Veolia

Την Veolia την ήξερα ως εταιρία μεταφορών στη Γερμανία. Μια εταιρία με πολλά παρακλάδια. Πρώτη φορά την είδα ως εταιρία καθαριότητας στη Στοκχόλμη. Και αργότερα στη Ζυρίχη και τώρα στη Γαλλία. Κι επειδή με την ίδια ακριβώς ονομασία την διάβασα παντού, δεν ξέρω πώς ακριβώς προφέρεται. Να τη πούμε Βεόλια; Κάπως έτσι μου έρχεται. Σύμφωνα δε με το σάιτ της, η εταιρία ασχολείται με το νερό, την ενέργεια, τα σκουπίδια και τις μεταφορές.

Γερμανική Γλώσσα

Δύσκολη γλώσσα η ρημάδα. Δύσκολη εκτός των άλλων γιατί η δομή της είναι τελείως άσχετη με τη δική μας αλλά και με πολλές άλλες δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες που ξέρω (εντάξει, μην το πάρετε της μετρητοίς, που έχω διδαχτεί εννοώ). Ακολουθεί τυποποίηση μέχρι αηδίας

Παράδειγμα: «Im aktuellen Programm Konzertante Folklore werden die vielfältigen Möglichkeiten des Akkordeons als Orchestrainstrument präsentiert». Αν θέλαμε να το μεταφράσουμε κατά λέξη και με τη σειρά που είναι γραμμένο θα λέγαμε: «στο σημερινό πρόγραμμα λαογραφικής συναυλίας θα οι διάφορες δυνατότητες το ακορντεόν ως οργάνου ορχήστρας παρουσιαστούν»

Κι όπως λέει κι έναν ανέκδοτο, η γλώσσα είναι έτσι δομημένη, για να μην διακόπτει κάποιος τους Γερμανούς όταν μιλάνε. Γιατί όταν δεν έχεις ακούσει το ρήμα (που μπαίνει πάρα πολλές φορές στο τέλος) πώς μπορείς να ξέρεις τι θέλει να πει ο άλλος!

Ντονέρ

Το κεμπάπ είναι τούρκικο έδεσμα. Είναι το αντίστοιχο του δικού μας γύρου, που και τα δυο μπορούν να βρεθούν κάτω από την κοινή ονομασία ντονέρ. Και στη Γερμανία ειδικά έτσι το βλέπουμε συνήθως, όμως λίγο παραέξω η λέξη κεμπάπ κυριαρχεί. Είναι απίστευτο σε πόσα διαφορετικά μέρη το είδα - σχεδόν σε όλες τις πόλεις που επισκέφτηκα, αλλά και στη μέση του πουθενά στη Γαλλία, σ' ένα δρόμο επαρχιακό, χωρίς κάποια σπίτια εκεί κοντά, δεν υπήρχε δηλαδή καν χωριό, το ντονεράδικο είχε ανοίξει μόνο για τους περαστικούς!

Πορτοκαλόπιτα

Τις προηγούμενες μέρες γιόρταζε η Μαρία κι είπαμε να φτιάξουμε ένα γλυκό και να μην πάρουμε από τα έτοιμα, όπως κάναμε άλλες χρονιές. Και διαλέξαμε μια πορτοκαλόπιτα: ένα ιδιαίτερο γλυκό που παρά το όνομά του δεν έχει πορτοκάλια παρά μόνο λίγο ξύσμα. Την πρωτοδοκιμάσαμε στον Άγιο Γεώργιο, εξ' από τη Λιβαδειά κάποιο Πάσχα πριν μερικά χρόνια και μας άρεσε. Τη θυμήθηκα κι είπα να την παρουσιάσω σήμερα.

Το Μεγάλο Δουκάτο

Λουξεμβούργο. Μια λέξη τρεις έννοιες. Η πόλη, το κράτος και η περιοχή. Το κράτος, (να ξεκινήσω απ' αυτό) είναι το μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου. Που παρόλο που στον τίτλο του έχει τη λέξη «μεγάλο» στην πραγματικότητα είναι ένα κράτος με έκταση μόλις 2,5 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό σκάρτο μισό εκατομμύριο (45 εθνικότητες και με τρεις! επίσημες γλώσσες όπως έγραφα και τις προάλλες: τα λούξικα, τα γαλλικά και τα γερμανικά, αλλά κάθε Λούξος μιλάει αρκετά περισσότερες, αγγλικά - αλίμονο -, τη γλώσσα της καταγωγής του, τη γλώσσα των φίλων του) κι άλλους 150 χιλιάδες που έρχονται κάθε μέρα εδώ για δουλειά και επιστρέφουν μετά σπίτι τους, στη χώρα τους! Το σχήμα του είναι κάτι σαν τρίγωνο, σφηνωμένο ανάμεσα σε Γερμανία, Βέλγιο και Γαλλία, με τρεις κύριες οδικές εισόδους προς τις χώρες αυτές, ανατολικά, δυτικά και νότια αντίστοιχα. Το έχω επισκεφτεί (αν δεν κάνω λάθος) τέσσερις φορές μέχρι τώρα, καμιά απ' αυτές για να μείνω. Μια διανυκτέρευση έχω, την τελευταία φορά, πριν ένα δίμηνο, αλλά κι αυτή διερχόμενος ήμουνα κι απλά έτυχε το ξενοδοχείο να είναι εκεί. Μόνο την πρωτεύουσα έχω δει, η Μαρία που έμεινε κάμποσο καιρό πριν από ποοοολλά χρόνια, έχει κάνει και βόλτες προς την υπόλοιπη χώρα.

Τριρ, Συνέχεια

.Την Τριρ την ξεκινήσαμε, αλλά δεν την τελειώσαμε. Ας πούμε δεν μιλήσαμε καθόλου για τις εκκλησίες της. Κι έχει κάποιες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες.

Τριρ

Τελευταία από τις Γερμανικές πόλεις που έχω να παρουσιάσω, η Τριρ (Trier - δεν ξέρω γιατί η Βικιπαίδεια τη γράφει με ήτα). Μια πόλη στους δρόμους του κρασιού της Γερμανίας, χτισμένη στις όχθες του Μοζέλα, παραπόταμου του Ρήνου. Την λέω τελευταία όχι από άποψη σημαντικότητας ούτε γιατί την επισκέφτηκα τελευταία. Εκεί πήγα στα τέλη του Μάη, (σε συνδυασμό με το Λουξεμβούργο). Αλλά δεν υπάρχει άλλη για παρουσίαση (εκτός κι αν γράψω κάποτε για τη Νυρεμβέργη. Που την έχω επισκεφτεί τόσες φορές, έχω βγάλει φωτογραφίες από κει σε τόσες διαφορετικές εποχές, αλλά παρόλ' αυτά δεν έγραψα σχεδόν ποτέ γι' αυτήν. Μια αναφορά μόνο κι αυτή από σπόντα. Και τότε ανακάλυψα την έλλειψη).