Επικοινωνία

Για άλλη μια φορά θα καταφύγω στο λεξικό της κοινής νεοελληνικής γλώσσας για τη λέξη «επικοινωνία». Έχει διάφορες σημασίες, τρεις τον αριθμό απ' τις οποίες οι δυο τελευταίες διπλές. Όλες έχουν την έννοια πως η διαδικασία είναι αμφίδρομη. Αντίστοιχα και στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Κανένα δεν έχει προλάβει να καταγράψει την καινούρια σημασία της λέξης. Αντί να λέγεται και να γράφεται «διαφήμιση» χρησιμοποιείται η λέξη επικοινωνία. Κι αντί να διαφημίζεται ένα προϊόν, επικοινωνείται! (κι ορθογράφος μου το κοκκινίζει αφού δεν αναγνωρίζει μέση φωνή στο ρήμα). Ίσως γιατί η διαφήμιση είναι παρεξηγημένη και θεωρείται ύποπτη, ίσως γιατί οι διαφημίσεις μπαίνουν στα μέσα μαζικής επικοινωνίας (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση αλλά και ίντερνετ). Κι αντί να αναγράφεται ο χορηγός για τη διαφήμιση, γράφεται (και λέγεται) χορηγός επικοινωνίας. Το χειρότερο δε όλων είναι που σε ράφι σουπερμάρκετ υπήρχε πινακίδα που έγραφε κάτι για τις «τιμές που επκοινωνούνται». Δεν αναγράφονται, δεν ανακοινώνονται, επικοινωνούνται! Έλεος.

Αθήνα 2012

Τι μούρθε να ασχοληθώ με την Αθήνα; Και σε ποιον να την παρουσιάσω αφού την ξέρουμε όλοι. Κι όμως. Αρκετές φορές έχω περπατήσει κι έχω δει κι έχω θαυμάσει αυτό που υπάρχει. Και δεν είναι λίγο παρά τα όσα έχουν καταστραφεί αν και, σε σύγκριση με αυτά των άλλων πόλεων που είδα δεν είναι τόσο θαυμαστά. Δηλαδή τα νεοκλασικά κτίρια που έχουν επιζήσει είναι εντυπωσιακά μεν αλλά δεν έχουν αυτό το βάρος και το μπιχλιμπιδωτό που συνηθίζεται στας Ευρώπας. Χώρια ότι χάνονται και πνίγονται ανάμεσα στους όγκους τσιμέντου που έχουν πέσει δίπλα του. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό κάνοντας βόλτα στο κέντρο το διαπίστωσα αυτό, αλλά κάθε φορά δεν είχα τη μηχανή μαζί μου. Αλλά το προπερασμένο Σάββατο που την είχα, τράβηξα μερικές κι είπα να τις μοιραστώ μαζί σας. Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Μικρή διακοπή λοιπόν απ' τη Γαλλία για να δούμε το σπίτι μας. Τώρα θα πει κανείς ποια Γαλλία αφού τελευταία μια μέρα έχει ανάρτηση για Γαλλία και μια για την επικαιρότητα. Σωστό κι αυτό, αλλά οι κύριες αναρτήσεις είναι αυτές από τη Γαλλία και οι άλλες είναι εμβόλιμες. Πάμε λοιπόν στην Αθήνα. Για ξεκίνημα το Δημαρχείο. Το παλιό δηλαδή γιατί τώρα έχει απλωθεί σε πολλά κτίρια.

Κυριακάτικα ψώνια

Τελευταία μπήκε πάλι το θέμα της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές. Μάλιστα, αυτές τις μέρες γίνεται και ηλεκτρονική διαβούλευση του θέματος. Οι Κυριακάτικες εφημερίδες είχαν αναφορά στο θέμα, υπερθεματίζοντας πως έτσι θα έρθει η ανάπτυξη, όταν οι καταναλωτές θα μπορούν να ψωνίζουν όλες τις μέρες της εβδομάδας (το επόμενο θα είναι να είναι ανοιχτά και όλες τις ώρες). Εκείνο δε που προβάλλεται είναι πως στις υπόλοιπες χώρες αυτό είναι ο κανόνας κι όπου εφαρμόστηκε, ήρθε αμέσως η ανάπτυξη. Σάματις, αρκεί να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά για να κυκλοφορεί το χρήμα, το αν υπάρχει ή όχι δεν έχει σημασία! Μιας και έχω κυκλοφορήσει σε άλλες χώρες (και μείνει σε μια άλλη για κάμποσο καιρό) να επαναλάβω το τι ισχύει στην πραγματικότητα (κι όχι στο μυαλό των δημοσιογράφων που «παρουσιάζουν» την είδηση).

Μαρέ

Μετά το Καρτιέ Λατέν είπαμε να κλείσουμε τη μέρα μας στο Μαρέ. Το Μαρέ (Marais) είναι η περιοχή του Παρισιού όπου ήταν χτισμένη η Βαστίλη η κατάληψη της οποίας σηματοδοτεί τη Γαλλική επανάσταση (14/7/1789) και από την οποία Βαστίλη σήμερα δεν υπάρχει δείγμα παρά μόνο το όνομα της πλατείας και ενός δρόμου που ξεκινάει από κει που ήταν χτισμένη η φοβερή φυλακή. Έτσι πήγαμε κι εμείς μέχρι την πλατεία Βαστίλης (το όνομα έμεινε) που είναι στα όρια της συνοικίας. Στο κέντρο της πλατεία βρίσκεται η στήλη της Ιουλίου (του 1830), ένα μνημείο για μια ακόμα επανάσταση στη Γαλλία.

Πωλείται και το σπίτι μου

Πωλείται όπως είν' επιπλωμένο. Έτσι έλεγε ένα παλιό τραγούδι του Αντύπα. Κι απ' ότι φαίνεται η κυβέρνηση αρχίζει να το φωνάζει παντού. Πουλάει ακίνητα στα οποία στεγάζονται οι υπηρεσίες της. 28 συνολικά, μεταξύ αυτών τα κτίρια του υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού! Η συνένωση των υπουργείων αυτών να είναι που προσέδωσε αυτή την κοινή μοίρα; Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε κτίρια. Για το υπουργείο Παιδείας η μετακόμιση είναι πρόσφατη (και μάλιστα οι διοικητικοί υπάλληλοί του πήραν έξτρα μπόνους για τη μετακόμιση αυτή). Χρόνια και ζαμάνια στο νοίκι, σε κτίριο της εκκλησίας, κάποια στιγμή του παραχωρήθηκε ένα απ' τα ακίνητα που φτιάχτηκαν για τους ολυμπιακούς αγώνες. Πάνω λοιπόν που μειώθηκαν τα έξοδά του, θα πουληθεί λέει το ακίνητο και θα νοικιαστεί απ' τον αγοραστή με μακροχρόνιο συμβόλαιο!

Καρτιέ Λατέν

Μετά τους κήπους του Λουξεμβούργου προχωρήσαμε προς το Πάνθεον και κατηφορίσαμε στο Καρτιέ Λατέν (Quartier Latin) τη συνοικία των φοιτητών (όχι, δεν καθίσαμε για καφέ στο Καφέ - Γκρέκο - εντάξει, δεν λέει για το εδώ το τραγούδι, αλλά υπάρχει κι εδώ και μ' αρέσει)! Καρτιέ Λατέν σημαίνει Λατινική συνοικία και έχει να κάνει με το ότι είναι η συνοικία των γραμμάτων και των επιστημών αφού εδώ είναι η περίφημη Σορβόνη. Κι επειδή κάποτε οι επιστήμες βασίζονταν στα λατινικά, εδώ ήταν η περιοχή που ξέρανε λατινικά. Εξού και το όνομα.

Απόκτηση εργασίας στη Γερμανία

Λένε πολλές φορές για τα τραγελαφικά του δικού μας γραφειοκρατικού συστήματος. Πως τα έγγραφα που ζητάει η διοίκηση (άσχετα αν πολλές φορές τα χρεώνουμε στον υπάλληλο που έχουμε μπροστά μας, αυτά είναι κανονισμένα από αλλού, π.χ. απ' τους νόμους που δεν συσχετίζονται μεταξύ τους) είναι περίεργα ή αντικρουόμενα κλπ. Και πως αυτό είναι ελληνικό φαινόμενο. Ελληνικό; Καθόλου. Παρόμοια συμβαίνουν και στη Γερμανία. Που από μια πρώτη άποψη φαίνονται παράλογα και αλλοπρόσαλλα. Αλλά για όλα υπάρχει λύση. Το θέμα που θέλω να αναφέρω σήμερα είναι στην απόκτηση εργασίας από κάποιον ξένο στον τόπο. Είτε από άλλο μέρος της Γερμανίας είτε από το εξωτερικό. Για να προσληφθείς σε οποιαδήποτε εργασία (αλλά όχι μόνο, σχεδόν για κάθε ενέργεια που χρειάζεται για την εγκατάστασή σου σε ένα μέρος) απαραίτητο είναι το χαρτί που λέει πως έχεις δηλωθεί στο δήμο (Anmeldung). Το πού μένεις. Αλλά για να μείνεις κάπου, για να νοικιάσεις ένα σπίτι, πρέπει να έχεις δουλειά. Φαύλος κύκλος δηλ. Και τότε; πώς γίνεται και βρίσκουν δουλειά οι μετανάστες;