Προγραμματισμός και Τήρηση Χρονοδιαγραμμάτων

Καλή χρονιά. Εμείς οι εκπαιδευτικοί, έχουμε την τύχη να λέμε καλή χρονιά πολλές φορές το χρόνο. Μια απ' αυτές είναι τώρα που ανοίγουν τα σχολεία. Και τα σχολεία ανοίγουν την ίδια εποχή στην Ελλάδα (11/9 – τη μέρα που έπεσαν οι πύργοι ή που έγινε το πραξικόπημα στη Χιλή) και στα κρατίδια που υπηρετούμε με τη Μαρία: τη Βαυαρία (την πρώτη Τρίτη μετά τις 10/9) και τη Βάδη – Βυρτεμβέργη (την πρώτη Δευτέρα μετά τις 10/9). Με το Σαββατοκύριακο που έτυχε, μαζευτήκαν όλα μαζί. Έτσι, τα σχολεία ανοίγουν κι εγώ πήρα πάλι το τρένο για Στουτγάρδη κι άρχισα να γράφω τις ιστορίες μου εδώ. Καλή χρονιά λοιπόν και καλά να είμαστε να βρισκόμαστε.
Να ‘μαστε πάλι πίσω. Κι ενώ έλεγα πρώτη μέρα να ασχοληθώ με τη διαδρομή από και προς Ελλάδα, βγαίνοντας από το σπίτι άλλαξε το θέμα. Και εξηγούμαι:
Υπάρχει διαδεδομένη η άποψη ότι οι Γερμανοί προγραμματίζουν τα πάντα μέχρι τελευταία λεπτομέρεια και τηρούν τον προγραμματισμό επακριβώς. Και για μεν το πρώτο (τον προγραμματισμό μέχρι τελευταία λεπτομέρεια) είναι αλήθεια και έχω ξαναγράψει (και μάλιστα ξανά και ξανά) μαζί με την εξήγηση του γιατί το κάνουν. Για το δεύτερο όμως; Πόσο αλήθεια είναι η φήμη που κυκλοφορεί επίμονα κάνοντάς μας (τους Έλληνες) να θαυμάζουμε την ικανότητα αυτή;
Μπούρδες, που λέει κι η Σαπφώ Νοταρά. Ήδη, αφού μίλησα για φήμες, φαινόταν το πράγμα. Πράγματι, είναι απλά φήμες. Όπως συνηθίζω να λέω τα προγράμματα γίνονται για να τροποποιούνται και υπάρχουν για να ξέρουμε τι αλλάξαμε απ’ αυτά που προγραμματίσαμε. Όπως στην Ελλάδα έτσι και στη Γερμανία, δίπλα σε κάθε (δημόσιο) έργο υπάρχει πινακίδα που λέει ποιος το σχεδίασε, ποιος το φτιάχνει, ποιος το πληρώνει και πότε θα τελειώσει. Μόνο που το τελευταίο στοιχείο, από ένα σημείο και μετά, είτε έχει ένα αυτοκόλλητο λευκό πάνω του (που το αποκρύπτει) είτε ένα αυτοκόλλητο με τη νέα (αναθεωρημένη) ημερομηνία είτε, στη χειρότερη περίπτωση, υπάρχει εκεί η παλιά για να θυμίζει ότι δεν χρειάζεται να πας στην Ελλάδα για να ζήσεις ένα μύθο αφού παντού υπάρχει ένας.

Αρχές Απρίλη, π.χ., στο Ολυμπιακό μας χωριό στήθηκε ένα εργοτάξιο. Το έργο ήταν να αλλαχτούν τα τούβλα που είναι στρωμένα σε ένα κομμάτι του δρόμου, ανάμεσα στα κτίρια, μήκους 50 περίπου μέτρων καθώς και σε τρία στενάκια που ενώνουν το συγκεκριμένο κομμάτι με τον υπόλοιπα. Θα έπρεπε να ξηλωθούν τα παλιά, να καθαριστεί και να ξαναστρωθεί το υπόστρωμα ώστε να είναι στεγανό και να ξαναμπούν τα τούβλα. Το έργο, θα τελείωνε, λέει, τον Αύγουστο. Είναι μέσα Σεπτέμβρη, το εργοτάξιο παραμένει, αλλά και με τους ρυθμούς που έχω δει να δουλεύουνε, άμα καταφέρουν να τελειώσουν μέχρι το τέλος το μήνα, καλά θα είναι. Για ένα απλό, δηλαδή, έργο με προγραμματισμό 5 μήνες το πολύ, η υπέρβαση θα είναι 20% και βλέπουμε.
Είμαι περίεργος να δω τι θα γίνει με την επέκταση του μετρό, που προβλέπεται, λέει, να τελειώσει το Δεκέμβρη. Από πότε θα μπορώ να πηγαίνω μ’ αυτό στον προαστιακό για αεροδρόμιο; Για να συγκρίνω με τις καθυστερήσεις στο δικό μας μετρό, που όταν ξεκίναγε ο Δημήτρης τη σχολή, σε λίγο καιρό λέγανε, θα δινόταν ο σταθμός στο Χαϊδάρι και θα τον βόλευε καλύτερα και τώρα είναι στο τελευταίο έτος και σταθμός δεν δόθηκε ακόμα.