Επανόδου στα καθ' υμάς συνέχεια

Έγραφα προχθές για την ανάγκη προσαρμογής στα ελληνικά δεδομένα και γκρίνιαζα για την κατάσταση στους δρόμους. Οδική προσαρμογή δηλαδή. Έκλεισα με τις πιστωτικές κάρτες που δεν γίνονται δεκτές στα διόδια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η κόρη μου μου είπε μια μέρα στο ταμείο: «Γύρισες στην Ελλάδα. Πρέπει να συνηθίσεις να έχεις στο χέρι μαζί με την πιστωτική και την ταυτότητα». Πράγματι η ευκολία που ζητιέται η απόδειξη της ταυτότητας σε διάφορες περιπτώσεις είναι καταπληκτική. Την ταυτότητά μας μας την ζητάνε σε διάφορες περιπτώσεις, η αρχή είναι πως μάλλον θέλεις να ξεγελάσεις και πρέπει να αποδείξεις πως δεν έχεις τέτοια πρόθεση.

Επάνοδος στην Ελληνική Πραγματικότητα

Επιστρέψαμε λοιπόν στην ελληνική πραγματικότητα. Από τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα καταλάβαμε πως κάτι έχει αλλάξει. Βασικά, με τα οδικά θέματα θ' ασχοληθώ (αν και θα υπάρχει και μια μικρή επέκταση σε άλλα). Πολλοί μου λέγανε για τις μειώσεις μισθών που θα τις καταλάβω όταν θα γυρίσω και το ζόρι που υπάρχει κλπ. Μα αυτά τα καταλάβαινα κι όσο βρισκόμουνα στη Γερμανία. Από την Ελλάδα ήταν η μισθοδοσία πράγμα που σημαίνει πως όλες τις μειώσεις τις κατάλαβα και με το παραπάνω. Αλλά η διαφορά στα σήματα στους δρόμους είναι και άμεση και έντονη.

Απεργίες

Απεργίες; Κακό πράγμα, ε; Κι αυτοί οι κακοί άνθρωποι στην Ελλάδα κάνουν απεργίες σ' αντίθεση με τους καλούς και δουλευταράδες Γερμανούς. Έτσι δεν είναι; Έτσι λένε τα κανάλια. Έτσι λένε πως λένε οι άλλοι (απ' το εξωτερικό δηλαδή) για μας και μας πείθουν πως οι απεργίες των υπολοίπων είναι κάτι κακό (αλλά αν τις κάνουν οι ίδιοι όχι - βλέπε τις τελευταίες κινητοποιήσεις των αστυνομικών π.χ.).

Συνέπεια στους χρόνους ολοκλήρωσης

Έχω ξαναγράψει για το θέμα του μύθου που θέλει τους άλλους λαούς και ειδικά τους Ευρωπαίους και ακόμα ειδικότερα τους Γερμανούς (που μας ενδιαφέρει περισσότερο μιας και τα γράμματα αυτά ήταν από τη Γερμανία, έστω κι αν τώρα τελευταία και για λίγο καιρό ακόμα γράφονται στην Ελλάδα) να είναι προγραμματισμένοι, οργανωμένοι και να τελειώνουν τα δημόσια έργα τους στην ημερομηνία που αναφέρεται στις πινακίδες που συνήθως συνοδεύουν τα έργα αυτά και λένε ποιος το φτιάχνει, ποιος το πληρώνει κλπ σε αντίθεση με τους απρογραμμάτιστους Έλληνες (άντε και μερικούς άλλους λαούς της Μέσης Ανατολής). Για άλλη μια φορά αυτό αποδεικνύεται πως είναι μόνο μύθος. Το επεισόδιο που έγινε αφορμή για το σημείωμα αυτό είναι η νέα αναβολή λειτουργίας του νέου αεροδρομίου του Βερολίνου.

Γερμανία – Ελλάδα Οδικά 2012

Οδική ήταν φέτος η επιστροφή από Γερμανία. Οδικά πήγα στο ξεκίνημα της απόσπασης (το 2009), οδικά επέστρεψα και τώρα που τέλειωσε! Για να κλείνει ο κύκλος. Κι οι συμπτώσεις τα φέρνουν έτσι ώστε ο κύκλος να κλείνει κι αλλιώς. Φεύγοντας, τελευταία στάση στην Ελλάδα ήταν στη Θεσσαλονίκη στου κουμπάρους μου. Επιστρέφοντας ήταν η πρώτη στάση κι οι πρώτοι δικοί μας άνθρωποι που είδαμε. Από Ελλάδα δεν έτυχε να ξαναπάω προς τα πάνω. Αλλά το φετινό κατέβασμα ήταν το τρίτο. Το πρώτο το Πάσχα του 2008 σε βόλτα που είχαμε κάνει «ανά τα Ευρώπας» να δούμε φίλους που ήταν ήδη αποσπασμένοι στη Γερμανία και να πάρουμε τη γνώμη τους πώς είναι τα πράγματα εκεί (αν και η Παναγιώτα μου είπε πως δεν μας είπαν τις δυσκολίες και τις αρνητικές τους απόψεις για να μην μας απογοητεύσουν). Το δεύτερο το καλοκαίρι του 2010 και το τρίτο φέτος. Κάθε δυο χρόνια δηλαδή. Είχα γράψει παλιότερα, αλλά μιας και υπάρχουν αλλαγές διάφορες αυτά τα χρόνια, αποφάσισα να γράψω για τις τελευταίες εξελίξεις στη διαδρομή.

Πτυχία

Πριν κάμποσο καιρό έγινε η απονομή των πτυχίων σ' όσους τέλειωσαν το ΤΕΙ Αθηνών από αρχές Νοέμβρη του 2011 μέχρι το Μάιο του 2012. Η απονομή έγινε τις μέρες πριν τις εκλογές, κάθε μέρα τρία- τέσσερα τμήματα. Απ' τους τελευταίους, την Παρασκευή 15 Ιούνη, στις 11 η ώρα, ορκίστηκαν οι πτυχιούχοι του τμήματος Πληροφορικής. Ανάμεσα σ' αυτούς κι ο γιος μου Δημήτρης που είχε τελειώσει την πρακτική του (κι είχε ολοκληρώσει δηλαδή τις σπουδές του) απ' τις 15 Νοέμβρη. (Το να γίνεται η ορκωμοσία λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις είναι λίγο περίεργο, αλλά τι να κάνουμε). Χθες η Μαρία ανακάλυψε πως το τμήμα είχε δημοσιεύσει την είδηση και είχε και φωτογραφίες από την απονομή των πτυχίων. Ο Δημήτρης είναι στη τρίτη σειρά των φωτογραφιών. Με την ευκαιρία, να του εκφράσω και από εδώ τα συγχαρητήριά μου.

Παρίσι - πολυγλωσσία

Το Παρίσι και η Γαλλία γενικότερα έχουν παράδοση στο γεγονός πως δεν μιλάνε άλλη γλώσσα εκτός απ' τα γαλλικά. Κι αν ακόμα ξέρουν άλλη γλώσσα δηλαδή, δεν θα σου απαντήσουν αν τους μιλήσεις π.χ. αγγλικά. Μου έτυχε κι εμένα στα διάφορα περάσματά μου από κει, ακόμα και φέτος, να δω αυτή την αντιμετώπιση. Και ξέροντάς το, ξεκίναγα πάντα να μιλήσω γαλλικά, μια γλώσσα όμως που για μένα είναι παραχωμένη κάτω από πολλές στιβάδες με άλλες γνώσεις: ό,τι έμαθα είναι αυτά που έκανα στα πέντε χρόνια του γυμνασίου (εγώ, όπως κι οι άλλοι της σειράς μου, πήγαμε 5 χρόνια στο γυμνάσιο κι ενώ πήραμε ενδεικτικό απ' την Ε' γυμνασίου, μετά γραφτήκαμε στην Γ' Λυκείου. Τότε άλλαξε και ο χρόνος υποχρεωτικής παραμονής των εκπαιδευτικών στην οργανική τους θέση, έφυγε η καθηγήτρια που μας έκανε γαλλικά, άλλη δεν ήρθε, κι έτσι στην τελευταία τάξη δεν διδάχτηκα απ' αυτά). Έτσι, βλέποντας τη δυσκολία οι Γάλλοι, το γύριζαν στα αγγλικά κι η συνεννόηση προχωρούσε καλύτερα.