Παντούφλες

Στο χωριό μου, πάντα όταν πηγαίναμε σ' ένα σπίτι, βγάζαμε τα παπούτσια μας. Δεν συνηθιζόταν ν' ανέβει κάποιος με τα παπούτσια πάνω (τα σπίτια είναι δίπατα). Κι αυτό για να μην λερώσουν τα διάφορα που ήταν στρωμένο το σπίτι. Αλλά αυτό είχε το τίμημά του: Ήμασταν ξυπόλητοι όση ώρα διαρκούσε η επίσκεψη. Φεύγοντας από το χωριό, τη συνήθεια αυτή τη ξέχασα. Τόσο μάλιστα που όταν μου ζήτησε μια ξαδέρφη μου να πάω σπίτι της να της φτιάξω κάτι στον υπολογιστή της, καλοκαίρι ήτανε, μπήκα μέσα με τη σαγιονάρα. Δεν μου είπε τίποτα, αλλά το σχολίασε αργότερα στη μάνα μου.

ΕΡΤ Εγκώμιον

Για την ΕΡΤ έχουν γραφτεί πολλά. Τις περισσότερες φορές είναι κατηγορίες. Είτε γιατί οι ειδήσεις είναι μονόπλευρες (πάντα κυβερνητικές, όποιο κόμμα και να είναι στην κυβέρνηση)  είτε για το τέλος (την εισφορά) που πληρώνεται με το λογαριασμό της ΔΕΗ - δυστυχώς, για το τέλος της που πλησιάζει λίγα γράφονται και λέγονται - είτε για το πρόγραμμά της με γνωστότερη την απαξιωτική έκφραση "ποιος βλέπει την ΕΡΤ". Εγώ λοιπόν επειδή βλέπω (όταν μου διατίθεται) την ΕΡΤ και κυρίως την ακούω, αποφάσισα να γράψω το "εγκώμιον" της ΕΡΤ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να υπερασπιστώ μερικά σημεία. Υπάρχουν και στραβά; Σίγουρα υπάρχουν, όμως από το σημείο αυτό μέχρι το να κλείσει η ΕΡΤ υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Επανάληψη της Ιστορίας

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι σήμερα. Σχολική γιορτή - αργία στη μαμά Ελλάς, είπα να απόσχω, άσχετα αν εδώ στην ξένην προβλέπεται εκκλησιασμός και μάθημα ή μόνο μάθημα, εμείς θα το κάνουμε εκκλησιασμός και παιδαγωγική συνεδρίαση τριμήνου και πάει λέγοντας. Και παρά την παρατήρηση της Μαρίας γιατί δεν έχει σήμερα τίποτα, έλεγα να το αφήσω έτσι, αλλά οι επαναλήψεις της ιστορίας που λέγαμε χτες, είναι πολλές. Η πρόταση για επιβολή δημοσιονομικού ελέγχου που γίνεται σήμερα είναι αντιγραφή αυτού που έγινε το 1892 με τον Λω στην αρχή κι αφού πέρασαν χρόνοι πολλοί και η πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη δεν ερχόταν, ήρθε η επιτροπεία το 1897 (μετά και το αποτυχημένο πόλεμο του έτους εκείνου).

Ο Σουρής Σήμερα

Όπως έχω γράψει αρκετές φορές, παρακολουθώ το μπλογκ του Ν. Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία. Μερικές φορές αναφέρομαι σε δημοσιεύσεις σ' αυτό, αλλά σήμερα γράφω για να βάλω δυο παραπομπές: στο σημερινό του άρθρο, που δείχνει ότι τίποτα δεν είναι πρωτότυπο στην ιστορία αλλά αυτή επαναλαμβάνεται. Αν δεν το πειστείτε πλήρως μ' αυτό, που έχει ένα απόσπασμα απ' τον αγαπημένο μου Σουρή, του 1892 παρακαλώ, πηγαίνετε εκεί που έχε βάλει ολόκληρο το φύλλο της εφημερίδας Ρωμιός (φύλλο 401, 3/10/1892, πριν από 120 χρόνια παρακαλώ), όχι σε δυσανάγνωστη σάρωση, αλλά πληκτρολογημένο εξ αρχής. Θα το χαρακτήριζα χορταστικό. Για όποιους δεν ξέρουν τον "Ρωμιό" ήταν έμμετρη εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα που έβγαζε ο Σουρής από το 1883 μέχρι το 1918. Κι όταν λέμε έμμετρη εννοούμε πλήρως: από τον τίτλο (ο Ρωμιός, εφημερίς που την γράφει ο Σουρής, πάλι σαραντακίζω!!!) και την ημερομηνία μέχρι τα κείμενα και τις διαφημίσεις!

Ελαιοτριβεία

Η τσιμινιέρα είναι σήμερα πια μόνο διακοσμητικό στοιχείο! Προ ΔΕΗ, εκεί δίπλα ήταν η γεννήτρια που τροφοδοτούσε τα δυο χωριά.

Τελείως άσχετο με τη Γερμανία και το σημερινό θέμα. Εδώ παντού χρησιμοποιούν κρέμα (ζάνε -Sahne)) κι όχι λάδι (και πού να βρεθούν οι ελιές), άρα δεν έχουν και ελαιοτριβεία. Αλήθεια, έχετε σκεφθεί πώς βγαίνει το λάδι; Το ελαιόλαδο εννοώ, για τα άλλα δεν ξέρω. Πολλές φορές θυμάμαι πώς ήταν τότε όταν ήμουνα μικρός στο χωριό και πήγαινα να πάρω ψωμί. Είχαμε δυο φούρνους και πότε παίρναμε ψωμί από τον ένα και πότε από τον άλλο. Ο καθένας είχε κάποιο ιδιαίτερο στο ψωμί του, όμως και οι δυο φούρνοι είχαν κάτι κοινό: ήταν κοντά σε ένα από τα δυο εργοστάσια που δούλευαν τότε στο χωριό και άλεθαν τις ελιές κι έβγαζαν το λάδι. Και γυρνώντας ξεχνιόμουνα με τις ώρες να παρακολουθώ τη διαδικασία και να μυρίζω τη μυρωδιά του φρέσκου λαδιού. Άλλα δυο ήταν στο διπλανό χωριό. Τα δυο απ' αυτά ήταν συνεταιριστικά, ενώ τα άλλα δύο ιδιωτικά. Σήμερα, απ' όλα αυτά έχει μείνει μόνο το ένα, κι αυτό με νέο ιδιοκτήτη.

Λονδίνο - Κόστος

Το κόστος παραμονής στο Λονδίνο είναι αρκετά ανεβασμένο. Το να πας μέχρις εκεί είναι εύκολο. Βλέπεις υπάρχουν αρκετές αεροπορικές εταιρίες χαμηλού κόστους που εδρεύουν στην Αγγλία. Όπως οι Ίζι Τζετ και η Ράιαν Αίαρ που είναι οι πιο γνωστές. Απ' όποιο μέρος της Ευρώπης να ξεκινάς ή η μια ή η άλλη θα ξεκινάνε από κάπου εκεί κοντά. (Βέβαια η δεύτερη δεν φεύγει από κεντρικά αεροδρόμια που έχουν ψηλά τέλη, αλλά από πολύ περιφερειακά που για να φτάσεις μέχρις εκεί, πληρώνεις ένα μέρος απ' αυτά που κέρδισες, αλλ' αυτό είναι άλλη ιστορία). Αλλά εκεί τελειώνουν τα φτηνά. Ξεκινώντας απ' το αεροδρόμιο για την πόλη (για το κέντρο του Λονδίνου δηλ.) αρχίζεις να καταλαβαίνεις τη διαφορά. Έχω γράψει για το κόστος στο πρώτο σημείωμα για το Λονδίνο, όποιος δεν θυμάται μπορεί να τα δει εκεί και να πάρει μια γεύση.

Λονδίνο - Εκκλησίες

Στο Μόναχο, σ' όποια γωνιά και να βρεθώ, όλο και κάποια εκκλησία θα συναντήσω. Άλλες καθολικές κι άλλες ευαγγελικές (οι ορθόδοξες είναι μόνο δύο και μάλιστα η μία - η Σαλβάτορκίρχε - δεν μοιάζει ιδιαίτερα με ορθόδοξη αφού ήταν καθολική και παραχωρήθηκε στους Έλληνες του Μονάχου πριν το 1830, όπως έχω ξαναγράψει). Αντίθετα στο Λονδίνο οι εκκλησίες είναι λιγοστές. Και μεγάλες. "Επισκεφθήκαμε" δύο. Και χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά γιατί η επίσκεψη περιορίστηκε στο εξωτερικό τους μέρος μιας και αν θέλαμε να προχωρήσουμε και στο εσωτερικό θα έπρεπε να πληρώσουμε είσοδο και μάλιστα αρκετά ψηλή. Γύρω στις 15 λίρες! Αλλά γι' αυτά άλλη φορά. Αντίθετα, στο Μόναχο (στην υπόλοιπη Γερμανία παίζεται, υπάρχουν και με εισιτήριο), σε όλα πληρώνεις για να μπεις, αλλά όχι στις εκκλησίες!