Οι κήποι του Λουξεμβούργου

Μετά το δάσος της Βουλόνης πήραμε το RER, τον προαστιακό του Παρισιού πάει να πει και πήγαμε στους κήπους του Λουξεμβούργου (Jardin du Luxembourg). Οι οποίοι κήποι του Λουξεμβούργου βρίσκονται, βέβαια, στο Παρίσι, στην καρδιά του μάλιστα, κι όχι στο Λουξεμβούργο. Λέγονται έτσι γιατί βρίσκονται γύρω απ' το Παλάτι του Λουξεμβούργου. Δεν έχουν το μέγεθος του δάσους της Βουλόνης (αλλά δεν είναι κι εύκολο, ε;). Ένα μικρό κομμάτι είδαμε εμείς, αλλά αρκετά χαρακτηριστικό. Τι να γίνει, λίγες οι μέρες τελικά, είχαμε κι άλλα να κάνουμε.

Μιας και βρίσκεται στο κέντρο συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Που σουλατσάρουν πέρα δώθε ή αράζουν με τις ώρες σε καρέκλες αντίστοιχες του Ζαππείου.

Ένα μεγάλο συντριβάνι στη μέση και στο βάθος ο πύργος (ουρανοξύστης) του Μονπαρνές (δεν πήγαμε από κει). Οι κήποι είναι πολλοί παλιοί, φτιάχτηκαν από τους Μέδικους (τους απόγονους της Αικατερίνης). Οι σύγχρονοι επισκέπτες πάντως, αράζουν χαλαρά: σε δυο ή τρεις καρέκλες έκαστος!

Βασιλικοί κήποι να μην έχουν και μερικά αγάλματα; έχουν να τους βρίσκονται. Οι απομιμήσεις των ελληνικών γύρω απ' το κεντρικό συντριβάνι είναι χαρακτηριστικές, αλλά δεν είναι τα μόνα. Οι φήμες μιλάνε για πάνω από εκατό.

Πλιτς πλατς στο νεράκι. Κι αν δεν μπορούμε να μπούμε εμείς, βάζουμε τα τηλεκατευθυνόμενα καραβάκια μας!

Για παλάτι μιλήσαμε, φωτογραφία από παλάτι δεν βάλαμε. Να βάλω λοιπόν. Γενική άποψη από τους κήπους μέσα, και ζουμάρισμα στο ρολόι που υπάρχει στο μέσον του. Που δεν είναι μόνο του. Το συνοδεύουν και κάποια επιπλέον γλυπτά.

Άντε άλλη μια άποψη με γλυπτά. Τη μέρα εκείνες γινόταν έρανος για τον Ερυθρό Σταυρό. Οι συμμετέχοντες φορούσαν ένα άσπρο μπλουζάκι με έναν κόκκινο σταυρό πάνω του, για να δείχνουν το σκοπό τους και κρατούσαν ένα κλειδωμένο κουτί για το χρήμα. Βέβαια, δεν τηρούσαν πλήρως τους κανόνες σοβαρότητας που βλέπουμε σε εράνους στην Ελλάδα. Το αντίθετο ακριβώς. Με το ντύσιμο - παρωδία προσπαθούσαν να κινήσουν το ενδιαφέρον (τι γίνετ' εκεί) και να εκταμιεύσουν το χρήμα.

Για αγάλματα μιλήσαμε; Ιδού μερικά ακόμα. Όχι μόνο κλασσικά, αλλά και πιο μοντέρνα. Όπως «η γυναίκα με το μήλο». Το άλλο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Έλληνες: παριστάνει έναν αρχαίο Έλληνα ηθοποιό (αλλά φτιαγμένο το 19ο αιώνα)!

Στο βάθος το Πάνθεον. Άντε να πάμε και προς τα κει. Αλλά μεσημέριασε και πεινάμε. Ας τσιμπήσουμε κάτι και συνεχίζουμε.