Γαλλικό φαγητό

Γαλλικό φαγητό. Μάλιστα. Ποιο φαγητό μπορεί να χαρακτηριστεί γαλλικό; Τι ακριβώς σηματοδοτεί ένα φαγητό ώστε να χαρακτηριστεί γαλλικό; Ας το ξεκινήσουμε λίγο διαφορετικά. Ποιο είναι το ελληνικό φαγητό. Η απάντηση είναι διαφορετική ανάλογα τον ποιον ρωτάμε κάθε φορά. Ας πούμε, πού άνετα εγώ θα έλεγα τα ντολμαδάκια (κανονικά ή γιαλαντζί) που όμως άλλος θα το χαρακτήριζε τούρκικο και δεν θα ήταν το μοναδικό φαγητό που θα μαλώναμε με τους γείτονες σε ποιον ανήκει. Αν όμως ρωτήσουμε έναν τουρίστα φαντάζομαι πως θα πάρουμε δυο απαντήσεις: Μουσακά και σουβλάκι. Κι όταν λέμε σουβλάκι εννοούμε αυτό που έχει πέντε κομμάτια κρέας πάνω του, αυτό π.χ. που πουλάει η «Λειβαδιά» στην Αθήνα στη γωνία Κάνιγγος και Γλάδστονος, αυτό που λέγανε σουβλάκι παλιά πριν επικρατήσει η τουρκομερίτικη πίτα (το ντονέρ κεμπάπ είναι ένα φαΐ που το βρήκα σε κάθε πόλη της Ευρώπης που πήγα, είτε το περίμενα είτε όχι και το πιο εκπληκτικό το είδα και μέσ' τη μέση του δρόμου, μέσ' την ερημιά) που έκανε όλα τα τυλιχτά της Αθήνας σουβλάκια και που κάνει τους Σαλονικείς να βγαίνουν δικαιωμένη στη διαμάχη τους.

Ας πάμε τώρα αντίστοιχα στα γαλλικά. Εδώ το πράγμα ζορίζει γιατί η γαλλική κουζίνα είτε για μαγειρική μιλάμε είτε για ζαχαροπλαστική θεωρείται πρότυπο. Αλλά μερικά πράγματα είναι χαρακτηριστικά. Όπως π.χ. η μπαγκέτα. Που αλλιώς λέγεται και γαλλική μπαγκέτα, το ψωμί που μοιάζει με μπαστούνι (αυτό εξάλλου σημαίνει κι η λέξη). Οι δρόμοι λοιπόν είναι γεμάτοι καντίνες που πουλάνε σάντουιτς και τα λένε σάντουιτς μπαγκέτας! Και μπαγκέτα (όχι σαν σάντουιτς αλλά γενικά ψωμί) φάγαμε αρκετή. Όπως επίσης κι οι κρέπες, είναι ένα πρόχειρο γαλλικό φαγητό, τρώγονται με γλυκιά ή αρμυρή γέμιση, δηλ. με ζάχαρη ή μαρμελάδα ή πραλίνα κλπ  οι γλυκές ή τυρί, ζαμπόν, αυγό κλπ οι αρμυρές. Μόνο που το μίγμα είναι το ίδιο και για τις δύο (λογικό) αλλά είναι αρκετά γλυκιά από μόνη της και δεν μου πάει η αρμυρή γέμιση, είναι κάπως περίεργη.

Ένα άλλο γαλλικό φαγητό θεωρούνται οι τηγανιτές πατάτες. Που βέβαια οι αδελφοί Βέλγοι τις θέλουν δικές τους κι εγώ θα τους έδινα δίκιο μιας και δεν βρήκα πουθενά να πουλάνε στο δρόμο τηγανητή πατάτα. Και δεν εννοώ σε φαστφουτνάδικα ή κεμπαπτζίδικα ή σε μαγαζιά γενικά, αλλά στο δρόμο όπως στις Βρυξέλλες (ή ακόμα και στο Μόναχο) που μπορείς ν' αγοράσεις μια μερίδα τηγανιτές πατάτες (συνήθως συνοδευόμενες από μια γενναία δόση μαγιονέζας). Και λέω πως τις θεωρώ γαλλικό φαγητό μιας και τις τηγανητές πατάτες σε κάποια μέρη τις λένε ακριβώς «γαλλικές» ενώ στη Γερμανία (στο Μόναχο που λέγαμε) η ονομασία τους είναι πόμες φρίτες (διαβάζοντας γερμανικά τη γαλλική ονομασία πομ φριτ pommes frites). Κι ακόμα κι αν πεις το ένα από τα δυο, είτε πόμες ζητήσεις είτε φρίτες το καταλαβαίνουν μια χαρά.

Άλλο ένα φαγητό που διαφωνούν οι (χωριάτες κατά τους Γάλλους) Βέλγοι για το από ποια χώρα προέρχεται είναι είναι τα μύδια (με πατάτες τηγανητές, απαραίτητο συμπλήρωμα). Στα παράλια της χώρας, είτε στο βορά (στη Μάγχη) είτε στο νότο (στην κυανή ακτή, την κοτ ντ' αζούρ που μ' έπρηξε προχτές η Μαρία να τη λέει στα γαλλικά) παντού προσφέρεται το συγκεκριμένο πιάτο. Με 10 - 15 ευρώ, ένα κιλό μύδια και μια καλή μερίδα πατάτες. Ε, είπα πως πρέπει να το δοκιμάσω.

Όπως είπα να δοκιμάσω και το φλάμκουχεν στα γερμανικά ή ταρτ φλαμ στα γαλλικά όταν βρέθηκα στο Στρασβούργο. Το συγκεκριμένο έδεσμα που είναι ένα ζυμάρι με πάνω του κρέμα, μπέικον, κρεμμύδι και κατσικίσιο τυρί. Είναι τοπική σπεσιαλιτέ της Αλσατίας (σαν να λέμε σαρδέλες Καλλονής), της περιοχής που σήμερα ανήκει στη Γαλλία αλλά έχει αλλάξει κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές σημαία και διατηρεί το διπλό αυτό αέρα.

Κι επειδή δεν γίνεται μόνο να τρώμε, μια μέρα είπαμε και να πιούμε. Παραγγείλαμε δυο μπίρες (έτσι έχουμε ψιλοσυνηθίσει στη Γερμανία). Μικρές ή μεγάλες μας ρωτάει ο γκαρσόνης, μεγάλες του λέμε εμείς (κι εννοούμε μισό λίτρο τη μία, για τα δεδομένα του Μονάχου είναι μικρές με το κανονικό να είναι το μας το ποτήρι του λίτρου). Μας τις φέρνει και μας βάζει δίπλα το λογαριασμό. Τον κοιτάμε και κοιταζόμαστε. Τι 'ταν αυτό αδέρφια; 22,80€! Με τόσα λεφτά στο Μόναχο θα παίρναμε τουλάχιστον 1,5 λίτρο ο καθένας. Και πάλι τότε πολλά θα μας φαίνονταν.