Πολωνία

Η Πολωνία είναι ένας καλός προορισμός για διακοπές απ' την Ελλάδα, αλλά μάλλον δύσκολος απ' τη Γερμανία. Και εξηγούμαι: Απ' την Ελλάδα μπορείς να φτάσεις αεροπορικώς. Για παράδειγμα με τη LOT, την επίσημη αεροπορική εταιρίας της Πολωνίας, η οποία έχει καλές τιμές. Και μιας και η χώρα δεν έχει συνδεθεί ακόμα με το ευρώ οι τιμές διαμονής είναι αρκετά χαμηλές. Για να πας όμως απ' τη Γερμανία, συνήθως θα το κάνεις οδικώς και αυτή δεν είναι ότι καλύτερο. Θα περιγράψω την εμπειρία μου από το ταξίδι που, όπως έχω ξαναγράψει, έκανα τον Ιούνιο κι ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του.

Βερολίνο 2011 Συνέχεια

Λίγα μας λέει η Ελληνική Βικιπαίδεια για τις φιλύρες. Βασικά μιλάει για τη νύμφη Φιλύρα και η μόνη σύνδεση με το δέντρο είναι πως κάποια στιγμή αυτή μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο δέντρο. Δηλαδή τίποτα. Αντίθετα στο Φιρίκι βρήκα μερικά ενδιαφέροντα τόσο για το δέντρο όσο και για τα παράγωγά του! Γιατί χρόνια είχα την απορία τι δέντρο είναι αυτό. Πέρυσι που είχα πάει, ήταν ακόμα αρχές Απρίλη κι έτσι δεν είχαν φυλλώσει. Φέτος ο δρόμος ήταν καταπράσινος. Αλλά τα δέντρα αυτά τα είδα και στο Μόναχο. Κι αν δεν ερχόταν ο Σταμάτης να μου ανοίξει τα μάτια, πάντα θα είχα την απορία τι είδους μουριές είναι αυτές (τέτοιες μου φανήκανε). Ώσπου έρχεται λοιπόν ο Σταμ και μας λέει: "Για δες ρε πόσο φλαμούρι πάει χαμένο". Κι εκεί πήρα πρέφα πως δεν είναι κανένα εξωτικό δέντρο αλλά το έχουμε και στην Ελλάδα (αν και, μάλλον όχι στο χωριό μου). Και μάλιστα υπάρχει και σχετικό τραγούδι (σε μουσική του Γερμανού Σούμπερτ μεν, και με ελληνικό στίχο δε "Στη βρύση τη βουνίσια, σιμά είν' η φλαμουριά" - στο σύνδεσμο στο 4:20). Κι έψαξα κι έμαθα.

Βερολίνο 2011

΄

Η άμαξα με τα τέσσερα άλογα και τη Νίκη που υπάρχει στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, σήμα της πόλης από πολλών ετών.

Στο Βερολίνο είχα βρεθεί πριν ένα χρόνο περίπου, το Πάσχα του 2010. Ξαναβρέθηκα και τον Ιούνιο στο ξεκίνημα της εκδρομής στην Πολωνία. Η διαδρομή Μόναχο - Βαρσοβία είναι γύρω στα 1100 χλμ, περνάει δε πολύ κοντά απ' το Βερολίνο, όπως είχα δει στους ιντερνετικούς χάρτες του γκουγκλ αλλά και της Μισελέν. Ο πλοηγός μου έδινε μια άλλη διαδρομή, με καμιά 50αριά χιλιόμετρα λιγότερα, αλλά επειδή είχε λιγότερους αυτοκινητόδρομους κι επειδή ο χρόνος που προέβλεπε έβγαινε μεγαλύτερος προτιμήσαμε να πάμε από Βερολίνο, να μείνουμε μια βραδιά εκεί, να συνεχίσουμε την άλλη μέρα για Βαρσοβία, από κει για Κρακοβία και να επιστρέψουμε μέσω Δρέσδης (που τελικά το κάναμε μέσω Σαξονικής Ελβετίας όπως έγραφα τις προηγούμενες μέρες).

Έλβας

Ο Έλβας λοιπόν. Στα Γερμανικά Elbe, και για τον οποίον έχω ξαναγράψει όταν έγραφα για το Αμβούργο. Το οποίο να θυμίσω βρίσκεται χτισμένο στις όχθες του κοντά στις εκβολές (δηλ. 80 χλμ. πριν). Με συνολικό μήκος 1500 χλμ και κάτι διασχίζει τη Γερμανία από νοτιοανατολικά προς βορειοδυτικά. Αλλά σήμερα θα ασχοληθώ με ένα κομμάτι του Έλβα, αυτό που βρίσκεται στη Σαξονική Ελβετία για την οποία έγραφα στα τελευταία σημειώματα. Εδώ που ο Έλβας κάνει ένα μεγαλόπρεπο S. Και φωτογραφίες απ' αυτές τις δυο καμπύλες τους θα παρουσιάσω. Η πρώτη, που είναι μια πανοραμική λήψη απ' το Μπαστάι και στην οποία διακρίνεται το Λίλιενστάιν, είναι μεν περιγραφική, αλλά μου τα χάλασαν κάτι σταγόνες βροχής που έπεσαν εκείνη την ώρα στο φακό.

Κένιγκστάιν Συνέχεια

Όπως έγραφα λοιπόν στο κάστρο του Κένιγκστάιν περάσαμε πολλές ώρες. Έτσι είναι πάρα πολλές οι φωτογραφίες που μαζεύτηκαν (παρόλο που όλες του Έλβα τις κράτησα για επόμενη δημοσίευση). Οπότε σήμερα παρουσιάζω τη συνέχεια.

Κένιγκστάιν

Το Κένιγκστάιν είναι ένας απ' τους βράχους της περιοχής που λέγαμε χθες (στάιν - stein γενικά είναι η πέτρα) και πάνω του είχε φτιαχτεί ένα κάστρο. Αυτό λοιπόν το Κάστρο του Κένιγκστάιν (Festung Königstein) πήγαμε να επισκεφτούμε. Κι όταν λέγαμε να πάμε, δεν ξέραμε τι ακριβώς θα δούμε, φανταζόμασταν πως θα είχαμε μια υπέροχη θέα προς τον Έλβα (που στην περιοχή κάνει δυο όμορφες αντίθετες καμπύλες όπως το γράμμα S) αλλά και όσο να 'ναι όμορφη θέα θα είχε αφού είναι ένα ύψωμα σ' έναν κάμπο. Στο νου μας είχαμε κάτι σαν το Χλεμούτσι, το κάστρο της Κυλλήνης, (που βέβαια η θέα απ' αυτό είναι συνταρακτική, βλέπεις απ' την Κεφαλλονιά μέχρι την Κυπαρισσία, εδώ δεν είναι τόση) ή από άλλα κάστρα (όπως της Μυτιλήνης ή του Μολύβου) στα οποία όταν μπαίνεις μέσα δεν έχεις να δεις και πολλά. Κάνεις μια βόλτα και τα έχεις δει όλα. Κι η Μαρία γκρίνιαζε για τα 6€ που έπρεπε να πληρώσουμε για είσοδο. Οι Γερμανοί που για τα πάντα έχουν είσοδο κλπ. Μπήκαμε λοιπόν κατά τις 11:30 και δεν μείναμε πολύ. Χαλαρά, μόλις τέσσερις ωρίτσες! Γιατί το κάστρο μέσα είναι γεμάτο.

Μπαστάι

Το να βρεις βράχους στην Ελλάδα είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο. Ακόμα και στους κάμπους βρίσκονται βράχια, ενώ τα βουνά είναι διάσπαρτα από τέτοια. Όμως και πάλι, όταν βλέπεις τα μετέωρα αισθάνεσαι ένα δέος. Σκέψου τώρα να είσαι Γερμανός, να είσαι μακριά από τις Άλπεις ή άλλα βουνά, να βλέπεις όλο κάμπους γύρω σου (άντε και κάνα λόφο) και ξαφνικά να μια περιοχή που είναι σπαρμένη με βράχια. Κι όχι ένα δυο. Ομάδες βράχων που ξεπετάγονται διακόσια και τρακόσια μέτρα ψηλότερα απ' την υπόλοιπη περιοχή. Ε, μάλλον εκπλήσσεσαι και θεωρείς πως έχεις μια περιοχή με κάτι το ιδιαίτερο. Και πράγματι, η ομορφιά των βράχων του Μπαστάι (Bastei), του Λίλιενστάιν (Lilienstein) κλπ είναι ανείπωτη. Αν δε βάλει κανένας και τον Έλβα που κυλάει εκεί ανάμεσα το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει από κάθε φαντασία.