Το Μεγάλο Δουκάτο

Λουξεμβούργο. Μια λέξη τρεις έννοιες. Η πόλη, το κράτος και η περιοχή. Το κράτος, (να ξεκινήσω απ' αυτό) είναι το μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου. Που παρόλο που στον τίτλο του έχει τη λέξη «μεγάλο» στην πραγματικότητα είναι ένα κράτος με έκταση μόλις 2,5 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό σκάρτο μισό εκατομμύριο (45 εθνικότητες και με τρεις! επίσημες γλώσσες όπως έγραφα και τις προάλλες: τα λούξικα, τα γαλλικά και τα γερμανικά, αλλά κάθε Λούξος μιλάει αρκετά περισσότερες, αγγλικά - αλίμονο -, τη γλώσσα της καταγωγής του, τη γλώσσα των φίλων του) κι άλλους 150 χιλιάδες που έρχονται κάθε μέρα εδώ για δουλειά και επιστρέφουν μετά σπίτι τους, στη χώρα τους! Το σχήμα του είναι κάτι σαν τρίγωνο, σφηνωμένο ανάμεσα σε Γερμανία, Βέλγιο και Γαλλία, με τρεις κύριες οδικές εισόδους προς τις χώρες αυτές, ανατολικά, δυτικά και νότια αντίστοιχα. Το έχω επισκεφτεί (αν δεν κάνω λάθος) τέσσερις φορές μέχρι τώρα, καμιά απ' αυτές για να μείνω. Μια διανυκτέρευση έχω, την τελευταία φορά, πριν ένα δίμηνο, αλλά κι αυτή διερχόμενος ήμουνα κι απλά έτυχε το ξενοδοχείο να είναι εκεί. Μόνο την πρωτεύουσα έχω δει, η Μαρία που έμεινε κάμποσο καιρό πριν από ποοοολλά χρόνια, έχει κάνει και βόλτες προς την υπόλοιπη χώρα.

Η πόλη του Λουξεμβούργου είναι η πρωτεύουσα του κράτους, έδρα της κυβέρνησης αλλά και διάφορων υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κύριο το Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Εδώ, βέβαια, βρίσκεται και το παλάτι του Δούκα (είναι ο τίτλος του ισόβιου άρχοντα της χώρας, θα μπορούσε να λέγεται βασιλιάς, αλλά έτσι έχει μείνει) και σε κάποια από τις επισκέψεις μου έπεσα και πάνω σε πριγκιπικούς γάμους! Ο πρωθυπουργός του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είναι και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κοινής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Η περιοχή του Λουξεμβούργου επεκτείνεται και στο Βέλγιο που μια περιφέρειά του έχει το ίδιο όνομα (κάτι σαν το Μακεδονία δηλαδή) με πρωτεύουσα την Αρλόν. Το όνομα υπάρχει ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή, αλλά το κράτος ιδρύθηκε από τον πρίγκηπα Ζίγκφριντ στο τέλος της πρώτης χιλιετίας. Από το τότε κράτος, ένα κομμάτι δόθηκε στο Βέλγιο ενώ το υπόλοιπο (αυτό που σήμερα αποτελεί το κράτος του Λουξεμβούργου) στην Ολλανδία που μιας και βρισκόταν κάμποσο μακρυά το άφησε στην ησυχία του και στο τέλος του 19ου αιώνα (χίλια χρόνια περίπου μετά την ίδρυσή του) έγινε ανεξάρτητο κράτος (πάλι).

Σε μια από τις επισκέψεις μου εκεί, το 2008, έπεσα και πάνω σε πριγκιπικό γάμο. Όλη η οικογένεια του Δούκα ήταν στο μπαλκόνι που ήταν κατάλληλα στολισμένο με βελούδο, μας χαιρέταγαν, μια θείτσα μπροστά μας χοροπήδαγε ενθουσιασμένη όταν ο χαιρετισμός φάνηκε να απευθύνεται προς αυτήν, μετά μπήκαν μέσα (δεν είναι και για χόρταση) και μείναν οι φρουροί να κάνουν το πάνω κάτω τους μπροστά στο παλάτι. Γιατί στις προηγούμενες φωτογραφίες αυτό που φαίνεται είναι πάλι το παλάτι (ολόκληρο αυτή τη φορά) κι οι σκοπιές είναι έρημες και μόνες. Οι σκοποί μόνο στις γιορτές βρίσκονται εκεί. Τον υπόλοιπο καιρό τη φύλαξη την κάνουν οι κάμερες. Κι όπως και στο Μόναχο που μπορείς να φτάσεις μέχρι την πόρτα της τοπικής καγκελαρίας ή βουλής, έτσι κι εδώ κανένας δεν σ' εμποδίζει να πας μέχρι την πόρτα του παλατιού (το να μπεις βέβαια μέσα είναι άλλη ιστορία). Στην Ελλάδα έχουν επικρατήσει οι ιδέες των αγγλοαμερικάνων; ο λαός είναι επικίνδυνος και πρέπει να κρατιέται μακριά.

Η πόλη (αλλά βασικά και όλη η χώρα) είναι χτισμένη σε κοιλάδα ενός παραπόταμου του Μοζέλα (παραπόταμου του Ρήνου). Έτσι έχει αρκετές γέφυρες για να πας απ' τη μια μεριά της κοιλάδας στην άλλη χωρίς να χρειαστεί να κατέβεις μέχρι κάτω.

Στο Λουξεμβούργο είναι η έδρα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (αλλά και άλλων υπηρεσιών της ΕΕ, δεν θυμάμαι ποιες ακριβώς) και τα κτίριά τους ξεχωρίζουν από μακρυά καθώς στέκονται πανύψηλα, πολύ πιο πάνω από τα υπόλοιπα.

Να βάλω και μια άποψη από εκκλησία, δεν είμαι σίγουρος αν το εσωτερικό αντιστοιχεί στο εξωτερικό, πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που πήρα αυτές τις φωτογραφίες.

Το Λουξεμβούργο διαθέτει δυο μεγάλες πλατείες στο κέντρο του (όχι μόνο, αλλά αυτές έχουν το κατιτίς της η κάθε μια). Η μία που έχει γύρω γύρω καφετέριες, φαστ-φουντ, εστιατόρια κλπ έχει στη μέση ένα περίπτερο όπου διάφορες ομάδες πάνε και παίζουν μουσική. Απ' όσο ξέρω, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επώνυμος. Απλά πάει στο δημαρχείο και δηλώνει τη μέρα και την ώρα που θέλει να το χρησιμοποιήσει. Αν είναι ελεύθερο, κανονίστηκε. Κι έτσι όλο και κάποιοι θα παίζουν όταν κάθεσαι στα πέριξ.

Η άλλη πλατεία, αυτή που είναι μπροστά απ' το δημαρχείο, είναι η πανηγυρτζήδικη. Κάθε μέρα κάποιο πανηγύρι θα υπάρχει και θα είναι στημένα εκεί σκηνές με μουσική, μαγαζάκια για φαΐ και πιοτί, παγωτά και πατάτες. Κάθε φορά που πέρασα (μα κάθε φορά) υπήρχε κάτι. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Το χρυσό κορίτσι του Λουξεμβούργο (Gëlle Fra στα Λούξικα) είναι ας πούμε το αντίστοιχο του άγνωστου στρατιώτη. Ένα στεφάνι για τα τέκνα της χώρας που έπεσαν υπέρ πατρίδος στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Και κάποιες φωτογραφίες από την πόλη. Με ελάχιστα αυτοκίνητα γιατί υπάρχει τακτική δημόσια συγκοινωνία και υπάρχει ενθάρρυνση να μην κατεβαίνουν τ' αυτοκίνητα στο κέντρο. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Στην άκρη υπάρχει ένα τεράστιο πάρκινγκ (που παρ' όλο το μέγεθός του, υπάρχουν ώρες που δεν βρίσκεις θέση!) όπου αφήνεις το αυτοκίνητό σου κι υπάρχουν σε μια γωνιά του λεωφορειάκια που σε μεταφέρουν στο κέντρο χωρίς επιπλέον εισιτήριο. Το είχαμε βρει την πρώτη φορά που πήγαμε, το 2005. Αλλά τότε είχαμε μαζί μας άνθρωπο που είχε ζήσει εκεί. Τις επόμενες φορές που πήγα δεν κατάφερα να το βρω! Έτσι άφησα το αυτοκίνητο στο κέντρο. Είτε σε γκαράζ σκαμμένο στο βράχο (με το κατάλληλο τίμημα βέβαια) είτε ήταν νεκρή ώρα και βρήκα στους δρόμους του.

Το Δημαρχείο της πόλης (στην πλατεία πανηγυριού που λέγαμε) και το άλλο κτίριο εντυπωσιακό στις εννιάμισι το βράδυ, στην άλλη πλατεία, με το κιόσκι, που δεν ξέρω τι κτίριο είναι. Στην αρχή νόμιζα πως αυτό είναι το δημαρχείο. Αλλά δεν είναι, το άλλο έχει την ταμπέλα. Σκέφτηκα πως είναι τράπεζα, αλλά θυμάμαι πως είχε τουριστικές υπηρεσίες μέσα. Τέλος πάντων, ωραίο είναι, έχει και το ρολόι που δείχνει πως ακόμα τότε ο ήλιος δεν είχε φύγει κι ήταν μέρα.

Εφευρετικότητα στα τραπεζάκια για να μην πιάνουν χώρο στον πεζόδρομο! Κι ένα ντονεράδικο. Όπως έγραφα κι άλλη φορά έχουν κατακλύσει την Ευρώπη. Έφτασαν λοιπόν και στο Λουξεμβούργο. Μόνο στην Ελλάδα δεν έχουμε τούρκικα μιας και έχουμε τα δικά μας.

Και μια άποψη από το αεροδρόμιο, μιας και το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς απέναντι. Το αεροπλάνο είναι από τον ουρανό του Λουξεμβούργου. Είναι πολύ συχνό το να βλέπεις και ν' ακούς αεροπλάνα καθώς κάθεσαι σε μια μεριά μιας και το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά κι έχει κίνηση παρά το γεγονός πως είναι το αεροδρόμιο μιας μικρής πόλης και χώρας. Μικρή αλλά κόμβος.