επικρατεί συνήθως. Και η κατάσταση αυτή είναι από τις 5 του μήνα. Όχι πως δεν θα χαλάσει πάλι. Οι προβλέψεις λένε ότι αύριο το μεσημέρι αντί ν' ανέβει θα κατέβει γύρω στους 3 και θα συνεχίσει κατεβαίνοντας ενώ θ' αρχίσει να χιονίζει, οπότε θα πέσει κι άλλο η θερμοκρασία.. Αλλά λένε επίσης πως μετά θα ανέβει πάλι.

Γυμναστήριο

Για πολλά χρόνια η γυμναστική ως ενέργεια ήταν κάτι ξένο για μένα. Ίσως γιατί στο χωριό δεν την είχαν ποτέ σε εκτίμηση αφού είχαν για γυμναστική την ενασχόλησή τους με αγροτικές δουλειές που έτσι κι αλλιώς απαιτούν αρκετή φυσική ενέργεια. Και δεν θα πήγαινε ο νους μου να ασχοληθώ μαζί της αν δεν μου το έλεγε επιτακτικά κάποιος ορθοπεδικός και αν την ίδια εποχή δεν έβλεπα πως το πρόβλημα που είχα με τη μέση χειροτέρευε απελπιστικά.

Γενέθλια

Γενέθλια σήμερα. Όχι δικά μου. Τα δικά μου περάσανε (ή αργούν ακόμα, ανάλογα πώς το δει κανείς) - είναι το Νοέμβριο. Αλλά σήμερα κλείνει ένας χρόνος που αυτό το μπλογκ είναι στη δημοσιότητα. Που άνοιξε τα φτερά του, πήρε τα κείμενα που υπήρχανε και τα ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου. Και δεν θα το πίστευα πόσο μακριά έφτασε αν δεν είχα βάλει εκείνο το μετρητή που δείχνει τις χώρες και που έχει μετρήσει μέχρι τώρα 46 διαφορετικές χώρες, μέχρι την Ιαπωνία και το Χονγκ Κονγκ ή τον Παναμά και τη Ρεηνιόν, περιπτώσεις χωρών που με εξέπληξαν, αν και μπορεί να είναι και τυχαίο. Τι να πω.

Νύμφενμπουργκ Παρακολουθήματα

Γύρω από το Νύμφενμπουργκ όπως έγραφα προχθές υπάρχουν πολλά παρακολουθήματα. Κτίρια (κυρίως) βοηθητικά ή για ανάπαυση. Ένα απ' τα μεγαλύτερα μέσα στο πάρκο είναι το Αμαλίενμπουργκ. Είναι ένα κτίριο που κατέφευγαν για ανάπαυση οι κουρασμένοι κυνηγοί μετά το κυνήγι. Το ότι είναι γύρω στα 500 μέτρα από το παλάτι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Είναι πανέμορφο τόσο απ' έξω όσο και από μέσα. Όταν το πρωτοείδαμε μείναμε αρκετή ώρα να το χαζεύουμε απ' έξω πρώτα. Από κάθε πλευρά που το κοιτάζαμε κάτι το ιδιαίτερο ανακαλύπταμε.