Αθήνα 2012

Τι μούρθε να ασχοληθώ με την Αθήνα; Και σε ποιον να την παρουσιάσω αφού την ξέρουμε όλοι. Κι όμως. Αρκετές φορές έχω περπατήσει κι έχω δει κι έχω θαυμάσει αυτό που υπάρχει. Και δεν είναι λίγο παρά τα όσα έχουν καταστραφεί αν και, σε σύγκριση με αυτά των άλλων πόλεων που είδα δεν είναι τόσο θαυμαστά. Δηλαδή τα νεοκλασικά κτίρια που έχουν επιζήσει είναι εντυπωσιακά μεν αλλά δεν έχουν αυτό το βάρος και το μπιχλιμπιδωτό που συνηθίζεται στας Ευρώπας. Χώρια ότι χάνονται και πνίγονται ανάμεσα στους όγκους τσιμέντου που έχουν πέσει δίπλα του. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό κάνοντας βόλτα στο κέντρο το διαπίστωσα αυτό, αλλά κάθε φορά δεν είχα τη μηχανή μαζί μου. Αλλά το προπερασμένο Σάββατο που την είχα, τράβηξα μερικές κι είπα να τις μοιραστώ μαζί σας. Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Μικρή διακοπή λοιπόν απ' τη Γαλλία για να δούμε το σπίτι μας. Τώρα θα πει κανείς ποια Γαλλία αφού τελευταία μια μέρα έχει ανάρτηση για Γαλλία και μια για την επικαιρότητα. Σωστό κι αυτό, αλλά οι κύριες αναρτήσεις είναι αυτές από τη Γαλλία και οι άλλες είναι εμβόλιμες. Πάμε λοιπόν στην Αθήνα. Για ξεκίνημα το Δημαρχείο. Το παλιό δηλαδή γιατί τώρα έχει απλωθεί σε πολλά κτίρια.

Η Εθνική τράπεζα συνήθως διαλέγει ενδιαφέροντα κτίρια για  την στέγαση των υπηρεσιών της. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, μάλλον νομίζω πως είναι πολιτική της, να εκμεταλλεύεται κτίρια που άλλοι τ' αφήνουν. Στις παραπάνω φωτογραφίες το υποκατάστημα Ομόνοιας και το κεντρικό της κτίριο. Αυτό βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Δημαρχείο και είναι και το σήμα κατατεθέν της τράπεζας, το λογότυπό της ας πούμε.

Πλατεία Ομόνοιας και δυο χαρακτηριστικά της κτίρια. Τα πρώην ξενοδοχεία, Μπάγκειον και Μέγας Αλέξανδρος.

Στο κέντρο της πλατείας υπάρχουν κάμποσες ελιές που αυτό τον καιρό είναι γεμάτες καρπό. Στο χωριό μου συνηθίζεται την πρωτοχρονιά να κόβουν ένα κλαδί με καρπό και να το κρεμάνε στην πόρτα του σπιτιού για γούρι. Και πρέπει να είναι με πολλές το κλαδί μιας και όσες ελιές έχει τόσα μόδια (= 500 οκάδες) θα έχουν σοδειά του χρόνου.

Στην Ομόνοια τα περιστέρια συναγωνίζονται σε αριθμό αυτά που συχνάζουν στις υπόλοιπες πλατείες της Αθήνας. Μπροστά τους αυτά που έχουν το όνομα, της πλατείας Τραφάλγκαρ του Λονδίνου δηλ., δεν πιάνουν μία. Τριγυρίζουν τη φάτνη που έχει φτιαχτεί και που έχει στολιστεί με τα κατακόκκινα Αλεξανδρινά (Ποϊνσέττια το επίσημο όνομά της, αλλά δεν λέγεται εύκολα).

Στην Ομόνοια ακόμα, απέναντι απ' το Μπάγκειον και το Μέγας Αλέξανδρος, αλλά και άλλα εντυπωσιακά νεοκλασικά (που εδώ, με το άνοιγμα της πλατείας, μπορείς να τα δεις) ιδού και ένα άλλο ξενοδοχείο. Με μοντέρνο έως φουτουριστικό διάκοσμο. Και λέω πως στην Ομόνοια φαίνονται, γιατί λίγο πιο πέρα, στην πλατεία Κοτζιά, πρέπει να εστιάσεις προσεκτικά για να τα ξεχωρίσεις.

Προχωράμε στην Αθηνάς. Στόχος μας το Μοναστηράκι, αλλά περνώντας να ρίξουμε μια ματιά απ' τις αγορές της Αθήνας. Στη Βαρβάκειο. Πρώτα η κρεαταγορά. Η αίσθησή μου είναι πως κι εδώ η κίνηση είναι πεσμένη σε σχέση με παλιότερες εποχές που πέρναγα. Η κρεαταγορά στεγάζεται σε δυο δρόμους, σκεπασμένους από πάνω, αριστερά και δεξιά της δημοτικής Αγοράς. Ακριβώς από πίσω τα πατσατζίδικα (απ' την παραγωγή στην κατανάλωση) και η «Στοά των Αθανάτων» με τα ρεμπέτικά της.

Στη δημοτική αγορά στεγάζεται η ψαραγορά.

Κι ακριβώς απέναντι η λαχαναγορά. Που με τα έργα που έχουν γίνει έχει περιοριστεί κατά πολύ. Γιατί παλιότερα έμοιαζε με λαϊκή ενώ τώρα είναι δέκα μαγαζάκια από δω κι από κει. Χμ. φωτογραφεία απ' τα τόσα καταστήματα με τα αλλαντικά δεν τράβηξα. Δεν πειράζει. Τράβηξα όμως απέναντι ένα παλιατζίδικο. Παζάρι λέει πως είναι, αλλά αυτό το ανατολίτικο όνομα δεν είναι πια σικ. Έτσι το όνομά του έγινε Μπαζάαρ. Άτσα ρε!

Συνεχίζουμε το δρόμο μας κι ένα παραδιπλανό νεοκλασικό γίνεται πιο εντυπωσιακό με  τον χριστουγεννιάτικο στολισμό του. Φτάνοντας στην πλατεία Μοναστηρακίου απέναντι ο παλιός σταθμό του Ηλεκτρικού, απέναντι το παλιό τζαμί κι από πάνω; Η Ακρόπολη. Απόλαυση.

Στην πλατεία συνήθως υπάρχουν μουσικοί με όργανα των Άνδεων. Αυτή τη φορά υπήρχε κάτι διαφορετικό. Από την Αφρική. Κι εκτός από μουσική είχε και χορό. Λίγο πιο πέρα ένας σαλεπτζής πουλάει το βραστό του σαλέπι. Και το ότι είναι καυτό - βραστό φαίνεται από τον ατμό που βγάζει!

Απ' το Μοναστηράκι ανεβαίνουμε προς Σύνταγμα. Περνάμε τη Μητροπόλεως και τα τραπέζια του Θανάση, του Μπαϊρακτάρη και του Σάββα έχουν αρκετό κόσμο παρόλο που η εποχή δεν είναι και ιδανική για να κάτσεις έξω για φαΐ. Ευτυχώς που κάποια μαγαζιά έχουν στολίσει και έτσι αποκτά κι ένα εποχικό χρώμα ο δρόμος.

Γιατί οι δρόμοι όχι μόνο χριστουγεννιάτικα φώτα δεν έχουν αλλά ούτε κανονικά. Άμα δεν σκοτεινιάσει για τα καλά φως δεν έχει! Βέβαια, όπως έγραφα και στην αρχή, ακόμα ο Δήμος δεν είχε ξεκινήσει την εορταστική περίοδο. Υπήρχε έτοιμος ο σχετικός στολισμός, αλλά χωρίς φως.

Και για του λόγου το αληθές, τα έργα προετοιμασίας στην πλατεία συνεχίζοντας ακόμα. Ένας σκελετός για ιγκλού είχε στηθεί, δεν ξέρω ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα, και ένα παγοδρόμιο ετοιμάζεται. Μπορεί να μην είναι το κλίμα της Αθήνας κατάλληλο για τον πάγο, αλλά είναι της μόδας για τα Χριστούγεννα. Εδώ έχουν κάνει πίστα σκι στα Εμιράτα.

Το κτίριο της Βουλής όμως ήταν φωτισμένο. Και την ώρα που περνάγαμε οι τσολιάδες έκαναν ξεμούδιασμα. Μόνο που η βροχή που είχε αρχίσει δεν μας άφησε να κάτσουμε παραπάνω. Ήταν και περασμένη η ώρα...