Γενέθλια

Γενέθλια σήμερα. Όχι δικά μου. Τα δικά μου περάσανε (ή αργούν ακόμα, ανάλογα πώς το δει κανείς) - είναι το Νοέμβριο. Αλλά σήμερα κλείνει ένας χρόνος που αυτό το μπλογκ είναι στη δημοσιότητα. Που άνοιξε τα φτερά του, πήρε τα κείμενα που υπήρχανε και τα ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου. Και δεν θα το πίστευα πόσο μακριά έφτασε αν δεν είχα βάλει εκείνο το μετρητή που δείχνει τις χώρες και που έχει μετρήσει μέχρι τώρα 46 διαφορετικές χώρες, μέχρι την Ιαπωνία και το Χονγκ Κονγκ ή τον Παναμά και τη Ρεηνιόν, περιπτώσεις χωρών που με εξέπληξαν, αν και μπορεί να είναι και τυχαίο. Τι να πω.
Δεν το είχα πάρει χαμπάρι πως έφτασαν τα γενέθλιά του, μέχρι που μου το θύμισε προχθές η Μαρία. Είχα στο νου μου πως ήταν κάποια στιγμή αυτό το μήνα και έλεγα να δω πότε ακριβώς είναι και να έφτιαχνα ένα επετειακό σημείωμα. Αλλά τα τοποθετούσα κάπου προς το τέλος του μήνα κι έτσι ήμουνα χαλαρός. Όμως, τελικά, είναι σαν σήμερα που άρχισα να ανεβάζω τα όσα είχα μαζέψει το προηγούμενο διάστημα. Και μιας και σήμερα το σημείωμα περιέχει κάτι σαν ανασκόπηση, κάτι σαν απολογισμό ας θυμηθούμε λίγο το πώς ξεκίνησε η όλη ιστορία.
Ήταν 3 του Σεπτέμβρη (όλα τα μεγάλα γεγονότα τότε συμβαίνουν φαίνεται), βραδάκι τότε που φτάναμε μαζί με τη Μαρία στο Μόναχο, αποσπασμένοι για μερικά χρόνια, να διδάξουμε στους μαθητές των εδώ ελληνικών σχολείων. Μέχρι τότε είχα γυρίσει αρκετές περιοχές της Ελλάδας, είχα ζήσει τη διαδικασία του να πας σε έναν τόπο ξένος και άγνωστος και να ψάχνεις για να εγκατασταθείς εκεί για μερικά χρόνια. Και μιας και όλ' αυτά τα μέρη ήταν σε διαφορετικές περιοχές είχα βρει και διαφορετικές συμπεριφορές. Αλλά η αντίστοιχη διαδικασία σε άλλη χώρα ήταν κάτι πρωτόγνωρο, τελείως διαφορετικό. Γιατί τις προηγούμενες φορές, στον τόπο που έφτανα δεν ήξερα κανέναν αλλά γρήγορα βρισκόταν κάποιος παλιότερος συνάδελφος που έδινε τα φώτα του και ένα χέρι βοήθειας. Εδώ κάτι τέτοιο δεν υπήρχε αφού τα σχολεία ήταν ακόμα κλειστά. Κι ο χρόνος πίεζε, αφού με το που άνοιγαν τα σχολεία θα άρχιζα καθημερινά τα μακρινά δρομολόγια από το Μόναχο, που ήταν η πόλη που είχαμε αποφασίσει να εγκατασταθούμε και όπου είχε τοποθετηθεί η Μαρία, προς το Μάνχαϊμ ή τη Στουτγάρδη, όπου είχα τοποθετηθεί εγώ.
Παράλληλα, τις μέρες εκείνες, αφού ήμουνα σε ένα καινούριο τόπο, είχα τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά στο πώς ήταν το περιβάλλον, άνθρωποι, συμπεριφορές, καταστάσεις κλπ. Και πολύ σύντομα διαπίστωσα πως αρκετά πράγματα αλλιώς τα περίμενα κι αλλιώς τα έβρισκα, άλλα καλύτερα κι άλλα χειρότερα. Κι επειδή το πώς τα περίμενα είχε να κάνει με αυτά που είχα δει ή ακούσει από άλλους στο παρελθόν και μιας και στις διαδρομές που έκανα καθημερινά με το τρένο υπήρχε πολύς χρόνος διαθέσιμος αποφάσισα να καταγράψω τις διαφορές. Έτσι, πήρα πένα και χαρτί, εεε, συγνώμη, το πληκτρολόγιο του υπολογιστή και ξεκίνησα τα "Γράμματα απ' τη Γερμανία" με κύριο στοιχείο το "μύθος και πραγματικότητα". Ο τίτλος λιγάκι κλεμμένος από παλιότερο κύκλο τραγουδιών, βέβαια.
Το να καταγράφεις κάποια πράγματα, δεν έχει νόημα αν δεν μοιράζεσαι τις σκέψεις αυτές με άλλους, γι' αυτό και ο τίτλος "γράμματα" μιας και αυτά τα πρώτα κείμενα στάλθηκαν σε διάφορους φίλους, σαν μια καλημέρα και με κάποιο τρόπο να πω πώς τα βρήκα εδώ, κάτι που πολλές φορές με ρώταγαν στις τηλεφωνικές ή ηλεκτρονικές επικοινωνίες μας. Κι αφού έφυγε το πρώτο γράμμα, ήρθαν ενθουσιώδεις απαντήσεις: θέλουμε κι άλλο. Αλλά έτσι κι αλλιώς εγώ, στο διάστημα αυτό είχα γράψει και μερικά ακόμα που τα έβαλα στο προηγούμενο γράμμα προσπαθώντας να έχει σχέση το ένα κομμάτι με το άλλο, αλλά αυτό έκανε πιο δύσκολο το διάβασμα απ' όσους ήδη είχαν διαβάσει το προηγούμενο αφού έπρεπε να βρουν τι το καινούριο υπάρχει.
Το πρόβλημα της ανανέωσης λύθηκε εύκολα στέλνοντας μόνο τα καινούρια κομμάτια ενώ γινόταν και ενσωμάτωση στα προηγούμενα που ανέβαιναν στο ίντερνετ σε αρχείο PDF αν ήθελε να το διαβάσει κάποιος στο σάιτ που είχα φτιάξει για τα σχολεία του εξωτερικού. Σε κάποια από τα κομμάτια αυτά είχα βάλει και φωτογραφίες, αλλά κατάλληλα σμικριμένες ώστε να μην βαραίνει το αρχείο. Έτσι ταξίδεψαν 5 - 6 γράμματα. Ερεθίσματα συνέχιζαν να υπάρχουν και ενθαρρύνσεις για συνέχεια επίσης.
Κάπου εκεί, ένα άλλο μπλογκ έκανε την εμφάνισή του. Ένας συνάδελφος έφτιαξε το "αποσπασμένος στο εξωτερικό" με πληροφορίες σχετικές με την απόσπαση. Και πάρθηκε η απόφαση να μπω κι εγώ στη διαδικασία, όπως έγραφα και στα πρώτα σημειώματα, με στόχο οι φίλοι που ήθελαν να έβρισκαν εύκολα τα καινούρια που γράφονταν αλλά και (κύρια) το ανέβασμα φωτογραφιών είτε για τεκμηρίωση των λεγομένων είτε απ' τα μέρη που επισκεπτόμουνα, και ήταν αρκετά. Παράλληλα, όποιος άλλος ήθελε τέτοιες πληροφορίες, θα είχε τη δυνατότητα να τις διαβάσει.
Στο χρόνο που πέρασε πιστεύω ότι τα κατάφερα στους στόχους μου. Και φωτογραφίες ανέβασα αρκετές (είναι περίπου 2.500 μέχρι τώρα - αν και κάποιες δεν έχουν προλάβει να δημοσιευτούν, υπάρχουν ως τίτλοι για τα προσεχή θέματα) και ενημέρωση για πράγματα που συμβαίνουν εδώ (και σ' αυτό το κομμάτι υπάρχουν τίτλοι που έχουν γραφτεί και περιμένουν τα κείμενα τους). Πέρυσι, είχα τα αρχικά κείμενα που με κάποια επεξεργασία ανέβαιναν σιγά σιγά παράλληλα με τα καινούρια. Έτσι δεν ξέμενα από υλικό. Μετά το καλοκαίρι όμως, το "ψυγείο" είχε αδειάσει. Δεν υπήρχε παλιά δουλειά και φοβόμουνα πως δεν θα έχω υλικό. Παρ' όλ' αυτά τελικά διαπίστωσα πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Οι τίτλοι - ιδέες που λέγαμε φτάνουν για κάνα μήνα ακόμα κι αντί να λιγοστεύουν, όλο και πληθαίνουν!
Και μια και λέω παραπάνω για τίτλους που υπάρχουν να "αποκαλύψω" τη διαδρομή που ακολουθείται μέχρι να πάρει την τελική μορφή του ένα θέμα: Εν αρχή ην ο τίτλος. Το θέμα που θα ασχοληθώ. Βλέπω κάτι, (μου) συμβαίνει κάτι, και σκέφτομαι "α, να γράψω γι' αυτό". Μπορεί όταν το σκεφτώ να κάτσω και να γράψω τον τίτλο ώστε κάποια στιγμή που θα έχω καιρό να ξέρω με τι να ασχοληθώ, μπορεί και όχι οπότε και πρέπει με μια επόμενη ευκαιρία να το ξαναθυμηθώ (δύσκολο). Το επόμενο στάδιο είναι το περιεχόμενο. Αυτό φτιάχνεται ως ιδέες στο μεσοδιάστημα. Κάποιο θέμα μπορεί να γίνει έμμονη ιδέα και να το σκέφτομαι συνέχεια το τι θα γράψω ενώ για ένα άλλο μαζί με τον τίτλο σκέφτομαι και κάποια πράγματα που θα γραφτούνε. Κατόπιν είναι να αποφασιστεί αν το θέμα αυτό θέλει και οπτικό υλικό (φωτογραφίες) οπότε πρέπει ή να ανατρέξω σ' αυτές που έχω τραβήξει (πολλές φορές τραβάω κάποια φωτογραφία που τη σκέφτομαι για ένα θέμα, αλλά αν δεν την ξεχωρίσω αμέσως, άντε μετά να τη βρεις) ή να μου δοθεί ευκαιρία για να τραβήξω αυτή που μου χρειάζεται. Κάποιες φορές μάλιστα, οι φωτογραφίες μπαίνουν κάτω από τον τίτλο πριν γραφεί το κείμενο (ειδικά από επισκέψεις τουριστικού ενδιαφέροντος) και το κείμενο θα έχει κάποια σχέση μ' αυτές. Είναι οι περιπτώσεις όπου το κείμενο που γράφεται πρέπει να υποστηρίζει τις φωτογραφίες (ή μπορεί να είναι συνδυασμός). Πάντως, το να παντρευτούν αυτά τα δυο (κείμενο και φωτογραφία) είναι το δυσκολότερο κομμάτι του εγχειρήματος μιας και τις φωτογραφίες ούτε τις έχω μαζί μου στα ταξίδια, ούτε είναι εύκολο να ανέβουν με την σύνδεση μέσω κινητού που έχω και η οποία δεν έχει σταθερή ποιότητα (ταχύτητα) αλλά και κόβεται συχνά. Αφού γίνουν όλ' αυτά το άρθρο είναι έτοιμο για δημοσίευση. Κι αφού δημοσιευτεί, διαβάζεται όπως εμφανίζεται τελειωμένο κι εκεί γίνεται ο τελικός έλεγχος και όποιες ψιλοδιορθώσεις τυχόν απαιτούνται  (που πάντα και κάτι θα βρεθεί).
Χθες έπαθα και μια πλάκα με τη διαδικασία αυτή: Έκανα τις διορθώσεις αλλά δεν πάτησα το κουμπί "δημοσίευση" και έμειναν στον υπολογιστή μέχρι το μεσημέρι που τον ξανάνοιξα στην επιστροφή και το ανακάλυψα. Αλλά εκείνη τη στιγμή η σύνδεση είχε πρόβλημα (περνάγαμε από περιοχή που δεν έχει πολύ καλό σήμα, εδώ κόβεται όταν μιλάω όχι να έχω την απαίτηση και για δεδομένα) και κατάφερα να ολοκληρώσω λίγο πριν τις 4 το απόγευμα, όταν έφτασα στο Άουγκσμπουργκ.
Πέρυσι, επειδή υπήρχαν έτοιμα αρκετά κείμενα, κάποιες φορές οι φωτογραφίες έμπαιναν μετά την δημοσίευση. Έτσι, αυτοί που διάβαζαν ένα άρθρο τις πρώτες μέρες δεν τις έβλεπαν (με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή για τα σκουλαρίκια). Φέτος είπα να το αλλάξω. Δεν θα δημοσιευτεί κάτι αν δεν έχει μαζευτεί όλο το υλικό. Π.χ. έχω ετοιμάσει κάτι για την όπερα. Είπα να το βάλω με τρεις φωτογραφίες από κινητό. Τελικά αποφάσισα να το αναβάλω αφού (ελπίζω να) έχω καλύτερες φωτογραφίες. Όχι πως δεν τυχαίνει να προσθέσω κάποια φωτογραφία εκ των υστέρων. Αλλά αυτό είναι πια πολύ σπάνιο και είναι πρόσθεση σε υπάρχουσες φωτογραφίες.
Η ανταπόκριση ήταν πέρα από τις δικές μου προσδοκίες. Δεν είχα μεγάλες φιλοδοξίες, για μένα και τους φίλους μου ξεκίνησα. Όμως όταν κάτι ταξιδεύει στον ιστοχώρο είναι στη διάθεση του κάθε ιστοναύτη. Έτσι άρχισα να παίρνω και γράμματα από ανθρώπους άγνωστους που ζητούσαν τη γνώμη μου για θέματα πιο εξειδικευμένα και ίσως πιο προσωπικά. Τη γνώμη μου δεν την αρνήθηκα σε κανέναν, αν και τις περισσότερες φορές με επιφυλάξεις γιατί μπαίναμε σε βαθιά νερά.
Ήδη ξεπέρασε τις 20.000 επισκέψεις από το ξεκίνημα, φτάνοντας τελευταία περίπου τις 100 - 120 τη μέρα. Κι απ' το Σεπτέμβρη που μπήκε κι ο δεύτερο μετρητής που δείχνει την προέλευση των επισκέψεων μου έδειξε αυτό που έλεγα στην αρχή: Από τα πέρατα του κόσμου. Οι μετρητές αυτοί δεν είναι απόλυτα αξιόπιστοι. Συνήθως, ξεχωρίζουν αν κάποιος είναι καινούριος ή απλά βλέπει διαφορετικές σελίδες. Καινούριος, όμως, θεωρείται και κάποιος που θα ξαναζητήσει πληροφορίες μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Απ την άλλη, υπάρχουν και φορές που δεν μετράνε για διάφορους λόγους. Μιας και προέρχονται από εξωτερικές πηγές, μπορεί π.χ. να είναι πεσμένος ο συγκεκριμένος σέρβερ κάποια στιγμή, Πάντως, είναι ενδεικτικοί των καταστάσεων.
Το μόνο που δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει το μπλογκ είναι σχολιασμός και απόψεις πάνω στα γραφόμενά μου. Σπάνια κάποιος γράφει μια άποψη, τα περισσότερα σχόλια είναι χαιρετισμοί (λίαν ευπρόσδεκτοι κι αυτοί βεβαίως). Κάποιες φορές έχω πάρει σχόλια ή συμπληρώσεις με μαίηλ(!) οπότε μερικά τα πρόσθεσα εγώ από κάτω (όσα σκέφτηκαν πως είχαν κάτι να προσθέσουν).
Τι να πω για το δεύτερο χρόνο που ξεκινάει; Πως θα υπάρξει συνέχεια; Μάλλον αυτονόητο. Να σας ευχαριστήσω, λοιπόν, για όσα καλά λόγια μου στείλατε μέχρι τώρα και ας πάμε για άλλα.