Παλίρροια

Για το θέμα της παλίρροιας έχω διαβάσει πολλά και διάφορα. Είτε επιστημονικά είτε από τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι που αρκετές φορές την αναφέρει. Το θέμα το δίδαξα κιόλας, στα πλαίσια του μαθήματος της Αστρονομίας για τα φαινόμενα που προκαλεί η βαρυτική επίδραση της σελήνης στη γη. Όμως το έλεγα χωρίς να το έχω πλήρως συνειδητοποιήσει. Γιατί μπορεί τα «τρελά» νερά της Χαλκίδας να δίνουν μια αίσθηση του φαινομένου, αλλά άλλο αυτό κι άλλο να βλέπεις τη στεριά να χάνεται από μπροστά σου. Κι αυτό το είδα στο Σεν Μαλό που είχαμε πάει τον περασμένο μήνα (κι η Αγγλία της Κρίστι είναι ακριβώς απέναντι, μόνο η Μάγχη μας χώριζε). Στην πάνω φωτογραφία είναι ένα καστράκι μπροστά από την τειχισμένη πόλη. Είναι βραδάκι κι ο γλάρος κάθεται στο τείχος της πόλης.

Στην περιοχή είχαμε πάει το πρωί. Κόσμος έκανε βόλτα στην παραλία, ενώ τα παιδιά μιας τάξης ήταν εκεί με τους δασκάλους τους και κάναν διάφορα παιχνίδια - αθλήματα. Εγώ πήγα στα βραχάκια, έβγαλα φωτογραφίες, τα παιδιά μπήκαν κάποια στιγμή στη θάλασσα (εκεί οι δάσκαλοι δεν τους απαγορεύουν όπως κάνουμε εμείς στην Ελλάδα). Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και κάπου διαβάσαμε πως το μέγιστο της παλίρροιας για τη μέρα εκείνη ήταν γύρω στις δυο το μεσημέρι και το μέγιστο της άμπωτης κατά τις οχτώμιση το βράδυ. (Αργότερα έμαθα πως μπορεί κανείς να πληροφορηθεί τις ώρες αυτές από την επίσημη ιστοσελίδα της πόλης)

Έτσι, επαναλάβαμε τη βόλτα μας τις δυο αυτές ώρες που έγραφε. Το μεσημέρι το καστράκι ήταν σ' ένα νησάκι. Αν δεν έβρεχες τα πόδια σου (τουλάχιστον) δεν μπορούσες να πας μέχρις εκεί. Πού ήταν το μέρος που περπατάγαμε εμείς πριν κάνα δίωρο; Αντίθετα, το βράδυ η θάλασσα ήταν εξαφανισμένη. Στεριά παντού, νησί δεν υπήρχε αλλά μια ατέλειωτη αμμουδιά.

Στη βόλτα που κάναμε περπατήσαμε πάνω στα τείχη και κάποτε φτάσαμε σε ένα μπαλκόνι στο οποίο είχαν στήσει (εκτός απ' τα καθιερωμένα κιάλια που λειτουργούσαν με ευρώ) και ένα σχέδιο το τι βλέπαμε απ' το σημείο που στεκόμασταν. Και προς μια διεύθυνση έλεγε πως είναι η πισίνα. Προσπαθούσαμε να δούμε κι εμείς πισίνα, αλλά πισίνα δεν υπήρχε. Αλλά σε κάποιο σημείο, προς την κατεύθυνση που έδειχνε ήταν κάτι σαν βατήρας για καταδύσεις σε πισίνα. Όμως όλα ήταν κάτ' απ' το νερό. Και πράγματι, αργότερα που συνεχίζαμε τη βόλτα μας και περάσαμε από κοντά, εκεί ένα γύρω απ' το βατήρα, διακρίνοντας κατ' απ' το νερό κάτι σαν τοιχώματα πισίνας.

Το βράδυ ξαναπήγαμε στο ίδιο σημείο. Και τώρα ναι, η πισίνα ήταν ευδιάκριτη. Έτσι δεν χρειάζεται να υπάρχει μηχανισμός για αλλαγή του νερού. Αυτή γίνεται φυσικά!

Λίγο πιο πέρα απ' την πισίνα είναι το νησάκι μεγάλο Μπε (Le Grand Bé). Για νησί το λένε και νησί το είδαμε κι εμείς. Κι είναι γνωστό γιατί εκεί (στη μύτη προς τη θάλασσα) βρίσκεται ο τάφος του γνωστού φιλέλληνα Σατωβριάνδου. Αλλά εμένα μου φαινόταν πως διακρίνω έναν δρόμο. Από τσιμέντο ή από άσφαλτο δεν ήμουν σίγουρος, αλλά για δρόμος μου φαινόταν πως ήταν. Και πράγματι, το βράδυ που τα νερά είχαν τραβηχτεί ο δρόμος φαινόταν κανονικά (έστω κι αν το κανονικά είναι σχετικό μιας κι εκείνη την ώρα είχε κατέβει μπόλικη ομίχλη - άλλο ένα θέμα που αναφέρει η Κρίστι στα βιβλία της και δεν το είχα ζήσει. Η ομίχλη έπεσε τουλάχιστον δυο φορές εκείνη τη μέρα και άλλες τόσες σηκώθηκε, με το τέλος της μέρας την ώρα που έδυσε ο ήλιος να έχει καθαρίσει ο ορίζοντας και να φαίνονται μια σειρά από φάρους και οχυρώσεις που υπάρχουν στα ανοιχτά).

Άλλες δυο φωτογραφίες απ' την ίδια περιοχή. Ο δρόμος για το μεγάλο Μπε κι η πισίνα με το καράβι της γραμμής να έρχεται απ' τα νησιά της Μάγχης.

Τα βράχια έχουν φανεί το βράδυ στο καστράκι που το πρωί το είδαμε μέσα στην άμμο. Στην άλλη φωτογραφία καλοθρεμμένες πεταλίδες διακρίνονται στα βράχια εκεί που δείχνει το δάχτυλό μου, που το έβαλα για σύγκριση, αν και αδικεί το μέγεθος τις πεταλίδες. Το δάχτυλο είναι κοντά στο φακό και φαίνεται αρκετά μεγάλο, άρα οι πεταλίδες είναι πολύ μεγαλύτερες απ' ότι φαίνονται.

Το νησάκι με τις οχυρώσεις που υπάρχει σε αρκετές απ' τις δικές μου φωτογραφίες, εδώ σε φωτογραφίες που βρέθηκαν στο ίντερνετ. Η διαφορά, ακόμα πιο φανερή.