Για παράδειγμα η παραπάνω φωτογραφία. Τι σημαίνει το σήμα που διακρίνεται πίσω απ' το σταματημένο φορτηγό; Σ' όλα τ' άλλα μέρη πως εκεί μπροστά δεν επιτρέπεται όχι να μένουν σταματημένα οχήματα, αλλά ούτε και να σταματήσουν για λίγο. Κι όντως, όταν το πρωτοέβαλαν αυτό σήμαινε. Κάθε που πέρναγε το περιπολικό και έβλεπε σταματημένο αυτοκίνητο σταμάταγε για τα περαιτέρω. Αλλά «ελληνική διαταγή, τρεις μέρες το μέγα θάμα» λέει η μάνα μου. Αφού πέρασε ο πρώτος καιρός το περιπολικό «ξέχναγε» να σταματήσει (ή σφύριζε να βγει ο οδηγός να το πάρει). Και σιγά σιγά κάποιοι άρχισαν ν' αφήνουν τ' αυτοκίνητό τους. Σήμερα η σημασία έχει αντιστραφεί πλήρως. Μη σταματάτε εκεί γιατί ο γείτονας που αφήνει εκεί το φορτηγάκι του θα πάρει τηλέφωνο στην αστυνομία και θα απαιτήσει να έρθει να σας γράψει γιατί θα πρέπει να ψάχνει ο ίδιος πού θα παρκάρει (κι αν τους καλέσεις υπάρχει περίπτωση να έρθουν).
Ή ας πούμε στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται η κάθετη σήμανση στους δρόμους όταν υπάρχει οριζόντια και η οριζόντια όταν υπάρχει κάθετη (σύμφωνοι, η οριζόντια δεν συνηθίζεται στις περισσότερες χώρες). Έτσι, όπου υπάρχει διπλή γραμμή απαγορεύεται το προσπέρασμα ενώ όπου δεν υπάρχει μπορεί κανείς να προσπεράσει ελεύθερα. Τουλάχιστον έτσι έλεγε η εμπειρία μου. Και το σήμα με τα δυο αυτοκίνητα που δείχνει απαγόρευση προσπεράσματος σπάνια το είχα δει να υπάρχει (σε κάνα γεφύρι π.χ.). Και μου 'χε κάνει μεγάλη εντύπωση την πρώτη φορά που οδήγησα στο εξωτερικό (Τουρκία 1998) που υπήρχαν κάθε τρεις και λίγο τέτοιες πινακίδες (με την αντίστοιχη που δηλώνει το τέλος του περιορισμού μετά από λίγο). Όπου οδήγησα τις βρήκα να υπάρχουν τακτικά σε στενούς επαρχιακούς δρόμους, ενώ στους αυτοκινητόδρομους υπήρχε σε πολλά σημεία το αντίστοιχο σήμα που απαγορεύει να προσπερνάνε τα φορτηγά. (Θα μου πείτε πως στην Ελλάδα τα φορτηγά έχουν λιγοστέψει απελπιστικά στους δρόμους, οπότε δεν υπάρχει ανάγκη να ρυθμίζουμε κάτι ιδιαίτερα γι' αυτά. Αλήθεια, τι έγινε; Πού πήγαν οι ορδές των φορτηγών που συνήθως συναντούσαμε στους - εθνικούς - δρόμους; Από Ευζώνους μέχρι Αθήνα, άντε να βρήκα 30 - 40 νταλίκες συνολικά στο δικό μου ρεύμα και λίγες περισσότερες από το απέναντι).
Αλλά εκτός από την ελλειπή σήμανση, εξίσου πρόβλημα είναι και η ασυνέπεια των σημάτων. Όρια ταχύτητας που επιβάλλονται αυθαίρετα. Έχω ξαναγράψει για το ότι σε πάρα πολλά χωριά μπαίνοντας συναντάς πινακίδα που περιορίζει την ταχύτητα στα 30, κάτι που είναι αδικαιολόγητο να γίνεται γενικά και ενώ πρόκειται για δρόμο που συνδέει διαφορετικές περιοχές και περνάει μέσα από σπίτια. Το όριο των 30 μπαίνει μόνο σε περιοχές αμιγούς κατοικίας και για τοπικούς (μη διαμπερείς) δρόμους. Εδώ, ειδικά στη Μυτιλήνη, σπάνια να υπάρξει χωριό που να μην έχει ένα 30 στην αρχή του (και βέβαια όχι με ορισμό περιοχής. Τοπικό). Το αστείο είναι πως αυτοί που τοποθετούν τις πινακίδες αυτές, μερικές φορές δεν ξέρουν τον κώδικα. Έτσι, μπαίνοντας στο Βαφειό (χωριό με λίγα σπίτια και πολλές ταβέρνες, κοντά στο Μόλυβο) η σχετική πινακίδα αντί να είναι άσπρη με μαύρα γράμματα και κόκκινο περίγραμμα ήταν μπλε με λευκά γράμματα και συμπληρωματικά έγραφε από κάτω πως είναι περιοχή χαμηλής ταχύτητας. Μόνο που η μπλε με τα λευκά γράμματα δείχνει το ελάχιστο όριο ταχύτητας κι όχι το μέγιστο! Πάει να πει πως όποιος οδηγεί στο χωριό αυτό πρέπει να πηγαίνει με 30 και πάνω (και δεν πρέπει να κόβει με τίποτα)!!!
Αμ το άλλο. Που καθώς πηγαίνω στο κεντρικό δρόμο βλέπω να ξεφυτρώνει ξαφνικά μπροστά μου ένα στοπ. Φρενάρω, τι έγινε αναρωτιέμαι, μέχρι που καταλαβαίνω πως το στοπ αυτό δεν είναι στον δικό μου δρόμο αλλά σε έναν παράδρομο που έχει γυρίσει προς τη δικιά μου μεριά. Ή που δεν είχε χώρο να το βάλουν δεξιά και το έβαλαν αριστερά στο δρόμο που βγαίνει δεξιά μου και μπερδεύομαι μιας κι εγώ έχω μάθει πως τα σήματα μπαίνουν στη δεξιά μεριά του δρόμου, εκτός κι αν είναι για λουρίδες κι έχει άλλη σήμανση κάθε λουρίδα ή αν πρόκειται για απαγόρευση αριστερής στροφής.
Περνώντας την Εθνική πήξαμε στα διόδια. Κάθε λίγα χιλιόμετρα σταμάτημα για να πληρώσουμε 1,45 ή 1,55 ή 1,65 ή 2 ή 3 ευρώ. Συνολικά πάνω από 20€ δώσαμε αλλά το θέμα δεν είναι το ποσόν. Για την ίδια απόσταση στην Ιταλία είναι 35€ ας πούμε. Όμως αφενός μεν η ποιότητα των δρόμων δεν συγκρίνεται (οι ιταλικοί είναι μακράν καλύτεροι) και αφετέρου μπαίνοντας παίρναμε το χαρτάκι μας και βγαίνοντας κάναμε μια στάση για πληρωμή. Εδώ, εκτός από τα όσα δώσαμε άμεσα σε μετρητά, δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο ήταν το κόστος από το σταμάτα - ξεκίνα, πάτα φρένο - πάτα γκάζι. Χώρια η καθυστέρηση, χώρια που το κάθε κομμάτι του δρόμου έχει και το δικό του μηχανάκι για να περνάς αυτόματα που δεν ταιριάζει με του επόμενου. Αλλά για να μην λέω μόνο τα στραβά να σημειώσω και πως μου έκανε εντύπωση που δίπλα στην Εθνική (στο κομμάτι «Αιγαίο»)έχουν δημιουργηθεί τόσα πάρκινγκ και όλα με χημικές τουαλέτες. (Δεν ξέρω αν είναι και σε λειτουργία, δεν τις χρειάστηκα. Αντίθετα σε παραλία με γαλάζια σημαία βρήκα τουαλέτα - η ύπαρξή της είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να απονεμηθεί η γαλάζια σημαία - αλλά ήταν κλειδωμένη. Προφανώς ο κανονισμός δεν προβλέπει και έλεγχο διαθεσιμότητας. Αλλά θα μου πείτε και στη Σερβία που υπήρχε και λειτουργούσε κανονικά, οι άλλοι σταμάτησαν δίπλα και οι κυρίες που επέβαιναν του αυτοκινήτου - 3 τον αριθμό - άφησαν τον κύριο να φυλάει και πήγαν δίπλα στις τουαλέτες να ξαλαφρώσουν).
Από τα κουφά της διαδρομής ήταν και η καλησπέρα που εισέπραξα στις 12:05 από μια κοπέλα σ' ένα απ' τα σταματήματα αυτά. Παραξενεύτηκα πολύ και το έδειξα - έστω κι αν τη στεναχώρησα, έστω κι αν με είχε προετοιμάσει ο Σαραντάκος με σχετικό δημοσίευμα που είχε βάλει μερικές μέρες πριν το ταξίδι. Σε επόμενο σταθμό, μετά από δυο - τρεις καλησπέρες, μου ήρθε ένα πολύ φυσιολογικό «καλό μεσημέρι» και κατάλαβα πως δεν ήμουνα μόνο εγώ που δεν μου κάθεται καλά η καλησπέρα στις 12 το μεσημέρι.
Πάντως για τα διόδια κάθε τρεις και λίγο μας είχαν προετοιμάσει οι ΠΓΔΜίτες (ή μήπως είναι πιο σωστό οι FYROMίτες; Ή μήπως η κατάληξη σε -ίτες δεν είναι σωστοί και θα πρέπει να λέμε οι ΠΓΔΜακεδόνες ή οι FYROΜακεδόνες; Που έχουν μεγάλη πετριά να δειχτούν Μακεδόνες κι έτσι τόσο το δρόμο 1 όσο και το αεροδρόμιο στα Σκόπια τα έχουν ονομάσει Μέγας Αλέξανδρος). Κι εκεί υπάρχουν 3 σταθμοί για διόδια στα 170 χιλιόμετρα. Μόνο που αυτοί δέχονται και πιστωτικές κάρτες, κάτι που στην Ελλάδα δεν το είδα πουθενά ακόμα.
Εκτός απ' τα άλλα με τα σήματα υπάρχουν και τα αποπροσανατολιστικά κάθε τύπου. 5 Αυγούστου, νύχτα, φτάνω στη Μυτιλήνη. Για να πάω στο Πλωμάρι υπάρχει ένα δρόμος από το κέντρο της πόλης (καθόλου πρωτότυπο) κι ένα περιφερειακός που φτιάχτηκε πριν κάνα δυο χρόνια. Προτιμώ τον δεύτερο που είναι και πιο βολικά απ' το καράβι. Για να πάω προς αυτόν υπάρχουν δυο δυνατότητες: μια προς τα δεξιά που πάει γύρω από το κάστρο της Μυτιλήνης και είναι μεγαλύτερη και μια αριστερά που πάει για 150 μέτρα προς το κέντρο κι από κει χωρίζει ο δρόμος. Μιας κι οι περισσότεροι κατευθύνονται προς το κέντρο υπάρχουν πινακίδες που δείχνουν πως υπάρχει κι ο άλλος δρόμος, στέλνουν τον κόσμο από κει για να αποσυμφορείται ο κεντρικός. Αυτόν παίρνω κι εγώ βγαίνοντας κι είμαι ένα απ' τα ελάχιστα αυτοκίνητα που πάνε προς τα εκεί. Και αφού κοντεύουμε πια να βγούμε, βλέπουμε μπροστά μας απαγορευτικά. Ο δρόμος κομμένος. Αναγκαστικά γυρίζουμε πίσω έχοντας χάσει τόση ώρα μιας και κανένας δεν σκέφτηκε να σκεπάσει αυτό το σήμα που σε στέλνει σε αδιέξοδο (καλά, το να απαιτήσω να έχει μπει προσωρινά σήμα που δείχνει το αδιέξοδο μόνο σαν ανέκδοτο το βλέπω), δυσκολευόμαστε να μπούμε στο ρεύμα μιας κι εκείνη την ώρα το βαπόρι δεν έχει ξεφορτώσει ακόμα από αυτοκίνητα και πρέπει να χωθούμε ανάμεσα.
Κι ενώ έχω γράψει τα παραπάνω και ετοιμάζω το σημείωμα, μου έρχεται με μέιλ το γιουτιουμπάκι για να με παρηγορήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου