Κένιγκστάιν Συνέχεια

Όπως έγραφα λοιπόν στο κάστρο του Κένιγκστάιν περάσαμε πολλές ώρες. Έτσι είναι πάρα πολλές οι φωτογραφίες που μαζεύτηκαν (παρόλο που όλες του Έλβα τις κράτησα για επόμενη δημοσίευση). Οπότε σήμερα παρουσιάζω τη συνέχεια.

Το κελάρι του κάστρου όπου φυλάγονταν τα βαρέλια με το κρασί (λάδι πού να βρούνε να φυλάξουνε!)

Το πηγάδι για την ύδρευση αυτών που έμεναν εδώ. Όπως αναφέρεται στον πίνακα είναι το δεύτερο βαθύτερο πηγάδι κάστρου της Γερμανίας με 152 μέτρα (το βαθύτερο φτάνει τα 170). Για το ανέβασμα του νερού από τόσο βάθος παλιότερα χρησιμοποιήθηκαν άλογα,

ενώ σε νεώτερες εποχές βοήθησε ο ατμός, το πετρέλαιο και αργότερα το ηλεκτρικό. Η βασική ιδέα ήταν δυο κουβάδες, ένας κατέβαινε άδειος κι ο άλλος ανέβαινε γεμάτος. Οι κουβάδες φαίνονται στο πηγάδι μέσα, ενώ εδώ είναι οι φωτογραφία από το τύμπανο στο οποίο τυλιγόταν το σχοινί και η αντίστοιχη μακέτα.

Το γεγονός πως το κάστρο βρίσκεται πάνω σε βράχο, ουδόλως εμποδίζει να υπάρχουν κήποι και λουλούδια. Γενικά δεν έχω δει μέρος της Γερμανίας που να μην είναι τίγκα στο λουλούδι.

Πατέντες. Όταν έχεις μια αψιδωτή πόρτα, πώς της κάνεις να ανοίγει; Την κάνεις σε δυο (το κάθε φύλλο δηλ. συνολικά τέσσερα) κομμάτια. Που όταν θέλεις να την ασφαλίσεις βάζεις ένα σύρτη, αλλά όταν είναι ανοιχτή σπάει το πάνω μέρος και κανένα πρόβλημα. Απ' την άλλη πώς θ' ανεβοκατεβαίνει ο κόσμος; Υπάρχει ο δρόμος για αν πας με τα πόδια, όπως πήγαιναν οι ένοικοι του κάστρου, αλλά προφανώς δεν είναι και το πιο εύκολο. Έτσι φτιάχτηκαν δυο ασανσέρ: ένα εσωτερικό, στο οποίο χωράνε και αυτοκίνητα ολόκληρα και ένα εξωτερικό για καμιά 10αριά άτομα να ανεβαίνουν και ν' απολαμβάνουν τη θέα.

Βέβαια, για κάστρο όπου έμεναν άρχοντες μιλάμε τόσην ώρα, και άρχοντες χωρίς χρήμα δεν είναι άρχοντες. Γιατί μπορεί μεν να άρχουν, αλλά άμα δεν πληρώνουν κιόλας, η αρχή τους είναι κολοβή. Κι όταν έχεις χρήμα, χρειάζεσαι θησαυροφυλάκιο. Βλέπετε τότε, το χρήμα ήταν σε πολύτιμο μέταλλο. Χρυσά αλλά κυρίως ασημένια νομίσματα. Δεν ήταν σε χαρτιά, χρεόγραφα ομόλογα και τα τοιαύτα. Ιδού λοιπόν το θησαυροφυλάκιο. Ο γραμματικός κρατάει λογαριασμό, ο στρατιώτης φυλάει να μην γίνουν τίποτα ατασθαλίες και το πράγμα υπάρχει από κάτω. Βαρελάκια με ασημένια νομίσματα, με αρκετό βάρος που για να μεταφερθούνε υπάρχει ειδικό σύστημα με ράγες. Για το ανέβασμα, χρειάζονται σκοινιά και μπράτσα γερά!

Ενδιαφέρον όμως είχαν και οι χώροι για το μαγείρεμα. Οι οποίοι χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Υπάρχει ο φούρνος, υπάρχουν και τα μαγειριά. Μπήκαμε μέσα και χαζέψαμε. Κι ενώ λέγαμε να κάτσουμε έξω για φαΐ, ήταν τέτοια η ατμόσφαιρα μέσα που ξετρελαθήκαμε.

Όταν μπήκαμε ο χώρος ήταν άδειος μέσα. Το κακό είναι πως τραβώντας φωτογραφίες, μπήκαν άλλοι και μας πήραν τις θέσεις που σκεφτόμασταν. Κι επειδή όλο και πλήθυνε η πελατεία, βιαστήκαμε να κάτσουμε γιατί στο τέλος δεν θα βρίσκαμε καρέκλα!

Το μάτι απλώνεται αρκετά κι από δω. Στο βάθος, σε ευθεία απόσταση 15 χλμ. περίπου, η Δρέσδη. Δεν είναι κάτι το φανταστικό, αλλά είναι αρκετό.