Επανόδου στα καθ' υμάς συνέχεια

Έγραφα προχθές για την ανάγκη προσαρμογής στα ελληνικά δεδομένα και γκρίνιαζα για την κατάσταση στους δρόμους. Οδική προσαρμογή δηλαδή. Έκλεισα με τις πιστωτικές κάρτες που δεν γίνονται δεκτές στα διόδια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η κόρη μου μου είπε μια μέρα στο ταμείο: «Γύρισες στην Ελλάδα. Πρέπει να συνηθίσεις να έχεις στο χέρι μαζί με την πιστωτική και την ταυτότητα». Πράγματι η ευκολία που ζητιέται η απόδειξη της ταυτότητας σε διάφορες περιπτώσεις είναι καταπληκτική. Την ταυτότητά μας μας την ζητάνε σε διάφορες περιπτώσεις, η αρχή είναι πως μάλλον θέλεις να ξεγελάσεις και πρέπει να αποδείξεις πως δεν έχεις τέτοια πρόθεση.

Στη Γερμανία το διαβατήριο το χρησιμοποιούσα για να αποδείξω πως είμαι εγώ σε λίγες μόνο περιπτώσεις: στην τράπεζα (αν δεν ήμουνα στο δικό μου υποκατάστημα) ή για συστημένα στο ταχυδρομείο. Ειδικά για τις πληρωμές με πλαστικό χρήμα αν γινόταν με πιστωτική κάρτα ο υπάλληλος έλεγχε αν η υπογραφή που έβαζα έμοιαζε μ' αυτήν που είχε η κάρτα από πίσω ενώ αν γινόταν με γερμανική κάρτα (χρεωστική ή πιστωτική) η επιβεβαίωση γινόταν απλά και μόνο με την πληκτρολόγηση του προσωπικού κωδικού. Όλες οι επιχειρήσεις που δέχονταν κάρτα - δηλαδή οι περισσότερες ταμειακές μηχανές - διέθεταν μηχάνημα POS, το ειδικό μηχανάκι που ελέγχει την εγκυρότητα της κάρτας και διαχειρίζεται τα δεδομένα των συναλλαγών. Το μηχάνημα είναι μοναδικό για κάθε ταμείο και η απόδειξη για τη δοσοληψία με την κάρτα γινόταν από την ταμειακή μηχανή. Η ίδια μηχανή που τύπωνε τι αγόρασες και πόσα θα πληρώσεις τύπωνε, κατά κανόνα, και τα στοιχεία της συναλλαγής (ποια κάρτα, ποιο ποσό, ποια χρονική στιγμή). Αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει πιθανότητα άλλο ποσό να χρεωθεί στην ταμειακή και άλλο στην κάρτα - αν και οι ταμίες πάντα σου δείχνουν το ποσό πριν υπογράψεις (ή το γράφει στο μηχάνημα πριν πληκτρολογήσεις τον κωδικό σου).

Αντίθετα στην Ελλάδα υπάρχει η πρακτική κάθε εταιρία να πρέπει να διαθέτει κάμποσα τέτοια μηχανάκια, ανάλογα με την τράπεζα που συνεργάζεται. Κι επειδή η εταιρία συνήθως υποχρεώνεται για διάφορους λόγους να συνεργάζεται με παραπάνω από μια τράπεζες, της επιβάλουν να έχει παραπάνω από ένα μηχανήματα. Και πρέπει ο υπάλληλος να θυμάται ποια τράπεζα συνεργάζεται με ποια ώστε να περάσει την κάρτα απ' το σωστό μηχάνημα αν θέλει να έχει ο πελάτης του τα τυχόν πλεονεκτήματα που προσφέρει η κάρτα. Και τα χαρτάκια είναι διαφορετικά, πρέπει ο ταμίας να πληκτρολογήσει το ποσό σωστά, μερικές φορές επειδή είναι δύσκολο να υπάρχουν σε κάθε ταμείο όλ' αυτά τα διαφορετικά μηχανήματα υπάρχει μόνο ένα σετ στην υποδοχή κι όλοι οι ταμίες πρέπει να τρέχουν σ' αυτό, μ' αποτέλεσμα η αναμονή να μεγαλώνει αφού η συναλλαγή δεν ολοκληρώνεται πριν ληφθεί το ΟΚ για την πληρωμή και μέχρι να γίνουν όλ' αυτά οι επόμενοι πελάτες περιμένουν.

Ας αλλάξουμε θέμα. Είπαμε η τήρηση των νόμων είναι χαλαρή. Αν πρόκειται για να περικόψουμε αποδοχές ή να μαζέψουμε χαράτσια υπάρχει εφαρμογή (αν και, και γι' αυτά γίνονται προσπάθειες ν' ανοιχτούν τρύπες για να παρακαμφθούν). Αλλά για άλλα θέματα... Καλοκαίρι ακόμα και ευτυχώς καθόμαστε έξω και ο καπνός απ' τα τσιγάρα δεν ενοχλεί τόσο. Μπορείς να κάνεις λίγο πιο πέρα, κάτι γίνεται. Αλλά μόλις μπεις σε κλειστό χώρο; Το ντουμάνι πάει σύννεφο. Αλήθεια, μήπως άλλαξε εκείνος ο νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα σ' οποιονδήποτε κλειστό χώρο (και με μερικούς επιπλέον περιορισμούς) και δεν το άκουσα εκεί στα ξένα που 'μουν; Δεν το νομίζω. Απλά ξεθύμανε η ιστορία. Κι αυτό όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός συνόρων που μας παίρνει. Το κάπνισμα απαγορεύεται πολύ περισσότερο σε νοσοκομεία και σχολεία. Κι ενώ από τα πρώτα δεν έχουμε στο εξωτερικό, σχολεία υπάρχουν (σ' αυτά που δούλευα τόσον καιρό). Κι οι οδηγία ήταν τα παιδιά που κάπνιζαν να μην ήταν σε μέρος που φαίνεται γιατί κινδυνεύαμε όλοι από την αστυνομία αν έκανε καμιά περατζάδα και τους βλέπανε.

Απ' αυτά που ξαναβρήκα με την επιστροφή είναι και οι ταμπέλες στα δημόσια καταστήματα «όχι χαρτιά στη λεκάνη». Μέχρι τη Σερβία, καλαθάκι για τα χαρτιά της τουαλέτας δεν υπήρχε. Ο κανόνας ήταν πως η βρωμιά πρέπει να απομακρύνεται άμεσα. Τώρα εδώ βλέπω συνέχεια τέτοιες πινακίδες (έχω κι εγώ στο σπίτι μου) με τα απαραίτητα συμπληρώματα. Κι αναρωτιέμαι και πάλι: Πώς γίνεται και το ελληνικό αποχετευτικό σύστημα (και των αδελφών Κυπρίων, απ' ό,τι μαθαίνω, δείγμα της ελληνικότητάς τους θα έλεγα) δεν αντέχει να παρασύρει και να απομακρύνει τα χαρτιά υγείας όπως κάνουν τα αποχετευτικά στις άλλες χώρες, αλλά βουλώνει; Τι αλλάζει; Ξέρει κανείς να μου πει;

Και για να κλείσω να μιλήσω και για τις αλλαγές στο σύστημα του να κλείσεις ραντεβού με γιατρό απ' το τηλέφωνο. Που δεν φτάνει που το ραντεβού σου θα είναι σε τρία τέρμινα (σε τόσα ήταν και στη Γερμανία, μην νομίζετε) αλλά θα πρέπει να πληρώσεις τα μαλλιοκέφαλά σου για να τα καταφέρεις. Αντί λέει να πληρώνεις μια αστική μονάδα ανά δίλεπτο (εγώ θα έλεγα και ανά λεπτό) δηλ. 0,03€ τώρα το κόστος θα είναι ανά κλήση. Η αναζήτηση γιατρού περνάει σε ιδιωτικές εταιρίες που θα χρεώνουν «μόνο» 0,90€ ανά κλήση (δηλαδή αναμονή μισή ώρας με το παλιό - χώρια που σύμφωνα με τις διαφημίσεις που εξαπέλυσαν καμιά δεν χρεώνει 0,90€. Από 0,98€ μέχρι 1,18€ την έχω δει τη χρέωση από σταθερό, από κινητό ανεβαίνει). Η άλλη λύση - λέει - είναι να πας και να κλείσεις ραντεβού από κοντά. Πάρε άδεια απ' τη δουλειά σου, ταξίδεψε τόσα χιλιόμετρα μέχρι το νοσοκομείο ή ξέρω γω ποιο ιατρείο σ' ενδιαφέρει, κλείσε ραντεβού και γύρνα πίσω (Κι αν κανείς πει πως δεν χρειάζεται να πας μακρυά για να βρεις νοσοκομείο, να τον πληροφορήσω πως τα σπίτια μας έχουν κάποια απόσταση. Ας πούμε απ' το Λαύριο στην Αθήνα. Κι αν αυτό φαίνεται πολύ, ας πάμε πιο κοντά. Απ' τον Γέρακα ή το Χαλάνδρι). Από την ταλαιπωρία και το κόστος αυτό δεν είναι προτιμότερο να δώσεις ένα ψωροευρώ εκεί πέρα να κάνεις τη δουλειά σου. Και δεν θα το δώσεις σε καμιά δημόσια υπηρεσία. Τον δημόσιο τομέα τον περιορίζουμε. Σε ιδιώτες θα το δώσεις. Αλλά αυτό μου θυμίζει μια παρουσίαση σαν ανέκδοτο για την ιδιωτικοποίηση που λέω να την ανασύρω και να τη βάλω τις επόμενες μέρες.