Λονδίνο - Αεροδρόμιο Στάνστεντ

Για να πάει κανείς στο Λονδίνο έχει αρκετές επιλογές τόσο από αεροπορικές εταιρίες όσο και από αεροδρόμια. Μιας και γύρω του υπάρχουν 5 - 6 τέτοια. Το πρώτο (το πιο κοντινό) είναι το Λόντον-Σίτι (με κωδικό LCY), στα 14 χλμ. Το δεύτερο το γνωστότατο από πολύ παλιά Χίθροου (LHR) στα 27 χλμ. Αυτό είναι το μόνο που εξυπηρετείται και από τη γραμμή του μετρό (και στο πρώτο δηλ. μπορεί να πας με το μετρό αλλά η κίνησή του είναι περιορισμένη). Όταν είχα πρωτοπάει πριν 25 χρόνια είχε τέσσερις τερματικούς σταθμούς (τέρμιναλ), τώρα έχει πέντε! Αλλά η χωρητικότητά του εξακολουθεί να είναι περιορισμένη κι έτσι άρχισαν να χρησιμοποιούνται και πιο μακρινά. Όπως το Γκάτγουικ (LGW) για παράδειγμα στα 45 χλμ. Αυτό εξυπηρετείται με τρένα, απλά και γρήγορα. Πιο μακρυά το Λούτον (LTN) στα 55 χλμ κι ακόμα πιο πέρα στα 60 χλμ είναι το Στάνστεντ (STN) το αεροδρόμιο το οποίο θα περιγράψω σήμερα. Ήδη τα πράγματα αλλάζουν, το L που δείχνει πως είναι στο Λονδίνο έχει φύγει. Θα μου πείτε σιγά τη διαφορά στα 45, τα 55 ή στα 60 χλμ. Ε, ναι. Όταν αρχίζεις κι απομακρύνεσαι τι πέντε πάνω τι πέντε κάτω! Εξάλλου, όταν είσαι μακρύτερα, για να έχεις κίνηση, ρίχνεις τις τιμές! Στην πάνω φωτογραφία η Μαρία μπροστά στην είσοδο. Τίποτα το εντυπωσιακό! Στην πινακίδα αναφέρει πως είναι αεροδρόμιο του Λονδίνου!

Λονδίνο - Λεωφορεία

Το Λονδίνο είναι μουντό και γκρίζο τις περισσότερες ώρες. Κι έτσι οι Λονδρέζοι βρήκαν τρόπο να σπάνε τη μουντάδα βάζοντάς της έντονο κόκκινο χρώμα. Το έβαλαν στα ταχυδρομικά κουτιά, αλλά πόσα τέτοια να υπάρχουν; Το έβαλαν και στους τηλεφωνικούς θαλάμους αλλά πάλι δεν έφτανε. Το πρόσθεσαν στα λεωφορεία τους και γέμισαν οι δρόμοι κι απόκτησαν ένα έντονο αλλά και χαρακτηριστικό στυλ (έτσι κι αλλιώς οι Εγγλέζοι πάντα θέλουν να ξεχωρίζουν). Στην πάνω φωτογραφία ένα απ' τα παλιά λεωφορεία, τα λίγα που έχουν μείνει (τα περισσότερα στη γραμμή 9 προς την πλατεία Τραφάλγκαρ απ' ότι είδα), απ' αυτά που δεν είχαν πόρτα αλλά έμπαινες ή έβγαινες χωρίς πρόβλημα όταν έκοβε ταχύτητα το λεωφορείο!

Μισθοδοσία Ελληνικού Δημοσίου

Ήταν το καλοκαίρι του 2010 όταν ανακοινώθηκε η απογραφή στον ελληνικό δημόσιο τομέα. Η πρώτη που γινόταν μετά από 190 χρόνια ύπαρξης, λένε οι φήμες. Δεν ξέρω αν είν' αλήθεια αυτό κι ούτε μ' ενδιαφέρει στο φινάλε. Ο δικός μου προβληματισμός είν' αλλού: Η απογραφή έγινε εσπευσμένα, ως συνήθως. Πότε έπρεπε να τελειώσει; Χθες. Τρέξτε να απογραφείτε. Η εφαρμογή που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί δεν ήταν έτοιμη στην ημερομηνία που άρχιζε η απογραφή, δόθηκε παράταση τρέξτε, προβλήματα διάφορα, τέλος πάντων, κάποια στιγμή ολοκληρώθηκε. Αποτέλεσμα 768.008 εργαζόμενοι που έχουν κάποια (οποιαδήποτε) εργασιακή σχέση με το δημόσιο. Αριθμός μαγικός, αριθμός αναφορά σε ό,τι έχει σχέση με τη μισθοδοσία όλων αυτών.

Καράβια στη Πεντέλη

Το σχόλιο: Αν δεις καράβι στο βουνό, η ΕΡΤ θα το 'χει σύρει (Οι άπιστοι μπορούν να το ελέγξουν κατευθείαν από την πηγή - από 24:24 - 25:00)

Κι ένα ανέκδοτο (όλα ψαρεμένα από τη σημερινή ανάρτηση Σαραντάκου)

Συναντιόνται δυο φίλοι:
- Τι κάνεις πως πάει η δουλεία;
- Άστα … Το μαγαζί δεν πάει και χρωστάω… Εσύ;?
- Εγώ άνοιξα καινούριο και πάω αρκετά καλά!
– Μπράβο ρε! Αυτές τις εποχές;;; Και τι είναι;
- Οίκος ανοχής. Ευτυχώς οι πελάτες είναι ευχαριστημένοι και ξανάρχονται. Σε λίγο καιρό θα πάρω και καμία πουτάνα γιατί τώρα τα κάνω όλα μόνος μου!

Λονδίνο - Μουσεία

Στο Λονδίνο υπάρχουν μουσεία και "μουσεία". Μουσεία δηλ. πραγματικά, αυτά που έχουν αληθινούς θησαυρούς, που έχουν αποκτηθεί με πολλούς και διαφόρους τρόπους (τα μάρμαρα του Παρθενώνα είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση) και άλλα που είναι στημένα απλά και μόνο για να μαζεύουν κόσμο και χρήμα. Και το ιδιαίτερο είναι πως στο πανάκριβο Λονδίνο στα μεν δημόσια μουσεία η είσοδος είναι δωρεάν ενώ στα ιδιωτικά (προφανώς) θέλουνε να βγάλουνε και απ' τη μύγα ξίγκι. Στην πάνω φωτογραφία π.χ. είναι η είσοδος του "μουσείου" που υπάρχει στην Μπέικερστριτ 221Β. Τι μουσείο είναι αυτό; Μουσείο Σέρλοκ Χολμς. Μα ο Σέρλοκ Χολμς είναι φανταστικό πρόσωπο. Πώς μπορεί να έχει μουσείο; Ναι αλλά ο συγγραφέας εκεί έγραφε πως μένει. Να μην φτιάξουμε κι εμείς το "σπίτι" του;

Ελληνικές Πιστωτικές Κάρτες στο Εξωτερικό

Η σχέση μου με τις κάρτες είναι πολύ παλιά. Όταν είχαν πρωτοκυκλοφορήσει οι τράπεζες (η τότε Πίστεως, συγκεκριμένα, τότε στα μέσα της δεκαετίας του 80) τις κάρτες για την αυτόματη συναλλαγή απ' το μηχάνημα, χωρίς να περιμένεις σε ουρές κλπ, πρέπει να ήμουν απ' τους πρώτους που απέκτησα. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 διέθετα πιστωτική κάρτα (Εθνοκάρτα) την οποία κράτησα μέχρι το 97 οπότε κάπου κάτι δεν πήγε καλά και πήγα γι' άλλη τράπεζα.

Παντούφλες

Στο χωριό μου, πάντα όταν πηγαίναμε σ' ένα σπίτι, βγάζαμε τα παπούτσια μας. Δεν συνηθιζόταν ν' ανέβει κάποιος με τα παπούτσια πάνω (τα σπίτια είναι δίπατα). Κι αυτό για να μην λερώσουν τα διάφορα που ήταν στρωμένο το σπίτι. Αλλά αυτό είχε το τίμημά του: Ήμασταν ξυπόλητοι όση ώρα διαρκούσε η επίσκεψη. Φεύγοντας από το χωριό, τη συνήθεια αυτή τη ξέχασα. Τόσο μάλιστα που όταν μου ζήτησε μια ξαδέρφη μου να πάω σπίτι της να της φτιάξω κάτι στον υπολογιστή της, καλοκαίρι ήτανε, μπήκα μέσα με τη σαγιονάρα. Δεν μου είπε τίποτα, αλλά το σχολίασε αργότερα στη μάνα μου.