Απεργίες

Διακοπή σήμερα απ' το Βισν ή Οκτόμπερφεστ όπως είναι πιο γνωστό (το πρώτο είναι πιο Βαυαρέζικο, το δεύτερο πιο Γερμανικό και πιο εύκολο για τους ξένους). Όχι γιατί τέλειωσε, ούτε γιατί εξαντλήθηκαν τα θέματα τα σχετικά μ' αυτό. Το πανηγύρι τελειώνει την ερχόμενη Δευτέρα και τα θέματά του θα καλύψουν τουλάχιστον όλη την άλλη βδομάδα. Αλλά είναι και η επικαιρότητα. Τρέχοντα θέματα που αν δεν ειπωθούν στην ώρα τους βράσε ρύζι. Και το σημερινό θέμα είναι ένα τέτοιο.
Είναι επίκαιρο το σημερινό θέμα γιατί στην Ελλάδα υπάρχει μια κινητοποίηση ενός κλάδου: των φορτηγατζήδων. Στη Γαλλία παράλληλα ακούμε για κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων επειδή τους αυξάνουν τα όρια ηλικίας για σύνταξη. Στη Γερμανία τι γίνεται; Γίνονται απεργίες; Και αν ναι πώς γίνονται;
Το ζήτημα εδώ δεν είναι ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Εξάλλου για να κάνει απεργία κάποιος, ο ίδιος αισθάνεται ότι του τρώνε το δίκιο. Αν μ’ αυτό συμφωνούν οι υπόλοιποι, λίγο τον απασχολεί. Γιατί γι’ αυτόν είναι αυτονόητο πως πρέπει να συμφωνούν. Και ομάδες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θίγονται υπάρχουν σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης πράγμα που σημαίνει πως προφανώς και γίνονται απεργίες παντού. Όταν μια ομάδα θίγεται με κάποιον τρόπο απεργεί. Κι όταν απεργεί προφανώς θα δημιουργηθούν προβλήματα. Γιατί αν απεργεί κάποιος και δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα, σε κανέναν, τότε η δουλειά που κάνει είναι άχρηστη και καλά θα ήταν να μην την κάνει.
Ας εξειδικεύσουμε και πάλι στα της Γερμανίας. Την περασμένη Τετάρτη, πάω στο σταθμό του μετρό και βλέπω να τρέχει μια προειδοποίηση ότι λόγω απεργίας κάποιων θα υπάρχουν πιθανές τροποποιήσεις των δρομολογίων. Ήταν μόνο για εκείνη τη μέρα και τα προβλήματα που προκάλεσε (όπως τα είδα εγώ) ήταν μάλλον λίγα (αλλά όχι ανύπαρκτα). Π.χ. αντί να πάρω το μετρό των 6:30 για το σταθμό έπρεπε να περιμένω να φύγω με των 6:40. Επειδή, γενικά, θέλω να είμαι έγκαιρα στο σταθμό, το να φτάσω κάτω στις 6:50 και να προλάβω το τρένο των 7:05 δεν ήταν πρόβλημα. Πρόβλημα θα ήταν αν προγραμμάτιζα των 6:40 και με έστελνε με των 6:50. Τότε ο χρόνος θα ήταν οριακός και πολύ πιθανά να μην το προλάβαινα.
Κι εκεί που είπα πως τέλειωσε, νάσου πάλι τα ίδια την Παρασκευή το πρωί: πάω ως συνήθως να πάρω το μετρό και βλέπω από κάτω μια κίτρινη κορδέλα να αναγγέλλει πως λόγω απεργίας ενός σωματείου θα υπάρχουν πιθανά καθυστερήσεις σε μετρό, τραμ και λεωφορεία. Άντε πάλι να φεύγω με των 6:40 και αν αγχώνομαι αν θα είναι εντάξει στην ανταπόκρισή του το άλλο στη Σάιντπλατς που πρέπειο να αλλάξω.
Η απεργία αυτή κράτησε 4 μέρες. Από την Παρασκευή που λέγαμε μέχρι τη Δευτέρα συνέχεια, δηλ. και το Σαββατοκύριακο. Και οι αναστατώσεις πολλές. Τα δρομολόγια αντί κάθε 5 ή 10 λεπτά ήταν κάθε 10 ή 15 ή 20 ή όπως λάχαινε. Πήγαινες να πάρεις το μετρό (εκεί το είδα, με τα άλλα μέσα δεν κυκλοφόρησα) και σου έλεγε π.χ. πως το επόμενο θα έρθει σε 15’ και το μεθεπόμενο σε 32’. Περίμενες και ο χρόνος μειωνόταν: το επόμενο σε 8’ και το μεθεπόμενο σε 20’(!). Αργότερα γινόταν 4’ με 12’. Η διάρκεια δηλ. του λεπτού ήταν διαφορετική για τον κάθε συρμό. Ή εκεί που έβλεπες 2’ κι έλεγες εντάξει, επιτέλους ήρθε, το 2 γινόταν πάλι 5! Και γενικά, ήταν πολύ σχετική η πληροφόρηση (που τόσο άρεσε στο Χάρη) για το πόσο θα περιμένει κανείς.
Απεργία = αναστάτωση. Γιατί κι όταν ερχόταν το τρένο δεν ήταν σίγουρο πως θα μπεις κι αν θα μπεις πώς θα ήσουν μέσα. Γιατί αφού αργούσαν να περάσουν, προφανώς όταν έφταναν ήταν γεμάτα παραπάνω από το συνηθισμένο. Και ο κόσμος που περίμενε στην αποβάθρα ήταν περισσότερος. Άρα ο χρόνος για να βγουν και να μπουν ήταν μεγαλύτερος. Έτσι η καθυστέρηση μεγάλωνε. Και πάει λέγοντας.
Γιατί δεν γίνονται το ίδιο γνωστές αυτές οι απεργίες στο εξωτερικό; Μα γιατί η εμβέλειά τους είναι μικρή. Τα προβλήματα που ανέφερα δεν είναι καθολικά ούτε αξεπέραστα. Δεν έχουν το στοιχείο του εντυπωσιασμού. Αναφέρθηκε την πρώτη μέρα στις τοπικές ειδήσεις και τέλος. Θα ασχοληθούν τα ξένα μέσα με μια τέτοια τοπική απεργία; Γιατί; ΝΑ ήταν κάτι γενικότερο και πιο εντυπωσιακό να κάνουν τον κόπο. Εξ άλλου, σύμφωνα με μια παλιά οδηγία, είδηση δεν είναι όταν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο. Είδηση θα είναι αν ένας άνθρωπος δαγκώσει έναν σκύλο! Είδηση είναι αυτό που βρίσκεται έξω απ' τα συνηθισμένα. Άσχετα αν κάποιες φορές, για να γεμίσει η ώρα ή η σελίδα βάζουν ό,τι λάχει.
Η πλάκα είναι πως η Μαρία παίρνει το μετρό για μια στάση. Έτσι, όταν για κάποιο λόγο δεν έχει εισιτήριο διαρκείας (εβδομαδιαίο, μηνιαίο) όπως χτες που είναι μισή η βδομάδα και από Παρασκευή θα έχει του νέου μήνα, χτυπάει στράιφεν: αυτά είναι μια ταινία με 10 «θέσεις», κοστίζει 11,5€ και χτυπάς στο μηχάνημα όσα χρειάζεσαι. Για μικρή διαδρομή 1 – 2 στάσεις θες μια γραμμή. Για κανονικό δρομολόγιο 2 κλπ. Είναι ένας εύκολος τρόπος για ευκαιριακούς χρήστες των ΜΜΜ να μην ψάχνουν κάθε φορά για να βγάλουν εισιτήριο. Χτυπάει λοιπόν το στράιφεν και κατεβαίνει να πάρει το μετρό και βλέπει πως θέλει 15’. Πολλά ήταν αλλά λέει δεν βαριέσαι, έχω ώρα ας περιμένω. Περιμένει κάμποση ώρα και ο χρόνος αναμονής ξαναγίνεται 15’. Κι επειδή είναι στο όριο για αν προλάβει να είναι στο σχολείο της στην ώρα της, σηκώνεται και φεύγει με τα πόδια. Κι όλο τσαντίλα γιατί πήγε χαμένο το εισιτήριο. Βλέπετε, όπως και στο μετρό στην Αθήνα (και στα περισσότερα μέρη) το εισιτήριο το ακυρώνεις πριν κατέβεις στο επίπεδο των τρένων! Τι να γίνει. Παράπλευρες απώλειες!