Περί Καπνίσματος και της Απαγόρευσής του

Με την απαγόρευση του καπνίσματος χύθηκαν τόνοι μελάνης, κυρίως για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στο κάπνισμα. Κι εγώ αναφέρθηκα σ' αυτήν στις αρχές που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ. Αλλά ξαναέγινε επίκαιρο μιας και στην Ελλάδα επανέρχεται το θέμα τακτικά. Μέσα σε 15 μέρες από την εφαρμογή(;)  του νόμου οι καταστηματάρχες της διασκέδασης είδαν, λέει, ότι μειώθηκε ο τζίρος τους, και διαπίστωσαν ότι αυτό οφείλεται στο μη κάπνισμα και θα αντισταθούν, ξαναβγάζοντας τα τασάκια στα τραπέζια και αψηφώντας τα πρόστιμα. Πνευματικοί άνθρωποι, όπως ο πρώην υπουργός μεγάλος Μικρούτσικος, οργανώνουν συναντήσεις αντίστασης και διαμαρτυρίας καπνίζοντας σε κλειστό χώρο και καλώντας και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Αλήθεια γιατί δεν έκανε την πρόσκληση αυτή κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας του στο μέγαρο; Εκεί δεν είναι περιορισμός και στέρηση η απαγόρευση του καπνίσματος;

Φρανκφούρτη

Το κόκκινο είναι το χρώμα που κυριαρχεί στα παλιά κτίρια της πόλης

Η Φρανκφούρτη (που μερικές φορές τη βρίσκουμε γραμμένη και Φραγκφούρτη, δεν ξέρω γιατί - αλλά ψάχνοντας τα δικά μου τα γραμμένα βλέπω πως κι εγώ το χρησιμοποιώ) είναι το κέντρο της οικονομικής ζωής της Γερμανίας. Το λένε τα κτίριά της, το λέει το σήμα του ευρώ στην πλατεία, το φωνάζουν τα μαγαζιά της. Εδώ είναι η έδρα της κεντρικής τράπεζάς της εδώ και η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αυτής που ελέγχει το ευρώ. Το χρηματιστήριό της (με του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης) είναι απ' τα χρηματιστήρια - βαρόμετρα της παγκόσμιας οικονομίας (ενώ χρηματιστήρια υπάρχουν και σε άλλες γερμανικές πόλεις).

Λουλούδια

Οι Γερμανοί γενικά αλλά ειδικότερα οι Βαυαροί, στο Μόναχο και από τις Άλπεις μέχρι το Έρλαγκεν και τη Νυρεμβέργη (που ξέρω σίγουρα) αγαπούν πολύ τα λουλούδια. Αυτό φαίνεται από διάφορα γεγονότα. Κατ’ αρχήν τα μαγαζιά πουλάνε λουλούδια για φύτεμα όλες τις εποχές του χρόνου. Το Όμπι (Obi) και το Πράκτικερ έχουν μεγάλο τμήμα κήπου με διαρκή παρακαταθήκη λουλουδιών (μια συνήθεια που βλέπουμε να έχει μεταφερθεί και στα καταστήματα του τελευταίου στην Ελλάδα). Αλλά εκτός απ’ αυτά υπάρχουν και πιο εξειδικευμένες αλυσίδες (όπως η Ντέχνερ – Dehner).

Αφιέρωμα

Το παρακάτω ποίημα το βρήκα καθώς περιδιάβαινα τις σελίδες του σάιτ του Κου Νίκου Σαραντάκου (που αποδείχτηκε πως έχουμε και άλλα κοινά - είναι από τη Μυτιλήνη). Δεν ξέρω ακριβώς πώς βρέθηκα εκεί. Μάλλον απ' τη βικιπαίδεια, στην οποία με παρέπεμψε σύνδεσμος σχετικός με τους μύθους που κυκλοφορούν για να τονίσουν την αίσθηση ανωτερότητας ημών των Ελλήνων. Από άσχετο θέμα με τη Γερμανία δηλαδή. Είναι γραμμένο από τον συνονόματο παππού του που έχει δημοσιεύσει κείμενα με το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης. Είναι επίκαιρο, μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Λέει τόσα πολλά...

Δούναβης

Μιλάγαμε χθες για το Δούναβη και τα καραβάκια που ήταν αραγμένα στο Πάσαου. Έν’ απ’ αυτά ήταν και το Ρούσε. Όταν διάβασα το όνομα γραμμένο με λατινικά γράμματα δεν συνειδητοποίησα από πού ακριβώς. Όταν το απόγεμα, την ώρα που γυρίζαμε, το είδα να μας προσπερνάει και το διάβασα με τα κυριλλικά, τότε κατάλαβα. Το Ρούσε είναι μια πόλη της Βουλγαρίας(!) πάνω στο Δούναβη, στα σύνορα με τη Ρουμανία που την είχα περάσει πριν καμιά δεκαριά χρόνια!

Βόλτα στο Δούναβη

Η βόλτα αυτή έγινε πριν κάμποσο καιρό. Είχαμε κάνει μια παρόμοια, αλλά πολύ μικρότερη, το καλοκαίρι από το Ρέγκενσμπουργκ. Τότε η συνολική διάρκεια ήταν λιγότερο από μια ώρα και δεν μπορώ να πω πως ήταν χορταστική. Πάνω που ξεκινήσαμε επιστρέψαμε. Επειδή μας άρεσε είπαμε να την επαναλάβουμε αλλά να αξίζει τον κόπο. Εν τω μεταξύ κάπου έπεσε στα χέρια μου ένα διαφημιστικό για εκδρομές απ’ το Πάσαου που έφταναν μέχρι τη Λιντζ ή ακόμα και τη Βιέννη. Μας άρεσε η ιδέα κι είπαμε να προλάβουμε πριν χαλάσει ο καιρός. Τότε ακόμα το Οκτόμπερφεστ δεν είχε τελειώσει. Αυτός ήταν κι ο λόγος που το παιδέψαμε μέχρι να τ’ αποφασίσουμε. Πού να πρωτοπάμε. Θέλαμε και το πανηγύρι μας αλλά όσο πέρναγε ο καιρός, και με την περσινή εμπειρία που στις 15 χιόνισε, δεν θέλαμε να το αφήσουμε.

Καφές - 2

Όχι, δεν σας ξέχασα. Εύκολα γλιτώνετε νομίζετε. Αλλά, να. Η σημερινή μέρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Στην Ελλάδα, βέβαια, αλλά, εξ αντανακλάσεως, μας πιάνει κι εμάς. Έτσι αντί για πρωινή δημοσίευση το άφησα για το μεσημέρι.
Θέλω να γράψω για κάτι που ανακάλυψα χθες, να δικαιωθεί κι ο Γιώργος. Πολλές φορές έχω γκρινιάξει που δεν υπάρχουν καφετέριες στο Μόναχο και πως μετά τις 8 το βράδυ δεν βρίσκεις να πιεις καφέ. Κι ο Γιώργος μου έλεγε πως αφού υπάρχουν τα μπιστρό να βολευτώ μ' αυτά. Μα σερβίρουν φαΐ και πιοτό εκεί. Για καφέ θα πάω εγώ; Και τι σε πειράζει εσένα μου έλεγε. Έτσι είναι τα πράγματα, ακολούθα το στιλ τους.