Αεροδρόμιο Μονάχου

Το αεροδρόμιο του Μονάχου είναι καινούριο. Φτιάχτηκε την ίδια περίπου εποχή με αυτό της Αθήνας, το "Ελ. Βενιζέλος". Εκεί που ήταν το παλιό (στο οποίο είχα φτάσει το 1986;) τώρα έχει φτιαχτεί μεγάλος εκθεσιακό κέντρο και εκεί διοργανώνονται οι κύριες εκθέσεις του Μονάχου. Στη Γερμανία, κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει ένα εκθεσιακό κέντρο. Γνωστότερες είναι οι εκθέσεις της Φρανκφούρτης (παγκόσμιας φήμης) ή του Ανόβερου (για τα ηλεκτρονικά γκάτζετ), αυτό όμως δεν σημαίνει πως εκθέσεις δεν γίνονται και στις άλλες πόλεις. Όμως ας συνεχίσω με τα του αεροδρομίου. Το οποίο το έχω επισκεφτεί τις περισσότερες φορές για να συνοδέψω κάποιους επισκέπτες που έρχονται ή φεύγουν μιας και τόσο καιρό που είμαι εδώ, μόνο ένα αεροπορικό πηγαινέλα έκανα, πέρυσι τέτοια εποχή και το επόμενο προβλέπεται φέτος το Πάσχα.

Ξύλινα αγάλματα στολίζουν την είσοδο προς τον λόφο

Στο αεροδρόμιο μπορεί κανείς να πάει με τον προαστιακό. Βρίσκεται βόρεια - βορειοανατολικά της πόλης και προς τα κει πάνε δυο γραμμές οι 1 και 8. Η 1 ξεκινάει από τον ανατολικό σταθμό (Όστμπανοφ) διασχίζει το κέντρο προς τα δυτικά, κατευθύνεται μετά βόρεια και μετά στρέφεται προς τα ανατολικά. Η άλλη κάνει το ανάποδο: Ξεκινάει από τα δυτικά, περνάει το κέντρο με κατεύθυνση ανατολικά κι από κει παίρνει το δρόμο προς βορά. Από τον κεντρικό σταθμό κάνουν περίπου την ίδια ώρα, άρα το ποια θα πάρει κανείς έχει να κάνει με το πού βρίσκεται και ποιο περνάει πρώτο.

Και τα δυο πάντως, εκτός απ' το αεροδρόμιο, εκεί που είναι τα δυο τερματικά κτίρια για τους ταξιδιώτες και στα υπόγεια των οποίων είναι ο σιδηρδρομικός σταθμός, σταματάνε και λίγο πριν, στο πάρκο επισκεπτών (μπεζούχερπαρκ - Besucherpark) όπως λέγεται, ένα χώρο για τις τοπικές εκθέσεις (όχι, θα τ' αφήνανε) αλλά και όπου υπάρχει ένα λόφος, διαμορφωμένος έτσι που να προσφέρει απρόσκοπτη θέα προς τους διαδρόμους προσγείωσης - απογείωσης αλλά και τους κεντρικούς σταθμούς επιβατών. Δεν ξέρω αν ο λόφος έχει διαμορφωθεί με παρόμοιο τρόπο με τον Ολυμπιακό λόφο. Είναι δηλ.ένας γήλοφος φτιαγμένος από τα υλικά εκσκαφής για την κατασκευή των κτιρίων και των λοιπών εγκαταστάσεων που μεταφέρθηκαν σ' ένα σημείο και αξιοποιήθηκαν.

Η επίσκεψη, βέβαια, προς το λοφίσκο δεν είναι τσάμπα. Υπάρχει εισιτήριο, έστω κι αν είναι ένα ευρώ. Αφού περάσεις τις συμπληγάδες ελέγχου της πληρωμής (είναι όπως στα γήπεδα, ψηλές και με πολλά χτένια, βάρδα να μην είσαι πολύ χοντρός, εγώ ίσα που τα καταφέρνω ακόμα) ανεβαίνεις στα ψηλώματα απ' όπου η θέα προς την πίστα είναι, όντως, εκπληκτική. Συνήθως έχει αέρα εκεί πάνω, αλλά αν το ξεπεράσεις μπορείς να απολαύσεις αβέρτα προσγειώσεις, απογειώσεις και μετακινήσεις αεροσκαφών, να χαζέψεις τους διάφορους τύπους αεροπλάνων και να κάνεις μελέτη στα σήματα εταιριών.

Η θέα προς του διαδρόμους είναι απρόσκοπτη. Χωρίς αστυνόμευση και ελέγχους με τη γνωστή τρομολαγνεία που επικρατεί στα δικά μας αεροδρόμια. Αλλά ξέχασα, σε μας απαγορεύεται η φωτογράφιση γιατί θα μάθουν οι Τούρκοι πώς είναι φτιαγμένα (σάματις χρειάζεται να πάει κάποιος να τα φωτογραφίσει από κοντά...). Εδώ, υπάρχουν καμερούλες που παρακολουθούν το τι γίνεται...

Προσδεθείτε, μην καπνίζετε, έτοιμοι; Απογειωνόμαστε!

Κι όλο ανεβαίνει, κι όλο ανεβαίνει.

Είμαστε τον αέρα!

Εδώ η φωτογράφιση επιτρέπεται ελεύθερα είτε πρόκειται για τη φάτσα σου είτε για τα αεροπλανάκια. Κι όπως φαίνεται απ' τη φάτσα που χρησιμοποιούσα, οι εξωτερικές λήψεις έγιναν το καλοκαίρι. Α!, υπάρχουν και κιάλια αν θες να δεις κάτι καλύτερα ή τα κτίρια στο βάθος του ορίζοντα (που λειτουργούν με 0,50 ή 1 €) όπως αυτά που υπάρχουν στο Λυκαβηττό.

Και ένα βιντεάκι (λίγο μεγαλούτσικο, κοντά 4 λεπτά). Είπα να τραβήξω μια προσγείωση, και δείτε τι πέτυχα. Εντελώς συμπτωματικά βρέθηκε να είναι αεροπλάνο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον!

Στη βάση του λόφου υπάρχει και πάρκινγκ στο οποίο μπορεί να αφήσει ο επισκέπτης το αυτοκίνητό του (έναντι συμβολικού τιμήματος 1 - 2 € πάλι)!. Εκεί γύρω υπάρχει αίθουσα ενημέρωσης για το αεροδρόμιο (ειδικά όταν το επισκέπτονται παιδάκια - πάντα με ένα μικρό εισιτήριο), ένας χώρος για να φάει κανείς αν τον πιάσει μια λιγουρίτσα ή να ψωνίσει κάνα αναμνηστικούλι καθώς και μια έκθεση με 3 - 4 παλιά αεροπλάνα που μπορείς είτε να τα καμαρώσεις εκ του μακρώθεν είτε να πας κοντά να τα χαζέψεις πληρώνοντας βέβαια πρώτα ένα συμβολικό εισιτήριο (πόσες φορές πληρώνουμε; ανάλογα πόσα θέλουμε να δούμε!!!! εδώ τίποτα δεν είναι τσάμπα).

Για τους μικρούς μας φίλους υπάρχει και μια παιδική χαρά με μηχανήματα στα οποία μπορούν να ασκηθούν (ε, να μην πληρώσει το παιδάκι για το ρεύμα που θέλουν αυτά τα μηχανάκια. Άσε που χρειάζονται και συντήρηση).

Έξω απ' την αίθουσα αφίξεων. Για διαχωριστικό, για να μην πλακώνουνε όλοι πάνω στην πόρτα υπάρχει μια κίτρινη γραμμή! Κανένας δεν την περνάει!

Αλλά ας πάμε και στο εσωτερικό του αεροδρομίου. Όπως είπα υπάρχουν δυο τερματικού σταθμοί. Ο Νο 1 χρησιμοποιείται απ' την Αιρ Μπερλίν (Air Berliin) και τις υπόλοιπες εταιρείες ενώ ο Νο 2 από τη (γνωστή μας) Λούφτχανσα (Lufthansa) και τις εταιρίες δορυφόρους της όπως είναι η δική μας Ετζίαν (Aegean). Η Ολυμπιακή δεν έρχεται πια. Το αεροδρόμιο είναι απ' τα μεγαλύτερα της Γερμανίας (όχι, σίγουρα δεν περνάει αυτό της Φρανκφούρτης) με περίπου 1100 πτήσεις τη μέρα σε κανονικές εποχές.

Καιρό μετά απ' τις παραπάνω φωτογραφίες, τώρα, πριν λίγες μέρες, όταν έφευγαν τα παιδιά ανακάλυψα ότι στον τερματικό σταθμό 2 του αεροδρομίου υπάρχει ταράτσα απ' την οποία μπορείς να δεις την πίστα (δεν ξέρω για τον 1, μπορεί να έχει κι εκεί, απλά έχω περάσει μόνο μια φορά απ' αυτόν). Όπως ήταν στο παλιό αεροδρόμιο στην Αθήνα πριν κόψουν την πρόσβαση για λόγους ασφαλείας!!! Η πρόσβαση τώρα ήταν χωρίς χρέωση, αν και παλιότερα είχε 2€. Δεν ξέρω πότε και γιατί έγινε η αλλαγή. Ίσως επειδή λόγω καιρού δεν είναι και πολλοί αυτοί που θα κάνουν τη βόλτα τους εκεί. Πάντως κι εδώ υπάρχει η σχετική μπιραρία (αν και κλειστή λόγω χειμώνος). Ο χώρος κλειστός με τζαμαρία προς την πίστα που δυσκολεύει λίγο τη φωτογράφηση, αλλά άμα είναι καλός ο καιρός ξεπερνιέται κι αυτό.

Τα παιδιά έμπαιναν στο αεροπλάνο απ' την πύλη G27 η οποία είναι με το που βγαίνεις στην ταράτσα. Την είδαμε λοιπόν, να και το αεροπλάνο που θα τους πάρει, να οι βαλίτσες που φορτώνονται (μέσα σε κοντέινερ ήταν, τις υποθέσαμε), να το φαγητό που τους πάνε, ετοιμαζόμαστε να τους δούμε να περνάνε απ' τη φυσούνα αλλά μας τη σκάσανε. Τους πήρε λεωφορείο και τους μετέφερε σε άλλο μέρος, πού; δεν έχω ιδέα.

Στο αεροδρόμιο υπάρχουν και μερικά (όχι πολλά) εστιατόρια και μια μπιραρία εκεί ψηλά. (πρόχειρο φαγητό υπάρχει στο χώρο αφίξεων, αν και σε περιορισμένες ποσότητες). Επειδή η μπιραρία ήταν κλειστή το ρίξαμε στη μακαρονάδα. Μας έφτιαξε μία με μανιτάρια και μια σαλάτα του καίσαρα, ε, και μια μπιρίστα, καλά περάσαμε με κάτι λιγότερο από 23€.
Και κάτι σχετικό πληροφοριακό. Ετοίμαζα το άρθρο αυτό όταν στο τοπικό ενημερωτικό του Ολυμπιακού χωριού ψάρεψα την πληροφορία ότι το πρώτο αεροδρόμιο του Μονάχου ήταν εκεί που σήμερα βρίσκεται το Ολυμπιακό πάρκο (και το χωριό βέβαια). Δεν ξέρω πότε έγινε η μετακίνηση στα δυτικά που έγραφα στην αρχή, εκεί που κατόπιν έγινε η έκθεση. Ίσως όταν αποφασίστηκε να γίνουν οι ολυμπιακοί αγώνες του 1972 στο Μόναχο (όπως και στην Αθήνα που η συζήτηση για την μεταφορά του αεροδρομίου από το Ελληνικό γινόταν χρόνια και χρόνια αλλά με το που είπαμε για τους ολυμπιακούς του 2004, άρχισαν τα έργα με ρυθμούς αμάν να προλάβουμε).