Άστεγοι

Για του λόγου το αληθές. Δυστυχώς μου δίνει μόνο μια βδομάδα!

Επιτέλους ανέβηκε λίγο η θερμοκρασία. Χθες το θερμόμετρο άγγιξε τους 0 βαθμούς. Κι αν σε κάποιους αυτό φαίνεται οξύμωρο, για μας εδώ που είμαστε επί δυο βδομάδες σε εμπλοκή σε θερμοκρασίες -15 με -8 το πολύ (είχαμε και χαμηλότερες μέχρι -22!), θερμοκρασίες απαγορευτικές για κυκλοφορία, το μηδέν μας φαίνεται μια χαρά. Βέβαια, η αίσθηση, το φίλινγκ, είναι πολύ χαμηλότερο, στους -6 ας πούμε. Αλλά με το - 15 πόσο νομίζεται πως νιώθαμε; Κάπου -20 και βγάλε. Οπότε; Και τι γίνεται όταν είσαι άστεγος με τέτοιες θερμοκρασίες; Και δεν θέλω ερωτήσεις του στιλ αν υπάρχουν άστεγοι στη Γερμανία και δη στο πλούσιο Μόναχο. Προφανώς και υπάρχουν. Υπολογίζονται στις 22.000 για τη Γερμανία απ' τους οποίους 300 με 400 άτομα στο Μόναχο. Μπορεί εγώ να μην τους έχω πετύχει, αλλά αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι εγώ δεν κυκλοφορώ σε ώρες που μπορείς να δεις αν ο άλλος είναι άστεγος ή όχι. Ενδείξεις υπάρχουν όμως, όταν βλέπεις κάποιον να έχει τα έχια του στο παγκάκι.

Βιβλία και Οικονομία

Άλλο ένα καθαρά ελληνικό θέμα. Πολλά τέτοια έπεσαν μαζεμένα τον τελευταίο καιρό. Θα μπορούσε να θεωρηθεί πως αυτό έχει να κάνει με έλλειψη θεμάτων απ' τη Γερμανία. Αλλ' αυτό είναι η μισή αλήθεια. Γιατί έχω κάμποσα Λονδρέζικα στα σκαριά και μάλιστα διαπιστώνω πως όσο απομακρύνομαι από την εποχή που έγινε το ταξίδι, τόσο δυσκολεύομαι να θυμηθώ τι ήθελα να γράψω κι έβαλα αυτόν το τίτλο ή αυτές τις φωτογραφίες. Απ' την άλλη συμβαίνουν διάφορα στην ημετέρα χώρα που με τσιγκλάνε να τα σχολιάσω. Βέβαια, το σημερινό δεν έχει κάποια ιδιαίτερη επικαιρότητα. Είναι κάτι που γίνεται χρόνια και που η κατάλληλα εποχή θα ήταν μάλλον το Σεπτέμβρη (που όμως για φέτος δεν προβλέπεται ραντεβού, αλλ' αυτό είν' άλλο θέμα). Αλλά μιας και το συζήταγα προχθές στο σχολείο είπα να το γράψω κιόλας, να υπάρχει και γραφτή η γκρίνια μου. Βλέπετε είναι χρόνια τώρα που διδάσκω στα σχολεία και κάθε φορά που το σκέφτομαι ενοχλούμαι. Αλλά αυτό δεν φτάνει.

Ιστορίες του Ναστραντίν Χότζα

Ένα απόσπασμα από το "Μεγάλο μας Τσίρκο". Είναι η αρχή από το 9ο κομμάτι του δίσκου "Το Σύνταγμα - 3 του Σεπτέμβρη". Ως γνωστόν αποτελεί τη μουσική από το αντίστοιχο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η συζήτηση αφορά το αιτούμενο σύνταγμα και συζητούν οι εκπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων: να έχουν (οι Έλληνες) σύνταγμα ή να μην έχουν. Κι εκεί υπάρχει η καταπληκτική ιδέα: να έχουν χωρίς αν έχουν!!! Εφαρμοστέα ακόμα και στις μέρες μας. Αλλά το θέμα που επέλεξα για σήμερα είναι οι ιστορίες του Ναστραντίν Χότζα.

PSI

Τι είναι πάλι αυτό το PSI; Από πού ξεφύτρωσαν αυτά τα τρία γράμματα που μπήκαν τελευταία στη ζωή ημών των Ελλήνων; Προφανώς εδώ δεν θα δώσω την οικονομική τους εξήγηση, μιας και ούτε εγώ ξέρω ακριβώς τι είναι και πώς γίνεται. Ούτε θα κάνω καμιά σπουδαία ανάλυση. Απλά θα βάλω μερικές σκέψεις μου εδώ που πολύ με απασχολούν τελευταία. Γιατί όταν πρωτοακούστηκε η λέξη(;) τον Οκτώβρη μας την παρουσίασαν σαν την πανάκεια που θα έλυνε το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Όμως ήταν τόσο βαριά που άλλαξε η κυβέρνηση για αν ολοκληρωθεί και τώρα ακούμε πως για να πετύχει το PSI θα ακολουθήσει κι άλλο σφίξιμο του ζωναριού.

Γερμανικόν Άγος

Το λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας μας λέει: "άγος το [áγos] O46α : (λόγ.) ασεβής, ανόσια πράξη, μίασμα: Tους βαραίνει ακόμα το ~ της γενοκτονίας. Kουβαλούσε πάντα μαζί του το ~ της πατροκτονίας. [λόγ. < αρχ. ἄγος]". Υπάρχει γερμανικό άγος; Και ποιο είν' αυτό. Η απάντησή μου είναι καταφατική, αλλά με αστερίσκους. Δηλ. το άγος δηλώνεται ότι υπάρχει και οι πολιτικοί άρχοντες δείχνει να το θυμούνται. Το δείχνει μέσα από διάφορες δηλώσεις, εκδηλώσεις, μνημεία αλλά και απ' τον τρόπο που αντιμετωπίζουν ας πούμε την κρίση στο ευρώ. Απ' την άλλη όμως δεν είμαι σίγουρος πόσοι το θυμούνται στην καθημερινότητα, ειδικά οι νέοι οι οποίοι σύμφωνα με τις στατιστικές μόνο ο 1 στους 5 ξέρει τι έγινε την περίοδο 1933 - 1945 στη Γερμανία.

Λονδίνο - Αεροδρόμιο Στάνστεντ

Για να πάει κανείς στο Λονδίνο έχει αρκετές επιλογές τόσο από αεροπορικές εταιρίες όσο και από αεροδρόμια. Μιας και γύρω του υπάρχουν 5 - 6 τέτοια. Το πρώτο (το πιο κοντινό) είναι το Λόντον-Σίτι (με κωδικό LCY), στα 14 χλμ. Το δεύτερο το γνωστότατο από πολύ παλιά Χίθροου (LHR) στα 27 χλμ. Αυτό είναι το μόνο που εξυπηρετείται και από τη γραμμή του μετρό (και στο πρώτο δηλ. μπορεί να πας με το μετρό αλλά η κίνησή του είναι περιορισμένη). Όταν είχα πρωτοπάει πριν 25 χρόνια είχε τέσσερις τερματικούς σταθμούς (τέρμιναλ), τώρα έχει πέντε! Αλλά η χωρητικότητά του εξακολουθεί να είναι περιορισμένη κι έτσι άρχισαν να χρησιμοποιούνται και πιο μακρινά. Όπως το Γκάτγουικ (LGW) για παράδειγμα στα 45 χλμ. Αυτό εξυπηρετείται με τρένα, απλά και γρήγορα. Πιο μακρυά το Λούτον (LTN) στα 55 χλμ κι ακόμα πιο πέρα στα 60 χλμ είναι το Στάνστεντ (STN) το αεροδρόμιο το οποίο θα περιγράψω σήμερα. Ήδη τα πράγματα αλλάζουν, το L που δείχνει πως είναι στο Λονδίνο έχει φύγει. Θα μου πείτε σιγά τη διαφορά στα 45, τα 55 ή στα 60 χλμ. Ε, ναι. Όταν αρχίζεις κι απομακρύνεσαι τι πέντε πάνω τι πέντε κάτω! Εξάλλου, όταν είσαι μακρύτερα, για να έχεις κίνηση, ρίχνεις τις τιμές! Στην πάνω φωτογραφία η Μαρία μπροστά στην είσοδο. Τίποτα το εντυπωσιακό! Στην πινακίδα αναφέρει πως είναι αεροδρόμιο του Λονδίνου!

Λονδίνο - Λεωφορεία

Το Λονδίνο είναι μουντό και γκρίζο τις περισσότερες ώρες. Κι έτσι οι Λονδρέζοι βρήκαν τρόπο να σπάνε τη μουντάδα βάζοντάς της έντονο κόκκινο χρώμα. Το έβαλαν στα ταχυδρομικά κουτιά, αλλά πόσα τέτοια να υπάρχουν; Το έβαλαν και στους τηλεφωνικούς θαλάμους αλλά πάλι δεν έφτανε. Το πρόσθεσαν στα λεωφορεία τους και γέμισαν οι δρόμοι κι απόκτησαν ένα έντονο αλλά και χαρακτηριστικό στυλ (έτσι κι αλλιώς οι Εγγλέζοι πάντα θέλουν να ξεχωρίζουν). Στην πάνω φωτογραφία ένα απ' τα παλιά λεωφορεία, τα λίγα που έχουν μείνει (τα περισσότερα στη γραμμή 9 προς την πλατεία Τραφάλγκαρ απ' ότι είδα), απ' αυτά που δεν είχαν πόρτα αλλά έμπαινες ή έβγαινες χωρίς πρόβλημα όταν έκοβε ταχύτητα το λεωφορείο!