Περί Καπνίσματος και της Απαγόρευσής του

Με την απαγόρευση του καπνίσματος χύθηκαν τόνοι μελάνης, κυρίως για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στο κάπνισμα. Κι εγώ αναφέρθηκα σ' αυτήν στις αρχές που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ. Αλλά ξαναέγινε επίκαιρο μιας και στην Ελλάδα επανέρχεται το θέμα τακτικά. Μέσα σε 15 μέρες από την εφαρμογή(;)  του νόμου οι καταστηματάρχες της διασκέδασης είδαν, λέει, ότι μειώθηκε ο τζίρος τους, και διαπίστωσαν ότι αυτό οφείλεται στο μη κάπνισμα και θα αντισταθούν, ξαναβγάζοντας τα τασάκια στα τραπέζια και αψηφώντας τα πρόστιμα. Πνευματικοί άνθρωποι, όπως ο πρώην υπουργός μεγάλος Μικρούτσικος, οργανώνουν συναντήσεις αντίστασης και διαμαρτυρίας καπνίζοντας σε κλειστό χώρο και καλώντας και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Αλήθεια γιατί δεν έκανε την πρόσκληση αυτή κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας του στο μέγαρο; Εκεί δεν είναι περιορισμός και στέρηση η απαγόρευση του καπνίσματος;
Απ’ την άλλη, ετοιμάζεται λέει νόμος που να απαγορεύει το κάπνισμα στο αυτοκίνητο αν μέσα υπάρχουν παιδιά κάτω των 12 ετών. Κι ισχυρίζεται ο αρμόδιος υπουργός πως ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται γιατί αλλιώς δεν θα θεωρούμαστε σοβαροί. Αν τώρα, με τη μορφή που έχει ο νόμος για απαγόρευση του καπνίσματος, δεν τηρείται και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ουσιαστικός μηχανισμός ελέγχου απορώ πώς θα εφαρμοστεί η απαγόρευση στα αυτοκίνητα. Θα σταματάει ο τροχονόμος τα αυτοκίνητα (ποια; πως θα επιλέγει;) για να δει αν υπάρχει μέσα παιδάκι κι αν κάποιος ενήλικας καπνίζει; Πώς είναι σίγουρο πως μέχρι να γίνουν όλ’ αυτά δεν θά ‘χει σβηστεί π.χ. το τσιγάρο;

Κι εδώ υπάρχει απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Και φέτος μάλιστα απαγορεύτηκε και στις σκηνές που στήνονται για το Οκτόμπερφεστ. Και εδώ έπεσαν οι σχετικές κορώνες πως δεν θα έχουμε πελάτες και θα μπούμε μέσα. Η απαγόρευση ίσχυσε, και μείωση ούτε στην προσέλευση ούτε στην κατανάλωση μπίρας υπήρξε.

Ακόμα και σε ανοιχτούς χώρους απαγορεύεται όπως έχω πει. Στους σταθμούς των τρένων ή στις στάσεις των λεωφορείων (στο Μόναχο). Και μου φαινόταν παράξενο. Ώσπου, την περασμένη βδομάδα που έφυγε η κόρη μου, γυρίζοντας από το αεροδρόμιο που την είχαμε συνοδέψει, έπρεπε να περιμένουμε ένα λεωφορείο για το σπίτι. Μιας και έκανε κρύο και μιας και ήθελε κάνα 5λεπτο για νά 'ρθει είπαμε να κάτσουμε στη στάση. Εκεί ήταν κάποιος που κάπνιζε (παρά την απαγόρευση εννοείται) και ο καπνός που ερχόταν κατά πάνω μου με ενοχλούσε. Στους σταθμούς των τρένων δε, το κάπνισμα επιτρέπεται σε συγκεκριμένα τετράγωνα, κάτι που πάλι με παραξένευε. Εντάξει, στο αεροδρόμιο υπάρχει ειδικό δωματιάκι κλειστό κλπ. Αλλά στα τρένα που ο χώρος είναι ανοιχτός; Ε, μου έφυγε κι αυτή η απορία. Χθες κάποιος κάπνιζε στα παγκάκια. Και του έκανε παρατήρηση ένας σεκιουριτάς και τον έστειλε στον ειδικό χώρο. Και σκέφτηκα ότι ο ειδικός χώρος είναι για να μπορεί όποιος ΔΕΝ θέλει να μυρίζει τον καπνό (καπνιστής ή μη) να κάθεται πιο μακρυά, ενώ όποιος θέλει να καπνίσει θα πάει, θα κάνει το τσιγάρο του και θα φύγει!
Το ζήτημα δεν είναι η επιλογή του καθενός να καπνίζει ή να μην καπνίζει ο ίδιος αλλά αν επιλέξει να μην καπνίζει πώς μπορεί να το πετύχει. Και μέχρι πού είναι τα όρια της ελευθερίας του καθενός. Η ελευθερία στο κάπνισμα θίγει την ελευθερία στο μη κάπνισμα; Ή το αντίστροφο; Οι μαγαζάτορες πάντως για την άρση της απαγόρευσης κάνουν επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων(!) (αλλά και της ελευθερίας της επαγγελματικής δραστηριότητας)!