Η Αθήνα του Ίζαρ

Η εκτίμηση προς την (αρχαία) Αθήνα από την Ευρώπη του 18ου και 19ου αιώνα είναι, νομίζω, γνωστή. Έτσι, πολλές πόλεις ήθελαν να μοιάζουν, κατ' όψιν έστω, με την Αθήνα και αποκαλούνταν ως Αθήνα του τάδε. Π.χ. Αθήνα του Βορά το Εδιμβούργο ή Αθήνα του Σπρε το Βερολίνο. Παρόμοια κάποιες ήταν το Παρίσι του τάδε (π.χ. Παρίσι της Ανατολής το Βουκουρέστι). Όταν ο προσδιορισμός ήταν με γενικά γεωγραφικά κριτήρια (Βοράς, Ανατολή κλπ) μπορεί τον ίδιο χαρακτηρισμό να τον μοιράζονταν περισσότερες από δυο πόλεις. Όταν ήταν όμως συνδεδεμένος με κάποιο ιδιαίτερο τοπικό χαρακτηριστικό (π.χ. ο Σπρε, το ποτάμι που διαρρέει το Βερολίνο δεν μπορεί να υπάρχει παντού) τότε το προσωνύμιο ανήκει στη συγκεκριμένη πόλη και μόνο. Έτσι, το Μόναχο είναι η Αθήνα του Ίζαρ (στο Γκουγκλ μάλιστα, αν ψάξει κανείς για τον Ίζαρ πολλές απ' τις επιστροφές έχουν να κάνουν μ' αυτή τη φράση). Και μιας και χτες έγραφα για τον ποταμό, νομίζω πως ταιριάζει σήμερα αυτό το θέμα.

Οι δεσμοί του Μονάχου με την Ελλάδα δεν περιορίζονται μόνο στην αρχαιολατρεία των Βαυαρών. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα τον Όθωνα, τον πρώτο βασιλιά της Ελλάδας. Βαυαρός ήτανε κι είχε έρθει με ένα επιτελείο Βαυαρών αξιωματούχων με τις γνωστές συνέπειες. Για όσους άνοιξαν τώρα το ραδιόφωνό τους να επαναλάβω πως μπαμπάς του Όθωνα ήταν ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος ο Α' (αυτός που τον κατεβάσανε λόγω Λόλας, όπως έγραφα χτες) και μαμά του η Θηρεσία και είναι η ανάμνηση των γάμων τους που γιορτάζεται με το Οκτόμπερφεστ.
Αλλά και πολλοί Έλληνες, από εκείνο τον καιρό ακόμα, ερχόντουσαν (και έρχονται) για σπουδές στα πανεπιστήμια του Μονάχου. Στην Ελληνική ζωγραφική για παράδειγμα υπάρχει η "σχολή του Μονάχου" που αναφέρεται σε ζωγράφους συγκεκριμένης τεχνοτροπίας που την απόκτησαν καθώς σπούδασαν στο Μόναχο. Αλλά και αρχιτέκτονες και επιστήμονες κ.ά. έχουν κάνει τις σπουδές τους εδώ (και το επιδεικνύουν με καμάρι).

Σαλβατόρκίρχε, ο πρώτος ορθόδοξος ναός του Μονάχου.

Οι Έλληνες άρχισαν να έρχονται εδώ από νωρίς (πριν τον Όθωνα). Κι ο Λουδοβίκος που λέγαμε, το 1829(!) είχε παραχωρήσει μια εκκλησία για να μπορούν να τελούν τις λατρευτικές τελετές του δόγματός τους. Πρόκειται για την Σαλβατόρκίρχε (Salvator Kirche), που πρόσφατα μάλιστα ανακαινίστηκε και η οποία βρίσκεται στο κέντρο λίγο πιο πέρα απ' τον Καθεδρικό ναό (τη Φράουεν Κίρχε).

Δεν είναι παράξενο λοιπόν που στο κέντρο του Μονάχου, στην Κένιγκσπλατς (Königsplatz, δηλαδή πλατεία των βασιλιάδων) έχει διάφορα κτίρια που θυμίζουν αρχαιοελληνικά. Δεν είναι τα μόνα. Τέτοιου είδους κτίρια υπάρχουν κι αλλού ή αν όχι ακριβώς τέτοια, κτίρια όπου μπορεί κανείς να βρει πολλά ελληνικά και ελληνιστικά στοιχεία. Αλλά εδώ η συγκέντρωση είναι ιδιαίτερη.

Αλλά και επιγραφές στα Ελληνικά μπορεί να συναντήσει κανείς (θυμάμαι και στη Φρανκφούρτη με τον "οίνωπα πόντο").

Την αγάπη (ή να πω καλύτερα τη μανία) με την κλασσική και την Ελληνιστική εποχή (που δεν νομίζω να τις ξεχωρίζουν) μπορεί κανείς να την δει και από τα αγάλματα που μιμούνται τα αντίστοιχα εκείνων των χρόνων και κοσμούν πλατείες, αυλές και κτίρια.

Η βαυαρική βιβλιοθήκη και η όπερα δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Στη βιβλιοθήκη μπροστά τα αγάλματα του Θουκυδίδη, του Όμηρου, του Αριστοτέλη και του Ιπποκράτη! Ενώ και η Όπερα έχει αετώματα και μορφή που παραπέμπουν σε αρχαιοελληνικό ναό. Η σημερινή εικόνα που είναι έτσι όπως φτιάχτηκε το 1963 μετά την ανοικοδόμησή της από τους βομβαρδισμούς του Β' παγκοσμίου πολέμου, δεν απέχει πολύ από την παλιά της μορφή, αυτή που φτιάχτηκε πριν το 1800. Μπροστά της το άγαλμα του Μαξ Ιωσήφ, ενός απ' τους πρώτους ηγεμόνες της Βαυαρίας.