Μπαστάι

Το να βρεις βράχους στην Ελλάδα είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο. Ακόμα και στους κάμπους βρίσκονται βράχια, ενώ τα βουνά είναι διάσπαρτα από τέτοια. Όμως και πάλι, όταν βλέπεις τα μετέωρα αισθάνεσαι ένα δέος. Σκέψου τώρα να είσαι Γερμανός, να είσαι μακριά από τις Άλπεις ή άλλα βουνά, να βλέπεις όλο κάμπους γύρω σου (άντε και κάνα λόφο) και ξαφνικά να μια περιοχή που είναι σπαρμένη με βράχια. Κι όχι ένα δυο. Ομάδες βράχων που ξεπετάγονται διακόσια και τρακόσια μέτρα ψηλότερα απ' την υπόλοιπη περιοχή. Ε, μάλλον εκπλήσσεσαι και θεωρείς πως έχεις μια περιοχή με κάτι το ιδιαίτερο. Και πράγματι, η ομορφιά των βράχων του Μπαστάι (Bastei), του Λίλιενστάιν (Lilienstein) κλπ είναι ανείπωτη. Αν δε βάλει κανένας και τον Έλβα που κυλάει εκεί ανάμεσα το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει από κάθε φαντασία.

Οι βράχοι του Μπαστάι διαφέρουν απ' τα μετέωρα στο γεγονός πως τα μετέωρα είναι τελείως γυμνά ενώ στο Μπαστάι είναι γεμάτοι δέντρα. Πώς γίνεται αυτό, είναι άλλο θέμα. Πάντως κι εδώ υπάρχουν σημάδια πως κάποτε κατοικούνταν από ανθρώπους (όπως π.χ. τα λαξευμένα σκαλιά).

Κάποιοι απ' τους άλλους βράχους. Το Λίλιενστάιν που ανέφερα αλλά και το Κένιγκστάιν με το φρούριο που έχει πάνω του.

Η θέα από πάνω κόβει την ανάσα αλλά εξίσου εντυπωσιακά είναι όταν στέκεσαι ανάμεσα στα βράχια. Πίσω μου διακρίνεται η γέφυρα που οδηγούσε στον οικισμό.

Ο Έλβας στη βάση του Μπαστάι.

Στη γέφυρα που λέγαμε και μια φωτογραφία από τρίτον (το να βρεις κόσμο δεν είναι  δύσκολο, το δύσκολο είναι η φωτογραφία που θα σου βγάλει να είναι τέτοια που να σ' αρέσει. Κι αυτή είναι τέτοια. Τον έκοψα ότι είχε καλό μάτι και του ζήτησα να μας βγάλει. Το κακό είναι άλλες φορές που ζητάς από κάποιον να σε βγάλει με ένα φόντο κι αυτός προσπαθεί να βγάλει εσένα, ολόκληρο, και ξεχνάει το φόντο).

Σχεδιάγραμμα και μακέτα που δείχνουν πώς πιστεύουν πως ήταν ο οικισμός κάπου  το μεσαίωνα.

Η δεξαμενή για την προμήθεια του οικισμού με νερό. Δεν ξέρω αν ήταν βρόχινο μόνο ή υπήρχε και κάποια πηγή πάνω στο βράχο (απίθανο μου φαίνεται).

Άποψη των βράχων προς τα κάτω αλλά και στο βάθος.

Το 2003 είχαμε πάει με τον Χρήστο στο χωριό του, την Μπάστα (Βάστα την βρίσκω στο χάρτη) Αρκαδίας. Τότε είχαμε επισκεφτεί και την Αγια-Θοδώρα, ένα εκκλησάκι στο ρέμα, χαμηλά που η ιδιομορφία του είναι πως υπάρχον πολλά δέντρα πάνω του, σαν να βγαίνουν μέσα από τους τοίχους και τη σκεπή χωρίς ριζικό σύστημα.

Κι εδώ, στο Μπαστάι (για δες, λες να μην είναι τυχαία η ομοιότητα του ονόματος Μπάστα - Μπαστάι;) είδα ξανά ένα σωρό δέντρα που βγαίναν κατευθείαν απ' τους βράχους. Και για την πρώτη περίπτωση υπήρχε και κάποιος θρύλος που συνέδεε την ιερότητα του χώρου με την παρουσία τους. Εδώ, δεν είδα γραμμένο τίποτα τέτοιο.

Τις μέρες εκείνες, βαρεθήκαμε να βλέπουμε νύφες. Στην Πολωνία βλέπαμε τουλάχιστον μία κάθε μέρα. Για να μη σπάσουμε την παράδοση λοιπόν, με το φτάσαμε στη Γερμανία, βρήκαμε άλλη μια, στο Μπαστάι. Μάλλον είχαν έρθει για φωτογράφιση μια και όπως είπα τα κάδρα είναι καταπληκτικά εδώ, ε, και μετά να κάνουν και το γαμήλιο γλέντι στο παρακείμενο ξενοδοχείο!