Στον Ίζαρ

Φέτος ο χειμώνας εδώ στο Μόναχο είναι πολύ πιο ήπιος απ' τον περσινό (τουλάχιστον μέχρι τώρα). Πέρυσι πρωτοχιόνισε στα μέσα Οκτώβρη ενώ φέτος τέλη Νοέμβρη. Πέρυσι από τα μέσα Δεκέμβρη μέχρι τα μέσα Φλεβάρη οι μέρες που δεν είχε ολικό παγετό (μια ορολογία των μετεωρολόγων που σημαίνει ότι η θερμοκρασία δεν ανέβηκε πάνω απ' το 0 όλο το εικοσιτετράωρο αλλά το λένε στα δελτία ειδήσεων στην Ελλάδα σαν κάτι το μαγικό) οι μέρες αυτές λοιπόν ήταν δεν ήταν καμιά 10αριά. Φέτος, μέχρι τώρα, τον αριθμό αυτό τον έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ και μάλιστα όχι μόνο με θερμοκρασίες πάνω απ' το μηδέν αλλά και πολύ πάνω. Το πρωί που σηκώνομαι (γύρω στις 5:30 υπενθυμίζω) η θερμοκρασία είναι γύρω στους 5 βαθμούς (σήμερα στο μπαλκόνι έδειχνε 6,3!) και στη διάρκεια της μέρα ανεβαίνει μπορεί στους 10 μπορεί στους 12 ή ακόμα και στους 15. Το μόνο που δείχνει πως είναι χειμώνας είναι η βαριά συννεφιά που επικρατεί συνήθως. Και η κατάσταση αυτή είναι από τις 5 του μήνα. Όχι πως δεν θα χαλάσει πάλι. Οι προβλέψεις λένε ότι αύριο το μεσημέρι αντί ν' ανέβει θα κατέβει γύρω στους 3 και θα συνεχίσει κατεβαίνοντας ενώ θ' αρχίσει να χιονίζει, οπότε θα πέσει κι άλλο η θερμοκρασία.. Αλλά λένε επίσης πως μετά θα ανέβει πάλι.

Την Κυριακή όμως η μέρα ήταν και ζεστή και ηλιόλουστη. Έτσι είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στο Μόναχο, αλλά να πάμε κάπου που να μην έχουμε ξαναπάει. Ανοίξαμε το χάρτη, επιλέξαμε περιοχή (τελικά θα συνδυάζαμε άγνωστα με γνωστά) και ξεκινήσαμε. Στο δρόμο τροποποιήσαμε το πρόγραμμα (αλλιώς τι αξία έχει να έχεις πρόγραμμα σε τέτοιες περιπτώσεις αν όχι να το τροποποιείς και να ξέρεις πως το άλλαξες) και καταλήξαμε στα όρια μιας περιοχής που λέγεται Γκρίνβαλντ (Grünwald = πράσινο δάσος, που όμως την εποχή αυτή που τα φυλλοβόλα έχουν ρίξει τα φύλλα τους ήταν καφέ) κι περπατήσαμε δίπλα στον Ίζαρ (ή μήπως Ίσαρ; Είναι ο ποταμός που διασχίζει το Μόναχο και χύνεται στον Δούναβη κοντά στο Πάσαου. Στα σταυρόλεξα τον έβρισκα πάντα Ίσαρ αλλά ακούγεται Ίζαρ Isar πάντως γράφεται). Τελικά αποδείχτηκε πως παρόμοια ιδέα με μας είχαν και εκατοντάδες άλλοι κάτοικοι του Μονάχου.

Πριν κατεβούμε δίπλα στο ποτάμι, περπατώντας παράλληλα μ' αυτό αλλά σε κάποια απόσταση ώστε να το ακούμε αλλά να μην το καλοβλέπουμε, πέσαμε σ' αυτό το σπιτάκι. Καλοφτιαγμένο αλλά το στυλ του μας κίνησε την περιέργεια. Κάπου είχε και μια διεύθυνση στο ίντερνετ www.lola-montez.com Μπαίνοντας σ' αυτήν το βράδυ μάθαμε ποια ήταν η Λόλα Μοντέζ και τι έκανε σ' αυτό το σπιτάκι: ήταν βασιλική μετρέσα, του Λουδοβίκου του πρώτου (θυμάστε; του μπαμπά του Όθωνα, αυτού που τους γάμους του γιορτάζουμε στο Οκτόμπερφεστ; Η γιορτή των γάμων έμεινε μέχρι σήμερα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να έχει και τις περιπετειούλες του) και το ταπεινό αυτό σπιτάκι στέγαζε τις νύχτες του έρωτά τους (για να το πω κοσμίως). Σήμερα λειτουργεί ως ταβέρνα! Αλλά για τη Λόλα, που χθες έκλεισαν 150 χρόνια από το θάνατό της, έχω κι άλλα, έχω κι άλλα. Θα τα πούμε λίγο παρακάτω.

Ηλιακό ρολόι που δείχνει τον ηλιακό χρόνο (μία παρά κάτι ψηλά) και βέβαια δεν αντιστοιχεί ακριβώς στον συμβατικό (σχεδόν μιάμιση ήταν). Βλέποντας τις τόσες σκιές που πέφτουνε απορώ πώς κατάφερναν και έβλεπαν την ώρα. Κι έχει και πολλές πληροφορίες το συγκεκριμένο. Ηλιακό ρολόι αλλά στο πιο απλό έχει και το σπιτάκι της Λόλας αν το παρατηρήσατε. Δίπλα είναι ένας χάρτης με όλους τους ποδηλατόδρομους του Μονάχου. Δεν είναι πολλοί. Μόνο 1.200 (ναι, χίλια διακόσια) χιλιόμετρα.

Κάποια στιγμή φθάσαμε δίπλα στο ποτάμι εκεί που το καλοκαίρι ξεκινάει η παραλία για ηλιοθεραπεία (και ίσως και κάνα βούτηγμα στο νερό που δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω μπάνιο). Εκεί ήταν μαζεμένα πολλά, πάρα πολλά πουλιά. Κοντά τους πλήθος φωτογραφικών μηχανών κάθε είδους απ' τις πολύ απλές (ακόμα και κινητά) μέχρι εξειδικευμένες.

Μπορεί τον τόνο να τον έδιναν οι κύκνοι, αλλά δεν ήταν μόνοι τους. Χήνες, πάπιες, γλάροι κι άλλα υδρόβια πουλιά έδιναν το παρόν. Όλα δακτυλιομένα (εντάξει, για τους γλάρους π.χ. δεν ορκίζομαι κιόλας...)

Και στο διάλειμμα, ας ρίξουμε λίγη Λόλα. Τι σου είναι οι συμπτώσεις! Έγραφα για τη Λόλα και έπεσα σε μια εφημερίδα του Μονάχου (την ΤΖ) που είχε αφιέρωμα για τα 150 χρόνια από το θάνατό της και είχε κάποιες λεπτομέρειες που μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Έτσι το γκούγκλισα και τις επιβεβαίωσα κι απ' τη Βικιπαίδεια: Το κοριτσάκι λοιπόν αυτό, γεννήθηκε, λέει, στην Ιρλανδία ίσως το 1821 (υπάρχουν κι άλλες χρονιές που διεκδικούν τη γέννησή της αλλά αυτή είναι η επικρατέστερη). Εμφανίστηκε ως Ισπανίδα(;) χορεύτρια με το όνομα αυτό (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, ντε) στο Λονδίνο αλλά κάποια στιγμή βρέθηκε κατά Βαυαρία (αφού έκανε "γνωριμίες" εις Παρισίους με γνωστούς κυρίους όπως ο Λιστ ή ο Αλέξανδρος Δουμάς πατήρ). Γνωρίστηκε με τον ολίγον σιτεμένο βασιλέα (αυτή 25, αυτός 60άρης) που καταγοητεύτηκε μαζί της (τι ωραίες λέξεις που έχει η γλώσσα μας, εύηχες, ευπρεπείς) και τ' αποτέλεσμα ήταν πως "τού 'φαγε όλα τα δαχτυλίδια". Αυτός την έκανε κοντέσα κι αυτή του μάσησε, λέει, το αντίστοιχο  2,5 εκατομμυρίων σημερινών ευρωπουλίων σε σύντομο διάστημα (άραγε να τού 'χε στείλει κάνα βοήθημα κι ο Όθωνας; - ξέρετε, απ' αυτά που μάζευε απ' την ψωροκώσταινα). Ο λαός δυσαρεστήθηκε κι επαναστάτησε κι ο μεν γεροντοκαψούρης βασιλεύς έχασε το θρόνο του, η δε νεαρά πήγε γι' άλλα. Έκανε τις τσάρκες της πέρα δώθε (Ελβετία, Γαλλία) και κατέληξε στην Αμερική όπου απέθανε νέα κι ωραία το 1861. Σχετικά με τη ζωή της έχει γυριστεί και μια ταινία το 1955 με το όνομά της στα Γαλλικά (Lola Montés - στα ελληνικά αποδόθηκε ως "Η πτώση της Λόλας Μοντές"). Ο Λουδοβίκος με λιγότερα φράγκα, άνευ θρόνου και άνευ ωραίας έζησε μέχρι τα 82 του κι "έφυγε" (εύσχημο; αν ήταν δε και ρασοφόρος θα λέγαμε "εκοιμήθη") το 1868, αφού εν τω μεταξύ κι ο διάδοχός του πάει και στο θρόνο ήταν πια ο εγγονός του, ο περίφημος Λουδοβίκος ο 2ος για τον οποίο έχουμε ξαναμιλήσει και που τώρα κατάλαβα πού βρήκε το παιδί να μοιάσει (άσχετα αν το έκανε τελείως αντίστροφα: αντί ο γερούλης να την πέσει σε μικρούλα, ο μικρούλης την 'πεσε σε μεγαλούλη!!!). Και τι σου είναι το κισμέτ! Κι αυτόν τον κάνανε ξου από βασιλιά αφού τά 'φαγε κι αυτός τα φράγκα, μόνο που δεν τον άφησαν να ζήσει για πολύ. Πέθανε μυστηριωδώς και ξεμπερδέψανε και μ' αυτόν αλλά τους έμεινε να πορεύονται ο θείος του ο Λεοπόλδος: μέχρι το 1913 που απεβίωσε, το έπαιζε αντιβασιλέας και βολευόταν αυτός βολεύονταν κι οι υπόλοιποι. Τέλος.

Ο κόσμος πολύς και με διάφορο ντύσιμο. Άλλοι με παλτό, άλλοι με μπουφάν άλλοι με μπλούζα κι άλλοι με σκέτο πουκάμισο, μακρυμάνικο, κοντομάνικο ή αμάνικο! Με σκούφο και γάντια ή ακάλυπτοι. Με κασκόλ τυλιγμένο σφιχτά στο λαιμό ή με άνοιγμα απλό ή βαθύ ή πολύ βαθύ. Κι όπου υπάρχει κόσμος τα μαγαζάκια κάνουν χρυσές δουλειές. Αυτό της φωτογραφίας είναι κινητή καντίνα δίπλα στο ποτάμι αλλά το ίδιο γινόταν και σ' ένα άλλο που είναι μπιραρία στα όρια της περιοχής. Η ουρά και στα δυο δεν είχε τέλος. Τόσο που ενώ θέλαμε να πάρουμε κι εμείς κάτι τις να κόψουμε τη λιγούρα, τελικά αποφασίσαμε να μην περιμένουμε το τέταρτο που υπολογίσαμε...

Το κτίριο που φαίνεται να επιπλέει στο νερό είναι υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Ενώ η γέφυρα που μπορεί να προχωρήσει κάποιος και να δει τα νερά που πέφτουν είναι αρκετά μακριά κι αν καταφέρεις και παραμείνεις εκεί αρκετή ώρα είναι μια καλή προπόνηση για να υπερνικήσεις τη ναυτία που νοιώθεις στα ταξίδια με πλοίο. Η αίσθησή μου ήταν ακριβώς αυτή. Πως ήμουνα σ' ένα βαπόρι μέσα!

Στο τέλος επισκεφθήκαμε και την εκκλησία της περιοχής: Ταλκίρχεν (Thalkirchen) λέγεται και είναι αφιερωμένη στη Παναγία.

Μέσα ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα με απ' έξω,

ενώ είχε και μια φάτνη (με Ιωσήφ - Μαρία ντυμένους κλασσικά Βαυαρούς) που απ' ότι κατάλαβα αλλάζει παραστάσεις ανάλογα με την εποχή (αντί για φάτνη μπορεί να έχει παράσταση της σταύρωσης). Είναι φτιαγμένη από τεχνίτες από το Όμπεραμεργάου (Oberammergau) ένα χωριό κοντά στο Γκάρμις που δεν το έχω ακόμα επισκεφτεί (και κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο μου το υπενθυμίζει η Αλεξάνδρα).

Άλτερ Βιρτ (Alter Wirt). Ένα ξενοδοχείο (και εστιατόριο) της περιοχής. Το όνομα εμφανίζεται στην υπόθεση της Ζίμενς (αλήθεια, γιατί όταν διαβάζω για την εξεταστική διαβάζω για τη Siemens; τι μόδα κι αυτή να γράφονται όλες οι ξένες λέξεις στο λατινικό αλφάβητο, μιας και είναι εύκολο με τον υπολογιστή να γράψεις σ' όποιο αλφάβητο θέλεις - κι όποιος δεν τό 'χει ξαναδεί, αν μπορεί, ας καταλάβει ότι όταν μιλάμε για τον Shakespaere, τότε απλά μιλάμε για τον Σαίξπηρ), σε μια συζήτηση στο Άλτερ Βιρτ αναδιοργανώσανε το σύστημα για το πως θα δίνουν τις μίζες. Το θέμα είναι ότι μ' αυτό το όνομα, υπάρχει κι άλλο ξενοδοχείο - εστιατόριο, εδώ κοντά, στο Γκρίνβαλντ. Έτσι, δεν είμαι σίγουρος για ποιο πρόκειται. Αυτό είναι πιο παραδοσιακό, το άλλο πιο κυριλέ.

Κι ένα λεωφορείο της γραμμής 135. Το δρομολόγιο τώρα το χειμώνα είναι κάθε 40 λεπτά(!) και εξυπηρετείται από αυτό το μικρό λεωφορειάκι. Ενώνει ένα σταθμό του μετρό με έναν του προαστιακού σε μια διαδρομή λίγων στάσεων και 10 περίπου λεπτών. Βλέπετε εδώ, σ' αντίθεση με την Ελλάδα, δεν συνηθίζουν να κόβουν γραμμές αστικών συγκοινωνιών. Αντίθετα τις πυκνώνουν έστω και με τέτοια οχήματα. Γιατί ξέρουν πως αν κόψεις τη συγκοινωνία προς μια περιοχή θα αραιώσουν οι επιβάτες κι από άλλες! Έτσι καταφέρνουν τον κόσμο να χρησιμοποιεί τα μέσα μεταφοράς. Διάβαζα κάπου ότι μόνο το 5% των κατοίκων του Μονάχου δεν θα μπει σε μέσα μαζικής μεταφοράς στη διάρκεια ενός χρόνου.
Πολλά και διαφορετικά είχαμε για σήμερα. Καιρός να σταματήσω. Αύριο πάλι.