Πωλείται και το σπίτι μου

Πωλείται όπως είν' επιπλωμένο. Έτσι έλεγε ένα παλιό τραγούδι του Αντύπα. Κι απ' ότι φαίνεται η κυβέρνηση αρχίζει να το φωνάζει παντού. Πουλάει ακίνητα στα οποία στεγάζονται οι υπηρεσίες της. 28 συνολικά, μεταξύ αυτών τα κτίρια του υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού! Η συνένωση των υπουργείων αυτών να είναι που προσέδωσε αυτή την κοινή μοίρα; Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε κτίρια. Για το υπουργείο Παιδείας η μετακόμιση είναι πρόσφατη (και μάλιστα οι διοικητικοί υπάλληλοί του πήραν έξτρα μπόνους για τη μετακόμιση αυτή). Χρόνια και ζαμάνια στο νοίκι, σε κτίριο της εκκλησίας, κάποια στιγμή του παραχωρήθηκε ένα απ' τα ακίνητα που φτιάχτηκαν για τους ολυμπιακούς αγώνες. Πάνω λοιπόν που μειώθηκαν τα έξοδά του, θα πουληθεί λέει το ακίνητο και θα νοικιαστεί απ' τον αγοραστή με μακροχρόνιο συμβόλαιο!

Το άλλο κτίριο του ίδιου (πια) υπουργείου που πουλιέται είναι ένα ιστορικό κτίριο: αυτό της οδού Μπουμπουλίνας. Ιστορικό γιατί εκεί στεγάζονταν τα κρατητήρια της γενικής ασφάλειας Αθηνών επί χούντας κι εκεί έφτυσαν αίμα πολλοί συνέλληνες, ύποπτοι για τα εθνικά τους φρονήματα. Το γνωστό τραγούδι «το Σφαγείο» (χτυπούν τα βράδια στην ταράτσα τον Αντρέα) αναφέρεται στην ταράτσα αυτού ακριβώς του κτιρίου (και στον Αντρέα Λεντάκη). Το κτίριο πέρασε αργότερα στα χέρια του ΚΚΕ και κάποια στιγμή πουλήθηκε στο δημόσιο για να στεγαστεί εκεί το υπουργείο πολιτισμού. Τώρα πάει για ιδιωτικοποίηση.

Για τη σχετική προετοιμασία αποδοχής της άποψης κάλλιο νοικάρης παρά νοικοκύρης, κυκλοφορεί και ένα μέιλ που διαφημίζει το πόσο κερδισμένος είναι κάποιος να ζει στο νοίκι απ' το να έχει έξοδα για το δικό του ακίνητο. Σάματις, ο ιδιοκτήτης δεν παίρνει απ' το νοικάρη τα λεφτά που ξοδεύει. Είναι (και) θέμα νοοτροπίας. Το να έχεις δικό σου σπίτι ήταν σημαντικό για τον Έλληνα, σ' αντίθεση με αυτά που ισχύουν σε άλλες χώρες. Και θεωρούσαμε πάντα το άκρον άωτον του ξεπεσμού το πουλάω το σπίτι μου (ειδικά γιατί δεν έχω να το συντηρήσω).